...понякога сънувам странно, душата ми е утроба ,а в нея мислите по теб хвърлят семето си, а после я зачеват, забързва се сърцето, кръвта пори вените и артериите ми... викам... тихичко... прегризвам със зъби пъпната им връв и ги раждам тях - думите... кърмя ги, нали съм жена... задържам ги за малко, а после ги пускам за да стигнат до теб... понякога са - като диви коне, понякога като песента на синигер, понякога като шепот... като шепота на вятъра в косите ти, любов моя...