SUNUŞ VE TEŞEKKÜR

Ülkemizde ve dünyada Ece Amca gibi kendini İnsanlığın Gelişiminin ve Geleceğinin, bilinçli bir şekilde inşasına adamış Kahramanların hep var olmasını diliyorum.

Günümüz dünyasına baktığımızda ancak televizyonlarda veya hikaye kitaplarında rastlanan kahramanların, gerçek yaşamlarımızda hiç olmadığını görüyorum.

Çocuklarımızın, gençlerimizin ve hatta biz yetişkinlerin, bir on sene sonrası için, kendimizi topluma daha yararlı bir hale getirmek veya toplumsal gelişimin şöyle ucundan eğreti olsa bile tutmak için ne arzusunun ne de adanmışlığının olmadığını izlemek hepimizi üzüyor.

İçimizden toplum için bir şeyler yapma olgusu bir yana artık kendi gelişimimiz için bile bir şeyler yapma ve bir şeyleri değiştirme, daha iyiye daha olumluya gitme hayallerimiz, günlük yaşam mücadelesinin arasında kaybolup gidiyor. Tıpkı düşlerimizden eriyip giden güzel dünyamız gibi.

O kadar alışmışız ki, monotonluğun güvencesine, sıradanlığın tekdüze yapışkan rahatlığına, bildiğimizi sandığımız ve değiştirmekten korktuğumuz inançlarımızın ve kalıplarımızın konfor hapishanesine.

Ne zaman kendimizi bu sıradan hayal dünyanın dışına atmaya çalışsak, yaşamın kargaşası ve belirsizliği olanca gücüyle gelip bütün kaçış yollarımıza oturuyor. Ve biz sönen heyecanımızın hayal kırıklığı ile başımız yerde, eski alışkanlıklardan oluşan yaşam hapishanemize geri dönüyoruz.

Kendimizde dahil kimselere yardım edemiyoruz, hiçbir şeyi hiçbir şekilde değiştiremiyoruz. Çünkü kendimizden yapabileceğimizin dışında, bizi aşan, hayallerimize bile sığmayan bir şeyleri başarmak istiyoruz.

Halbuki yaşam; an be an renklendirilen ve oluşan canlı bir tablodur. Bu tablo da her gün farkında bile olmadan eyleme dönüştürdüğümüz küçük fikirlerle renklenir ve görünüşe çıkar.

Siz yeter ki önce içinizde bir kez karar verin; Yaşamı daha anlamlı, daha insanca yaşamaya ve yaşadıklarınızı da bir şekilde diğerleriyle paylaşmaya.

Siz yeter ki bir kez karar verin, küçük bir çocuğun, bir yetişkinin, ailenizin, insanlığın kahramanı olmaya.

Siz yeter ki bir kez karar verin, kendinizi, İnsanlığın Gelişiminin ve Geleceğin bilinçli bir şekilde inşasına adamaya.

Siz karar verin Gerçek bir Kahraman olmaya, gerisi ardı sıra gelecektir.

Siz bilmeseniz de, sizi diğerleri bilecektir. Gerçeği ve iyiliği hiçbir karanlık örtemez.
Bu kitabı Ece Amca’ya, ismi bilinmeyen Gerçek Kahramanlara ve Kahraman olmaya karar verenlere adıyorum.

CAN AKIN

\"İnsanoğlu yaratılmışların en üstünü ve şereflisi olarak yaratılmıştır. Ancak insanı insan yapan hayat için önemli zorunlu ve gerekli olan değerleri araştırmak, bulmak ve tatbik etmekle mümkündür.\"

MEVLANA

\"Yaşam başkalarıyla paylaşıldığında, kendimizi insanlığın ve genç nesillerin; onurlu bir şekilde, insanca yetişmesine adayabildiğimizde anlam kazanır.\"

ECE AMCA

\"Gerçek Kahramanlar, içimizde bizden biri olarak yaşayan, kendini gösterişten uzak insanlığın gelişimine adayan, büyük değişimleri, küçük çabalarıyla değiştirebilme cesaretinde olanlardır.\"
\"Kahramanlık, kendini insanlığı sevmeye onurlandırmaya adamışlıktır.\"

CAN AKIN

TEŞEKKÜR

Bu günlere gelmemde bana ve onu tanıma fırsatını yakalamış olan okul arkadaşlarıma; sevgisiyle, bilgisiyle, desteğiyle yardımcı olan Ece Amcaya, öğretmenlerime, can arkadaşlarıma ve can dostuma gönül dolusu teşekkür ediyorum. Ayrıca bu yaşamımın bir parçasını Şair ve Yazar Nilgün Nart Hanıma anlattığımda \"Bunu mutlaka kitap yapmalısın\" önerisi ile hazırladım... Kendisine teşekkür ediyorum..


***************************************************************************************************************


BALIKESİR’DE GAZİ ECE AMCA VE BEN


Çocukluk anılarımın sisli görüntüleri arasında bana öğrettiklerini ve kendisini asla unutamadığım birisi vardı. Kurtuluş Savaşı Komutanlarından Gazi Ali Saip Ece Amca.

Onun ile ilgili anılarımı yıllar, olaylar hiçbir şekilde etkilememişti. Hepsini şimdi yaşamışım gibi hatırlıyordum. Ne zaman onu düşünsem veya aklımdan geçirsem, yüzüme hüzünlü bir gülümseme yayılırdı.

Ve \"Canoğlum!!\" diyen asker vurgulu sesini duyardım kulaklarımda. Onun gibi birisini tanımış olmanın, ondan hayatın inci değerindeki manalarını öğrenmenin ne kadar önemli ve güzel olduğunu düşünürdüm.


Ece Amca ile tanışmış diğer arkadaşlarım gibi, ben de çok şanslıydım. Balıkesirli olmak sınıf arkadaşlarımla birbirimizi yıllar sonra arayıp bulmamız için iyi bir nedendi. Bizim zamanımızda televizyon hiç yoktu, radyoda çok azdı. Balıkesir’de iki öğrenci karşılaştıkları zaman, birbirlerine hemen sorarlardı:
\"Ece Amca sizin okulda ne söyledi\" der ve koyu bir sohbet başlardı.
Ama Ece Amca’nın öğrencileri olmak ve onu tanıyor olmak gerçek nedenimizdi.

Hepimizin kalbinde derinlere yerleşmiş bir sevgisi vardı.

Balıkesir’deki İlkokul ve Ortaokul öğrencilerinin çoğu onu okullarında ahlak konusunda yaptığı konuşmalardan ve konferanslardan tanırdı. Hayatını Türk Milli Eğitimi’ne adamıştı. Ece Amca 1910 yılında Harbiye’den mezun olduktan sonra I.Dünya Savaşında; önce Süveyş ve sonra da Çanakkale Cephesinde savaşlara katılmıştı. Savaşta yaralanarak 1934 yılında Binbaşı iken malulen emekliye ayrılmış ve Balıkesir’e yerleşmişti. O tarihten itibaren kendini çocukların yetiştirilmesine ve eğitimine adayan Ece Amca, Balıkesirli öğrencilerin kahramanı ve öğretmeni olmuştu.
Babasından ona kalan miras ve kendi gazi maaşıyla Balıkesir’in köylerinde 12 tane, şehrin merkezinde de bir tane Ece Amca İlkokulu’nun kurulmasına yardımcı olmuştu.

Ece Amca ile çok uzun yıllar önce tanışmıştım. O zamanlar ben Balıkesir Atatürk İlköğretim Okulu birinci sınıfına gidiyordum.

Her Salı günü okulumuza uğrar ve okulda bulunan öğrenciler ile konuşur, bize ders alacağımız öyküler anlatır, örnekler verir, nasihatler ederdi.

Okula her gelişinde; elinde ya bayat, ya da taze bir ekmek bulunurdu. Ama elinde mutlaka bir ekmek olurdu. Onu görür görmez hemen etrafına toplanır ve merakla dinlemeye başlardık. Çocuklarından gurur duyan bir babanın edasıyla önce tek tek başımızı okşar, hepimize usturuplu bir asker selamı çaktıktan sonra torbasının içindeki ekmekleri eline alarak anlatırdı.

Ece Amca’nın geldiği günlerden bir Salı günü hepimiz onun etrafını sardık. Elinde yoldan topladığı ekmekleri koyduğu, bir ekmek torbası vardı. Ekmeği yukarı kaldırarak,

Ece Amca:
\"Çocuklar bakın bu gördüğünüz ekmeklerin arkasında hangi fırında yapıldığını gösteren bir pul bulunmakta. Herkes genelde bu kısmı kopararak atar. Ben her ekmek aldığımda pulları koparıp topladım. Her pulun arkasında büyükçe bir ekmek parçası da beraberinde geliyordu. Arkalarında ekmek bulunan tam elli adet pulun ağırlığı bir ekmek etti. Bir düşünün bakalım. Anne Babanız bayatlayan ekmeklerin ne kadarını çöpe atıyor.\" dedi ve derin bir iç çektikten sonra sözlerine devam etti�

\"Çocuklar bir gün gelecek dünyada açlıktan insanlar ölecek. Ölmekte olan insanlara Akbabalar saldırıp yiyecek. Ekmekleri ve yiyecekleri bu nedenle çöpe atmayın. Kopartılan pulların arkasındaki ekmek parçasını kemirin yiyin. Hiçbir şeyi ziyan etmeyin. Çöpe attığınız her yiyeceği bir gün arayacaksınız. Dünya nüfusu gittikçe artıyor. Ve bir gün gelecek yiyecekler yetmeyecek\" dedi.

Hepimiz hep birlikte akbabaların insanları yiyecek olmasına çok güldük. Bize gerçek gelmedi. Bir kuş insanı yiyebilir mi diye düşündük. Ama her şeye rağmen insan yiyecek kuş olan akbabayı da görmek istedik. Ders kitaplarımızdan ve o günkü yardımcı kitaplardan insan yiyen kuşun resimlerini bulmaya çalıştık ama hiçbir resim bulamadık.

Bizim ilkokula gittiğimiz dönemde, öğrencilerin yararlanabileceği kaynak olarak sadece birkaç ansiklopedi vardı. Ve onların içindeki resimler de her zaman bit kadar küçük olur ve içindeki şekli görmeye çalışmaktan gözlerimizin feri tükenirdi. Ne kadar dikkatli bakarsak bakalım yine de gazeteye düşmüş mürekkebin siyahından başka bir şey göremezdik.

Bir dahaki hafta Ece Amca okula geldiğinde ona Akbaba resmini okul arkadaşlarımla birlikte her yerde aradığımızı ama bulamadığımızı ve onu görmeyi çok istediğimizi söyledim. Neredeyse bütün Balıkesir’i aramıştık. Fakat hiçbir yerde bulamamıştık.
Ece amca şefkatle başımı okşadı. Ve \"Balıkesir’e büyük bir kütüphane kurmamız gerekiyor. Aradığınız kitapları, resimleri, bilgileri bulamıyorsunuz ve tam anlamıyla bir konuyu inceleyemiyorsunuz. Bu çok büyük bir eksiklik, inşallah bir gün bu şehirde büyük bir kütüphane kurulur Can.\" demişti kararlı bir sesle. Bilgi açlığım onu çok duygulandırmıştı.
Ben de ona;
\"Neden sana Ece Amca diyorlar\" dedim.
Kısık bir sesle güldü ve bana;
\"Sana cevabını bildiğim soruları sor demiştim. Kendimle ilgili hiçbir şey bilmem. Ama derslerinle ilgili senin öğrenmek isteyeceğin her şeyi bilebilirim. Hoşçakal.\" dedi.

Haftaya resimle birlikte geleceğini söyleyerek okuldan ayrıldı.

Ne demek istemişti anlayamadım?
Ece isminin ne anlama geldiğini çok merak ettiğim için hemen ders başladıktan sonra öğretmenime sordum. Öğretmenim de Ece Amcaya akıl hocası manasına gelen, bilen anlamında \"Ece\" ismiyle hitap edildiğini ve bu isminde ona yakıştığını çünkü kendisinin gerçekten bilge bir insan olduğunu, insanların iyiliği ve mutluluğu için karşılıksız bir şekilde çalışarak ömrünün geri kalanını insanlara adadığını söyledi.

O anda Ece Amca bir kez daha gözümde ve gönlümde büyüdü. Anlattıkları ve öğrettikleri hayatım boyunca içimde bir ışık oldu. Ve orası, o ışık, Ece Amcanın ışığı; ben ne kadar okursam okuyayım ve ne kadar mesleğimde yükselirsem yükseleyim, kimleri tanırsam tanıyayım asla kaybolmadı. O ışığı, ne malın mülkün cümbüşlü renkleri, ne de insanların sahte gülüşleri ve ihanetleri karartabildi.

Her zaman içimde bir ışık yandı ve büyüdü. Bu ışık her doğruyu seçişimde, İnsani erdemlerimi unutmayışımda, her şartta vicdanlı, adaletli bir insan kalışımda, diğerlerini, dünyayı da düşüncelerimde ve eylemlerimde kabul edişimde, daha da büyüdü.

Hayatım boyunca felsefesi, yaşamı, yaşayışı, insan sevgisi ve hizmeti, manevi dünyamı etkilemiş insanlardan biri Mevlana ve diğer kişi de Ece amca idi. İkisini de öğretmenim ve önde yürüyenim kabul ettim. Ve onların ışığından ayrılmadım.

Kahraman olmak veya bilge olmak, yol gösteren olmak, karanlıkların içinde bir ışık gibi yanmaya her an diğer kardeşlerin için hazır olmak ve yanmak ne kadar önemliydi.

Yaşamın akışı içinde kaç kere ruhumuzun derinliklerinde kayboluyorduk.
Kaç kere dünyada yolumuzu şaşırmış ve kimsesiz kalmıştık. Kaç kere düşüp kaç kere kalkıp yürümüştük. Ruhumuzu kimler kaldırmıştı yerden. Hangi erdemlere sarılmıştık insan olduğumuzu hatırlamak ve gerçek bir insan olabilmek için.

Ece Amca bir hafta sonra Salı günü geldiğinde elinde bir kitap vardı. Hemen koşarak yanında toparlandık. O da elindeki kitabın sayfalarını şöyle bir karıştırdı ve bize kitaplardan bulduğu bir \"Akbaba\" resmi gösterdi.

Tüyleri yolunmuş gibi duran kara kuru bir kuş vardı resimde.
\"Bu mu bizi yiyecek?\" dedim.
Ve kahkahalarla güldüm. Neredeyse kendimi gülmekten kaybetmiştim. Çok ama çok güldüm.

Küçüktüm, çocuktum.
Hayatımda çok fazla beni neşelendirecek sevindirecek hiçbir şey yoktu. Aile içinde sürekli şiddete maruz kaldığım için küçük yaşta dünyam kararmıştı. Bazen gülmeyi bile unutuyordum.

Akbabanın kel, kuru ve yoluk halini görünce, içimde birden komik bir şeyler hissettim. Çünkü bizi yiyeceği söylenen \"Akbaba\" isimli kuş insanlar için bir tehlikeydi. Gördüğüm resimden bana hiçte tehlikeli gelmemişti.

Halbuki; benim için tehlike ve şiddet evdeydi. Her zaman dayak tehlikesine ve babamın şiddetine maruz kalarak yaşıyordum. Benim çocuk aklımla bilebildiğim tehlike sizden büyük ve güçlü olmalı ve yaşamınızı tehdit etmeliydi.

Küçük - yoluk Akbaba gibi bir kuşun tehlike olabileceği düşüncesi benim fena halde gergin vücudumda ve ruhumda şok etkisi yarattı. O kadar çok ve abartılı bir şekilde gülmüşüm ki, bütün okul başıma toplandı. Ve herkes de benim gülüşüme gülmeye başladı.
Hep birlikte bütün okul bir kuşun yakın gelecekte biz insanları yiyecek olmasına güldük.
\"Bir kuş insanları yiyecekmiş!!!� Haha hahahh�.\"

Ece Amca da;
\"Evet bir gün gelecek bu kuş insanları yiyecek.\"
1-Tatlı su kaynakları tükenecek.
2-Dünyada yiyecekler azalacak.
3-Ekilebilir topraklar kuruyacak ve bitecek.
4-Bir gün gelecek hava bile tükenecek.

\"Bu nedenle şimdiden tutumlu olun.\"
\"Ülkenizin değerlerini, toprağını, suyunu canınız gibi koruyun.\"
\"Anne babanıza saygılı olun ve onları sizi büyüttükleri için sevin.\"
\"Dürüstlükten ve iyilikten güzel ahlak geliştirmekten korkmayın.\"
\"Birbirinize kötülük yapmayın.\"
\"İyilik ve güzellik insana yakışır.\"
\"Ve bütün dünya güzel ahlakı insandan bekler.\"
\"Ve siz insanoğlu insan olun\"
\"O an kötü duruma düşecek belki de aç kalacak ve her şeyinizi kaybedecek bile olsanız, insan olmayı sakın ama sakın unutmayın.\"

O zamanlar dediklerinin hepsini anlamamıştım. Ama hiç birisini de unutmadan hafızamın bir yerlerine özenle kayıt ettim. Mutlaka bana lazım olacaklardı. Onlar benim hazinemdi.

Ece Amcanın benimle ilgilenmesinden ve akbabanın resmini unutmayarak okula getirmesinden çok etkilenmiştim. Hiç kimse benimle bu kadar yakından ilgilenmemişti. Ben de ona, onu sevindirebileceğim bir şeyler vermek istiyordum.
Fakat ona verebileceğim hiçbir şeyim yoktu. Ne yapabilirdim? Aklıma onun bir asker olduğu ve arkadaşlarımı sıraya dizerek onun için ufak bir tören düzenleyebileceğimi düşündüm.

Sınıftaki arkadaşlarımı toparladım. Hep birlikte aşağıya indik. Atatürk Büstü’nün önünde on beş arkadaşımı eşit aralıklarla sıraya dizdim. Ece Amca’yı beklemeye başladık. Okulun kapısından Ece Amca görünür görünmez var gücümle \"diiikkkkkaaattt\" diye bağırarak;
\"Atatürk İlkokulu görüş ve emirlerinize hazırdır efendim.\" dedim.
Arkadaşlarım komutu alır almaz gürültülü bir şekilde esas duruşa geçti.

Etraftaki herkes heyecanla bizi seyrediyordu.

Ece amca yanımıza geldi ve yüzünde onere olmanın gururuyla bizi selamladı. Ve tek tek her arkadaşımın önüne gelerek tokalaştı ve başını okşadı. Sıradan gidiyordu.
Sona yaklaştıkça kuyruğa bir on kişi daha ekleniyor, arkasından bir on kişi daha ekleniyordu ve biz ne olduğunu anlamaya çalıyorduk. Yukardan bakan öğretmenler de aşağıya koşarak inip sıraya geçtiler.

Simitçi koştu. Şekerci zaten sıradaydı. Sabah vakti çocuğunu okula bırakan üniformalı ve sivil veliler mütemadiyen ciddi bir şekilde sıraya girerek Ece Amca’yla tokalaşıyor ve onun başını okşaması için bir çocuk edasıyla kafasını ona doğru uzatıyordu. O da bir baba asker duruşuyla karşısındaki kişinin elini tutuyor ve başını sevgiyle okşuyordu.

Herkes sanki büyük bir oyunun katılımcısı gibi sahnede yerini alıyor, rolünü oynadıktan sonra çıkıp gidiyordu. Bir ara iyice oyuna kendimizi kaptırdık.
Yan taraftaki sınıfın öğretmeni Suna Hanım ve Teğmen eşi de sıraya girmişti. Eşinin üzerinde üniforması vardı. Sıra Teğmene geldiğinde o kadar yüksek sesle kimliğini takdim etti ki herkes çok duygulandı ve titredi.

Ve merak içindeydik. \"Ece Amca bu Teğmeni bizden daha çok sever mi?\" diye düşündük. Beklediğimiz olmadı ve Ece amca bize nasıl sarıldıysa ona da öyle sarıldı ve bize doğru dönerek
\"Siz hepiniz benim askerlerimsiniz. Ve siz hepiniz benim için aynı değerdesiniz. Çünkü hepiniz önce insansınız.\" dedi.


Nihayet İstiklal Marşını okumak için gerçek sırayı oluşturduğumuzda, bizim düzenlediğimiz tören de bitmişti.
Okul müdürü yanıma geldi ve;
\"Can oğlum senin yüzünden birinci dersi kaçırdık ama bu gün çok güzel bir gündü. Sen bu günümüzü bir bayrama çevirdin. Buna değerdi. Sana teşekkür ederim.\" dedi.

Coşkuyla Marşımızı söyledikten sonra sınıflarımıza ilerledik.

Ece Amca da şehirdeki başka bir okula gitmek üzere okuldan ayrıldı.

Uzun, uzun baktım onun arkasından. Öğrencileri ve askerleri ne kadar çok seviyordu. İyi ki Balıkesir’e gelmiş ve bu şehre yerleşmiş diye düşündüm. Kendisi bildiğim kadarı ile İzmir’den buralara, savaşta yaralanıp yurtdışında tedavi gördükten sonra yerleşmek için gelmişti.

Bir keresinde Ece Amca, bana Balıkesir’i çok sevdiğini söylemişti.
\"Can bu şehir de beni etkileyen ve buraya bağlayan başka bir şeyler var. Şimdiye kadar pek çok yer gördüm, ama kendimi hiçbir yerde buradaki kadar evimde hissetmemiştim. Buranın toprağı suyu insanı her şeyi başka\" demişti.

Ömrünün sonuna kadar mücadele eden, yaşamaktan, doğrunun yanında durmaktan, doğruyu söylemekten asla vazgeçmeyen, eğitime her zaman ve her yerde devam eden, bıkıp usanmadan tutumlu olmamızı bize öğütleyen bir İstiklal Kahramanıydı. Onu yakından tanımak ve ruhuma değer katışını, insanlık vizyonumu şekillendirmesini, yaşamı olduğu gibi ilk elden tanımama yardımcı olan bir insanı izlemek ve dinlemek benim için paha biçilmez değerdeydi.

Ne kadar şanslı bir insanmışım diye düşündüm. O günlerin değerini bilmeden ama hakkını vererek yaşamıştım. Hiçbir anımı unutmamıştım. Hepsini yıllar geçtikçe daha da özenle saklar ve değerinin artmış olduğunun bilinciyle başkalarına da anlatır olmuştum.

Ahh Ece Amca iyi ki seni tanımışım dedim.
Ve derin bir minnettarlık duygusuyla doldum. Şimdi hazırlamakta olduğum Küresel Isınma ve İnsan Bilincinin, Sevgi Bilincine dönüşmesi, toplumun değişim dinamiklerini anlatan kitabımı yazarken Ece Amca’yı ne kadar çok hatırlıyordum.

Onun bana öğrettiklerini, kendisini Mevlana gibi insanın iyiliğine hizmet etmeye adayışını, sevgisinin hayatımızda neleri değiştirebildiğini tekrardan gözden geçirerek, insanların nasıl dürüst, tutumlu, erdemli, şerefli bir yaşam sürmek için değişebileceklerini, sevmeyi ve sevilmeyi insan onuruna yakışır şekilde yeniden öğrenebileceklerini yazmaya ve çok insana ulaştırmaya çalışıyordum. Bu dünyada hep birlikte sevgi ve huzur içinde yaşayabilmek adına.

Ben derin düşüncelere dalmışken bir ara için kalbim kasıldı. Sanki hatırlamak istemediğim derinlere gömdüğüm bir şeyler boğulurcasına su yüzeyine çıkmaya çalışıyordu. Daha fazla dayanamadım ve hatırlamak istemediğim bir anıma izin verdim. Hayatımda hiç unutamadığım ve beni derinden yaralayan görüntüler ve duygular bir film şeridi gibi gözlerimin önünden akıp geçmeye başladı.

O günü hiç ama hiç unutmadım. Unutamadım. Anıların izleri vücuduma ve belleğime öyle bir işlendi ki yaşadığım yıllar boyunca çocukluğumun büyük acılarına nedenler bulmaya çalıştım. Ve yıllarca bu kötü hatıralar ellerimin arasında kaldı. Hayatımda, onları yerleştireceğim bir yeri asla bulamadım.

Ailemle birlikte Balıkesir’in dışında okuluma dört kilometre uzaklıkta Ağır Sanayi sitelerinin bulunduğu resmi devlet lojmanlarında otururduk.

Babam memur olduğu için biz fakir bir aileydik. Ay sonunu bir türlü getiremezdik. Her yıl okullar açıldığı zaman kıyafetlerimi Okul Aile Birliği alır ve beni giydirirdi. Alış verişe gideceğimiz gün, öğretmenim beni elimden tutar, Salı pazarına götürür, ayakkabı, önlük, kitaplarımı ve defterlerimi alırdı.

Okul hayatım boyunca her şeyden mahrum ve arkadaşlarımı refah içindeki yaşamını uzaktan izleyerek geçirmiştim.

Hayatımda her şey benim için büyük güçlüklerle doluydu. Karnımı doyurmak, giyinmek, okula gidip gelmek.

Altı yaşımdayken okula tek başıma gitmek zorundaydım. Akşamdan saatimi kurar ve her sabah evden okula gitmek için erken bir vakitte yatağımdan kalkardım. Küçük bir çocuk için, her gün oldukça uzun bir yolu yürümek durumundaydım. Yaz mevsiminde gün erken ağardığı için sabahları aydınlıktı.
Ama kış ve sonbahar geldiğinde okula gitmek için yürüdüğüm yol çok karanlık olurdu.
Ve ben bu uzun yürüyüşten çok korkardım.
Her taraf ıssız ve karanlık gölgeler halinde önüm sıra ilerlerdi. Sanki her ağacın arkasından bir şey fırlayacak ve beni alıp götürecek gibi gelirdi. Ve ben neredeyse koşar adımlarla yürürdüm.

Okul yolunun iki kilometrelik kısmı benim için çok eğlenceli geçerdi. Sırasıyla önce Demirdöküm fabrikasındaki Tülükabaklar, arkasından Balıkesir Mezbahası ve askeriyenin Ordu Donatım isminde bakım ve tamir fabrikası yer alırdı.

Bu yol şiddet içinde geçen çocukluğumun dışında en eğlenceli anılarını yaratırdı.

Önce beni fabrikanın yanına yaklaşınca görür görmez ellerini havaya kaldırıp tıpkı bir aslan gibi pençe yaparak \"böööööö\" diye korkutan Tülükabaklara rastlardım. Ve her seferinde de çok korkardım. Onlara \"Tülükabaklar\" ismini beni korkuttukları ve gerçekten simsiyah oldukları için takmıştım.

Çünkü Demirdöküm fabrikasında her sabah büyük fırını yakarlar ve onu oldukça kızgın hale getirirlerdi. Sonrada fırının içine attıkları büyük demir parçalarını, kor haline gelince alırlar ve büyük silindirler arasından geçirerek on metre uzunluğunda ince inşaat demiri yaparlardı. Bu işlemi yaparken vücutlarının her tarafı, büyük fırının önünde çalışmaktan is olurdu.

Ben de kapkara adamlardan korkardım. Ve onların karalığı bende sanki tüylülermiş gibi bir izlenim yaratırdı ve onları görünce korkudan tabanlarımı yağlayarak kaçmaya çalışırdım. Fakat her seferinde beni tutarlar ve bana bir matematik problemi sorarlardı. Beni tipimden Kızılderili bir çocuğa benzettiklerinden kendi aralarında adımı \"Beyaz Kartal\" koymuşlardı.

İçlerinden birisi beni yakalayarak;
\"Söyle bakalım Beyaz Kartal! Beşi beş kuruştan beş yumurta kaç para yapar\" diye sorar cevabı, bilsem de bilmesem de Kızılderililerin yaptığı gibi burnumun iki tarafına ters \"V\" şeklinde isli parmaklarıyla işaret çekerdi.
\"Haydi şimdi okula git. Doğrusunu yap Beyaz Kartal. URG öğren de gel \" derdi.
Daha önceden yazıp hazırladıkları matematik sorusunun yazılı olduğu kağıdı cebime iliştirir ve beni yere bırakırlardı.


Sonradan öğrendiğime göre matematik sorusunu kağıda yazabilmek için ev ile demirdöküm fabrikasının arasındaki yarım saatlik mesafede düşünür ve bana soracakları probleme karar verirlermiş. Sonra içlerinden okuma yazma bilen birisine yazdırır ve kağıdı hazır ederlermiş. Ben üçüncü sınıftayken içlerinden birisi bu olayı anlattığında çok etkilendim. Senelerce benim için problem hazırlamışlar.
O anda benimle ne kadar çok ilgilendiklerini ve bana bir şeyler öğretmeye çalıştıklarını anladım. Ve onlara minnettarlık duydum.

Ben okula yüzümde isin karasıyla çizikleştirilmiş işaretlerle gider, okulda öğretmenimin verdiği peçetelerle temizlenmeye çalışırdım. O zamanlar Tülükabaklara çok kızardım. Ve ne zaman acaba bilebileceğim bir soru soracaklar diye düşünürdüm.

Öğretmenim de her seferde bana kahkahalarla güler;
\"Gene mi bilemedin Can?\" Gel soruyu beraber yapalım derdi.

Balıkesir mezbahasını geçer geçmez askeriyenin sınırına yaklaşırdım.

Burada silahlı devriye nöbeti tutan askerler her sabah benim gelişimi dört gözle beklerler ve beni ufukta görür görmez metrelerce uzaktan;
\"Hey Can bu gün ne öğreneceksin\" diye bağırmaya başlardı.

Ben kalın bir duvarın üstüne örülmüş demir tellerin oraya gelene kadar, heyecanla tele tutunarak, benim onlara yaklaşmamı beklerlerdi.

Sesler, sorularla birlikte daha da yükselirdi.

Asker Diyarbakırlı Şehmuz abi:
\"looo�Canooo sabah kaçta uyandın. Söyle looo\" diye seslenirken,

Tokatlı Asker Haydar abi ağlamaklı bir sesle:
\"Benim çocuklarda şimdi kalkmıştır Can. Senin gibi okul yolundadır.\" derdi.
Oflu Temel Asker ise hemen araya girerek Tokatlıya teselli verirdi kendi uslubunca;
\"Ula haçan ne ağlayacak gibisin. Bebelerin iyidir. Sus sabah, sabah yapma haçan ağlatacan benuda\" deyip gülerdi.

O anda kendimi onlardan biriymişim gibi hissederdim. Birden neşelenir, evde yaşadığım her şeyi unutur ve mutlu olurdum.

O zamanlar bir çocuk için ağır sorunlarıma rağmen ne kadar da kolay mutlu olduğumu düşündüm. Bana birisinin halimi-hatırımı gülümseyerek sorması beni her zaman çok sevindirirdi. Çocukken mutlu olmak için bu kadarı yeterliydi.

Sanırım bu ıssız yolun değişmez yolcusu olarak, benden başka onların yaşamlarında yer alan hiç kimse yoktu. Onların her birinin ailesinden daha yakındım.

Yakınlığımız ve yaşamaya çalıştığımız sevgi iki kilometrelik tel örgü boyuncaydı.

Ama bütün bir ömürde verilmeye çalışılan veya esirgenen sevgilerden daha değerliydi.

Çünkü ne onlar benimle bu anı sevgiyle paylaşmaktan başka bir şey bekliyordu, ne de ben onlardan. Birbirimizden sevgi ve iki kilometre uzunluğundaki yola düşen zaman dilimindeki iletişimden başka alıp verdiğimiz hiçbir şey yoktu.

Tel örgünün başlangıcına geldiğim zaman asker ağabeylerle tatlı sohbetimiz başlardı. İki kilometre boyunca yürüye, yürüye konuşurduk. Daha doğrusu ben okula gitmek için yürümek zorundaydım. Onlarda benimle sohbet edebilmek için bana eşlik ederdi.
Zayıf bedenim, çelimsiz görünüşüm onlarda merhamet ve babalık hislerini harekete geçirir, iki kilometrelik yol boyunca tel örgülerin üstünden sırt çantamı alarak taşırlar, benimle çocukça şakalaşırlardı.
Çantamı alanlar onu mutlaka açıp meraklı gözlerle içini de karıştırırdı.
Hepsi memleketlerinde çocuğunu bırakarak askere gelmişti. Beni çocukları kadar çok sevdiklerinden emindim.

Çantamda öğretmenimin bana verdiği renkli kuşe baskı, büyük hayvan resimleri ile süslü bir hikaye kitabım vardı. Her seferinde bu kitabı ellerine alır ve onu okumaya çalışırlardı. Sanırlardı ki resimlerine dikkatli bakarlarsa yazıları da anlayıp okuyabilecekler.

Hikaye kitaplarım; sınıfta okuma yazmayı bir ay gibi kısa bir zamanda, ilk ben öğrendiğim için verilmişti.
Onları sınıfta kırmızı kurdalem ile birlikte aldığım zaman dünyalar benim olmuştu.
Bizim ilkokula gittiğimiz yıllarda; öğrenciler ilk okuma yazmayı öğrendiklerinde, sınıf öğretmenleri onu alarak başöğretmenin yanına götürür ve orada kırmızı kurdale takarlardı. Okula başladıktan bir ay sonra okuma yazmayı okulda ilk öğrenen ben oldum. O gün öğretmenimle beraber başöğretmenin yanına gittik. Başöğretmenimiz bana \"Sarı Traktör\" kitabını okuyup yazdırdı. Ben her ikisini de başarıyla tamamlayınca çok sevindi ve hayretler içinde kaldı.
\"Can oğlum çok kısa bir zamanda okumayı ve yazmayı öğrendin. Aferin sana.\" deyip ilk kırmızı kurdaleyi bana takarak ve on adet renkli hikaye kitabını bana armağan etmişti.
Ayrıca sınıfların arasında yakamda kırmızı kurdalemle birlikte gururla dolaşmak ve \"Ben okuma biliyorum\" demenin tadı da başka oluyordu.

Armağan olarak aldığım kitapların arasında en çok sevdiğim ise \"Çanakkale Geçilmez\" isminde ve Çanakkale Savaşı’nı anlatan bir kitaptı. Bu kitabı yanımdan hiç ayırmaz ve fırsat bulduğum her yerde okumak isterdim.

Renkli kitaplara bakan askerlerin gizliden gizliye okuma yazma bilmedikleri için çok hüzünlendiklerini hisseder ve geri dönüşte bu hikaye kitaplarından birini onlara okumak için söz verirdim. Yol sonuna geldiğimizde; okuldan çıkar çıkmaz hemen onların yanına gelmemi hikayelerden birini okumamı isterlerdi.
Okuma yazma bilmemenin acısını yüzlerinde görmek beni her zaman çok etkiledi.
Bazen aklıma garip bir fikir gelir ve; aslında asker ağabeylerimin okuma yazma bildiklerini düşünürdüm. Beni, memlekette bıraktıkları çocuklarının yerine koyup, okuma bilmiyormuş gibi yaparak beni okuma yazmaya teşvik ettiklerini ve bunun içinde okuma yazma bilmiyormuş gibi yaptıklarına inanırdım.

Şimdi bu yaşımda anlıyorum ki o Tülükabakların ve iki kilometrelik yolda bana eşlik ederek çantamı taşıyan, benimle şakalaşan asker ağabeyler beni ne kadar çok sevmişler. Küçük dünyamda neşeli geçirdiğim anları ve anılarımın çoğunda rol almışlar. Ne zaman mutlu oldum diye düşününce ilk aklıma gelen Ece Amca’yla geçirdiğim anlar ve Asker Ağabeyler - Tülükabaklar oluyordu.

Kışın kar yağdığında okul yolunda çok üşürdüm. Sırtımda küçük olduğu için fermuarını bir türlü kapayamadığım kolları kısa bir mont giyerdim. Ayağımda ise naylon terlik ve yün çoraplarımla yürümeye çalışırdım. Çoraplarım ben okula varana kadar kardan iyice ıslanır, havanın soğukluğuna göre bazen ayağımda donarak kaskatı olurdu. Ve okula güç bela varabildiğimde Kadriye öğretmenimi de sınıfta bulurdum.

Temizlik yapmak ve sıraları düzene koymak için öğretmenim okula erken gelirdi. Hemen beni karşılar elimdeki çantayı alarak önceden yakmış olduğu sobanın yanına oturtur ve soğuktan donmak üzere olan çoraplarımı çıkararak sobanın üstüne kuruması için asardı.

Biraz dinlendikten sonra öğretmenime sınıfı temizlerken yardım eder ve sıraları düzene koyardım. Sonra hep birlikte demlediği çaydan içerek sohbet eder ve yoldaki Tülükabakların cebime koyduğu kağıttaki problemi çözmeme yardım ederdi.

Ders saati başlamadan sınıf arkadaşlarım yavaş, yavaş gelir ve sınıfta yerini alırdı.
Nedendir bilinmez, annem sabahları erken kalkıp bana kahvaltı hazırlamaz ve beni yolcu etmezdi. Kendim kalkar, kendim giyinir, kendim okula giderdim. Ve iki ders sonunda genelde midemi müthiş bir açlık duygusu basardı.

Babam da bana okul harçlığı vermezdi. Dört kilometrelik okul yolunu yayan gider, gelirdim. Yol bana değil dört kilometre, küçük ayaklarımla dört yüz kilometre gelirdi. Bana otobüs parası vermeyen babamdan bir simit parasını bile isteyemezdim.

Teneffüs zili çaldığında simitçinin yanına koşardım. Her gün karnımı doyurmak ve bir simit alabilmek için, okul kapısının önünde duran simitçiye yardım eder ve onun simitlerini satardım. O da bana tezgahında kalmış en bayat simidi verirdi.
Çalışmamın karşılığı simit tezgahındaki en kuru simitti. Teneffüs sonunda simitçi emeğimin karşılığını ödediğini sanarak okul önünden ayrılır giderdi.

Ben ise kalbim kırık bir şekilde simidimi alıp onu yiyebileceğim bir köşe arardım. Önce tuvalete gider, çeşmedeki suyla kurumuş simidi ıslatır ve onu ağlayarak yerdim.
Yine de her seferinde bir simit kazanabildiğim ve simitçi bana yardım ettiği için minnettar kalırdım.

Her seferinde Ece Amcanın sözleri aklıma gelirdi.
\"Çocuklar en ufacık ekmek lokmasını bile atmayınız. Kurumuş ekmeklerinizi ıslatarak yiyebilirsiniz. Herkes kurumuş ekmeklerini atarsa bu dünyada yiyecek bulamadığı için açlıktan ölmek zorunda kalan insanlar ne yapsın. Ben Afrika’da Suveyş’de çok aç insanlar gördüm. Diğer insanları da düşünmeniz gerekiyor. Hepimiz aynı dünyada yaşıyoruz. Onlar değil kuru ekmek, küflü ekmeğe bile razılar. Ama bizler hesapsızca satın alıyoruz. Çok fazla tüketiyoruz.
Ve yiyemediklerimizi, dünyada başka yaşayan insanlar yokmuşçasına, çöpe atıyoruz. Eğer davranışlarımızı düzeltmezsek ve yiyeceklere saygı duyup gerektiği gibi tutumlu olmazsak, gün gelecek attığımız her lokmaya muhtaç kalacağız.\" Şeklinde uzun bir konuşma yapardı.

İşte o zaman dünyada aç kalanları ve diğerlerini düşünürdüm. Tutumlu olmanın gereğini yerine getirir, huzur içinde simidimi ağzımda defalarca çiğneyerek yutmaya çalışırdım. Her lokmada simit yudumları, yorulan küçük ağzımda bir kez daha ağırlaşır ve boğazım kuru simidi yutmaktan hissizleşirdi. Yanında bol, bol su içerdim. Maksat karnımı doyurmaktı. Sıcak gevrek bir simitle keyif yapmak değildi.

Küçüktüm. Zayıftım. Ve henüz ben bir çocuktum. Kaç kere neden bunları yaşadığımı sormuştum kendime.
Ama içimde, küçük aklımda hiçbir cevap bulamıştım hiç birisine
Belki de yaşadıklarımın nedenini hiçbir zaman bilemeyecektim.

O günlerin sıcak anılarını ve değerini bir inci tanesi gibi halen içimde taşıyorum. Küçük yaşımda yaşadığım ve nedenini asla bilemediğim acılara ve dayaklara rağmen ben başkaları tarafından olsa da sevmiş ve sevilmiştim.

Günlerden bir Perşembe idi. Mart ayının en soğuk günlerinden birini yaşıyorduk. Okula gidip gelirken soğuk iliklerime kadar işliyordu.

O gün sabah okula gitmek için her zamanki gibi erkenden evden çıktım. Demirdöküm fabrikaların olduğu yere kadar yürüdüm. Tülükabakların oradan sessizce geçmem gerekiyordu. Önce kafamı şöyle bir uzatıp onların tarafına doğru bir baktım. Gözümün erişebildiği hiçbir yerde, kimsecikler yoktu. Belki de bu sabah geç geleceklerdi. Çünkü hepsinin de buraya çalışmak için çok uzaklardan geldiklerini biliyordum. Üç kuruş ekmek parası kazanmak ve yaşamı devam ettirmek adına bir saatlik bir yoldan buraya ağır şartlarda isin-ateşin karşısında gece-gündüz nöbetleşerek çalışmak için geliyorlardı.

Eğer bu gün onlar burada yoksa ben yol sonuna doğru mezbahaların bulunduğu bölgeden nasıl tek başıma geçecektim. Onların orada olması bana cesaret veriyordu. Balıkesir Mezbahası yüzünden yan tarafta on beş, yirmi köpeğin bulunduğu bir sürü yaşıyordu. Ben genelde Tülükabakların oradan geçtikten sonra az ilerideki askerlerin olduğu yerden, bir asker ağabey koşarak gelir ve beni elimden tutarak, köpeklerin acımasızca et artıklarını paylaştıkları alanın yanından geçmeme yardım ederdi. Ben asker ağabeyin arkasına saklanır onu kendime siper eder ve bu şekilde yürüyerek köpeklerin olduğu yeri atlatırdım.

Hiç kimse yardımıma gelmediği zaman yol kenarındaki çakıl taşlarından cebime doldurarak hazırlık yapardım. Eğer yolda köpekler bana saldırırsa onlara cebime doldurduğum taşları atarak kaçardım. Yolun karşısına geçer ve yavaş, yavaş saklanarak mezbahanın bulunduğu alanı kazasız belasız geçmeye çalışırdım.

Tülükabakların ilerisinde olan köpeklere saklandığım yerden bakarken, kafamın üstünden bir \"Bööööö!!\" sesi yükseldi. Ve aynı anda bir el beni ensemden yakalayıp yukarı kaldırdı.
Ne olduğunu daha anlamadan, o günkü matematik sorum yüzümde patladı.

Gene bilemeyeceğim rakamlardan oluşan bir toplama işlemi sormuşlardı. Cevaplayamadım. Okula vardığımda çözmem üzere, problemin yazıldığı kağıt cebime iliştirildi. Yüzümün iki tarafına, iki parmakla kızılderili işaretleri çizildi. Kalın sesli Tülükabak
\"Git okulda soruyu çöz Beyaz Kartal urg ögrende gel\" dedi ve beni yere indirdi.

Koşar adımlarla yolun karşısına fırladım ve hızla oradan uzaklaşmaya çalıştım. Bu gün beni fena korkutmuşlardı. Bir gün buradan korkutulmadan ve hiçbir Tülükabağı görmeden geçebilecek miyim diye düşündüm. Ama sırtımdaki bu ağır çantayla imkansız olduğunu biliyordum.
Yavaşça ilerledim�

Askeri bakım tamir bölgesine geldiğimde asker ağabeyler beni yine gülerek şakalar yaparak karşıladılar. Bu gün havanın soğuk olmasına rağmen yaklaşık on beş asker, tel örgülerin yanında neşeli sesler çıkararak beni bekliyordu. Her zamanki gibi çantamı aldılar içine şöyle bir göz attıktan sonra beni tel örgünün sonuna kadar güle oynaya getirdiler.

Okul yolumun daha yarısını gidebildiğim için aceleyle okula doğru koyuldum.

Sınıfa vardığımda öğretmenimin yine erken bir vakitte geldiğini ve beni beklediğini gördüm.
\"Nerede kaldın Can. İyi misin?\" dedi. O da benim erken gelmeme alışmıştı. Ben de nefes nefese bir sesle;
\"Geldim öğretmenim. Yolda asker ağabeyler ile sohbet ettik. Onlar okuma yazma bilmediği için benim renkli hikaye kitaplarımı uzun, uzun incelediler ve çok hoşlarına gitti. On beş kişiydiler. Yazıları, resimlere bakarak okumaya çalıştılar ama yapamadılar. Bazı askerlerin gözlerinin dolduğunu gördüm. Benim görmemem için hemen yanımdan uzaklaştılar. \"
Elimdeki kitapları sırama yerleştirdim ve anlatmaya devam ettim.
\"Dönüşte onlara hikaye kitabını okumak için söz verdim. Bu gün beş dakika erken çıkabilir miyim öğretmenim?\" dedim.
Öğretmen soran gözlerle bana baktı. Ben de heyecanla anlatmaya devam ettim;
\"Çünkü hikayeyi okurken yavaş okumamı isteyecekler. Ve hikayenin tadını çıkarmak için çok soru soracaklar. Bildiğiniz gibi eve geç gidersem babam kızar.\" diye boynumu büküp öğretmenime yalvaran gözlerle baktım.

Öğretmenimde şefkatle başımı okşayarak bana;

\"Endişelenme. Bu gün öğretmenler toplantısı var hepinizi erken çıkaracağım.\" dedi. Çok sevinmiştim. Askerlere onlar için seçtiğim ve benim okumaktan büyük bir sevinç duyduğum Çanakkale Geçilmez kitabını okuyabilecektim.

Hem de benden istedikleri kadar çok okuyabilirdim. Ne kadar güzel bir şeydi okumak. İlk defa okuma yazma öğrendikten sonra okumanın sevincini içimde hissettim. Başka birilerinin asla ve asla okuyamayacakları ve bilemeyecekleri bir şeyi onlar için okuyacak ve onlara aktaracaktım. Kendimle gurur duydum. Okumayı ve daha, daha çok okumayı ve her şeyi okumayı istiyordum. Orada, o dakikada kendime bir söz verdim.

Kendim için ve başkaları için okuyacaktım.

Tıpkı Ece Amca gibi bir yerlerde, insanlara doğruyu ve insan onuruna yakışır bir şekilde var olmasına yardımcı olacaktım. Bu gün kitap okuyor olabilirdim ama yarın kim bilir onlara nasıl bir yardımım dokunacaktı. Okuyamayanlar için, başaramayanlar için de başarmak zorundaydım. Artık bu dünyada tek kendim için değil, diğerleri için de yaşayacak, öğrenecek, başaracak ve doğru yolda olacaktım. Diğerlerine bildiklerimi ve sahip olduklarımı aktarabilmek için.

Sabahçı olduğumuz için ilk üç dersimiz çabucak bitmişti.
Öğretmenim;
\"Ders bitti. Çıkabilirsiniz çocuklar\" dedi.

Hemen çantamı kaptım ve tam kapıdan çıkmak üzereydim ki, öğretmenimin bana seslendiğini duydum.
\"Can oğlum çantan bu gün ağır, istersen çantanı eve götürme. Yarın nasılsa tekrar geleceksin. Hem ödevinde yok. Burada kalsın. Yarın alırsın. Bu gün biraz hasta gibisin \"dedi.
Şefkatli bir anne sevgisiyle başımı okşayarak çantamı sırtımdan aldı.


Öğretmenime hiçbir şey diyememiştim. Onun beni düşünmesi sevgiyle başımı okşaması beni çok derinden sarsmıştı. Adeta donup kalmış ne çantamı ne de onu eve götürmediğim için başıma gelecekleri düşünebilmiştim.

İçinden hayal meyal \"Çanakkale Geçilmez\" kitabını aldım. Öğretmen onu ne yapacaksın diye sorduğunda;
\"Askerler kitabı okumam için beni bekliyor. İyi günler öğretmenim.\" diyerek sınıftan çıktığımı hatırlıyorum.

Gürültülü şehrin caddelerinden hızla geçtim. Birileri arkamdan seslendi ama ben bakmadım. Elimde kitabım ile koşarak askerlerin oraya varmaya çalışıyordum.

Nihayet uzaktan askeri bölgenin başladığını gösteren tabelaları gördüm. Çok az kalmıştı. Biraz sonra orada olurdum.

Öğlen saatlerinde askerlerin yanına ulaştığımda, tel örgülerin arkasındaki yerde top oynuyorlardı. Birkaç asker ise elinde silahlarla nöbet devriyesinde oldukları için ileri geri dolaşıyordu. Beni görünce, nöbetçi askerlerin dışında olanlar hemen koşarak yanıma geldiler. İki kişi telden benim tarafıma zıpladı. Ve beni telin diğer tarafına geçirdi. Hepsi çok heyecanlıydı. Sabahtan beri beni beklediklerini görebiliyordum. Yüzlerinde kocaman bir aydınlık vardı.

Orada bir yerlere oturduk. Elimdeki renkli kitabı açtım. Herkes merakla gözlerini kitabın içine çevirdi. Bir Mehmetciğin, Çanakkale Savaşı’nda nasıl savaştığını ve yaralı bir düşman askerini sırtında taşıyarak kurtarışını anlatan, Çanakkale Geçilmez öyküsünü okumaya başladım.

Ve kitabı okuduktan sonra duygulanarak yazdığım şiiri de onlara okudum


Çanakkale Şehitleri

Kaybolmuş bir geçmişten gelip
Bilinmez bir geleceğe gidenler
Kalplerinde vatan sevgisiyle
Canlarını vatana verenler

Şehit olmak için doğanlar
Ve kanlarını toprağa serenler
İsimleri unutulmuş
Ey isimsiz kahramanlar

Her birinizde vatanın
Bir parçası özgürleşiyor.
Bağımsızlık kaderimiz
Alın yazımız oluyor.

Sizin vatana can verdikçe
Biz ilelebet can buluyoruz..
Kader bir kez daha yazılır
Sizin gibi vatan evladının ellerinde

Her mısrada asker ağabeylerimin yüzü biraz daha hüzünlendi. Biraz daha omuzlarına ağırlık çöker gibiydi. Çanakkale Şehitleri şiirimi bitirdiğimde ayağa kalkarak beni alkışladılar.
Çok heyecanlandım. Ben de onlarla beraber sevinçten ve takdir edildiğim için çok duygulandım. Kendimle gurur duydum.

Kitap okumayı bitirdiğimde her birinin bir köşede hüzünle kendi yaşamına ve bana baktıklarını gördüm. Beni yaşamlarında bir daha asla unutamayacakları bir yere yerleştirdiklerini o an anlamıştım.
Beni asla unutmayacaklardı.
Hatta beni çocuklarına ve torunlarına bile anlatacaklardı. Şiirimle onların kanına işlemiştim. Balıkesir memur şehri ve askeriyenin yerleşim alanı olduğu için buraya bir sene için de binlerce insan gelip giderdi. Ve ben her dört ayda bir buradaki asker ağabeylerin değiştiğini görmüştüm.
Birden içimde belli belirsiz bir sevinç kabardı. Ben yalnız değildim. Şiirimle, insanlara olan saygımla ve küçük bir çocuğun iyi niyetiyle herkesle iletişim içindeydim. Ve ben büyüdüğümde on binlerce can dostum olacaktı. Beni, hikayemi ve şiirimi çocuklarına ve torunlarına anlatacaklardı. Çünkü benimle ağlayıp benimle gülmüşlerdi. Onlar, çocuklarının yerine bana ilgi göstermişlerdi. Yaşadığım acıları, çaresizliği görerek beni sonsuz zamanın kısa bir anında bile olsa sevgileri, bilgileri, ilgileriyle büyütmeye çalışmışlardı.

Ve günü geldiğinde bu güzel dostlukların her birini tek tek yaşadım. Mesleğim nedeniyle Türkiye’nin içinde ve yurtdışındaki gezilerimde can dostlarıma ve onların çocuklarına rastladım. Veya onlar gelip ısrarla beni buldular. Beni, babalarını veya dedelerini etkilemiş ve onların gönlünde yer etmiş dostu olarak tanımak istediler.
Çünkü askerlik bitip memleketlerine geri döndüklerinde ve onlar asker anılarını; arkadaşlarına, çocuklarına, çevrelerine anlattıklarında, o anıların içinde bir parçada ben vardım.
Ve onlarda sadece can dostluğunun nasıl bir şey olduğun; bir Çanakkale şiirinin paylaşımının derinliğinde ve manasında kaybolmak ve hissetmek istediler.
Her zaman can dostlarım beni ve ben de onları buldum.

Asker ağabeylerime sessizce baktım
\"Ne oldu, nedir sizi bu kadar üzen?\" dedim.
Ben de çok etkilendim onların bu halinden, sanki hepsi küçülmüş ve benim gibi bir çocuk olmuşlardı.

İçlerinden birisi konuşmaya başladı;
\"Can biliyor musun biz hiç okula gitmedik. Gidemedik. Senin gibi böyle renkli kitaplarımız hiç olmadı. Senin oturduğun o sıralarda ve yazı yazdığın karatahtaya bir kez olsun dokunamadık. Biz okuma yazma bilmediğimiz için askeriyedeki her işte görevlendirilemiyoruz. Genelde bizi nöbete yazıyorlar ve burada nöbet tutuyoruz. Bize bu kitabı okuduğun için sana teşekkür ederiz. Yaşamımıza bir anlam kattın. Seni artık unutmamız ve yaşadığın sürece bırakmamız mümkün değil. İki elimiz kanda olsa gelir sana yetişiriz. Sen bizim can dostumuzsun. Bir gün erken geldiğinde yine bize kitap okursun değil mi? \" diye yalvaran gözlerle sordular.
Ben de
\"Tabiî ki okurum\" dedim.

Ve sonrasında tel örgü boyunca bana eşlik ederek sessizce yürüdüler.

Sanki aramızda gizli bir anlaşma doğmuş ve kendi kendime verdiğim sözü onlarla paylaşmış gibiydim.

Demir dökümle uğraşan işçilerin bölümüne gelmiştim. Orada uzakta Tülükabakların iştahla beni beklediklerini görebiliyordum.

Fakat bu sefer çok şanslıydım. Onlar bunu bilmiyorlardı. Çünkü yanımda çantam yoktu. Bir ağırlık taşımadığım için hızlı hareket edebilirdim.

Ve de böyle yaptım. Onlar daha beni fark etmeden ben var gücümle koşarak demir döküm fabrikalarının bulunduğu bölümü geçtim.

Arkamdan \"URG�URG\" sesleri, hayıflanmalar duyuyordum. Tehlikeyi atlattıktan sonra arkama şöyle bir baktım. Hepside şaşkınlık içindeydi. Bu gün artık daha fazla eğlenemeyeceklerinin derin üzüntüsünü yaşıyordu. Bu şaşkınlığın üzerine bir de onlara nanik çekip dil uzattım. Hepsi de oldukları yerde kalakaldılar. Çok sevinçliydim. Bu gün kendimi çok iyi hissediyordum.

Fermuarı kapanmayan montumu çekiştirerek söyle sıkıca bir sarınıp ısınmaya çalıştım. Hava da iyiden iyiye soğumuştu. Bir an önce eve gitsem iyi olacaktı. Hızlı adımlarla evin yoluna koyuldum.

Eve yaklaştıkça içimde nedenini bilemediğim bir sıkıntı belirmeye başladı.
Eve geldim. Babam kapıda duruyordu. Beni uzaktan görmüş ve kapıya çıkmış olmalıydı.
Babam garip garip yüzüme bakarak, dudaklarının üzerine yerleştirdiği anlamsız bir gülümsemeyle bana eve neden bu vakitte geldiğimi sordu.

Bir şeyler oluyordu bunu çocuk aklımda görebiliyordum ama henüz ne olmakta olduğuna karar verememiştim. Ne yapacağımı bilemiyordum. Korkmaya başlamıştım. İliklerime kadar korkudan kaskatı oldum. Biraz sonra bir şeyler olacaktı. Bunu adım gibi biliyordum. Çünkü babamın dudaklarının gülümsemesine rağmen, gözlerli karanlık kuyular kadar siyahtı. Sanki içinde kırmızı alevler yanıyordu.

Beni korkutan bu ateşlerden bir parçanın benim ürkek yüreğime düşmüş olmasıydı. Bir süre dalgın, dalgın babamın gözlerindeki alevleri seyrettim. Cehennem kadar kırmızı, şeytan kadar öfkeliydi.
Kötü şeyler olacaktı. Hem de çok kötü.

Ama bunu belli etmeden ve babamın bana nadiren gülümsemesine, gülümseme ile karşılık vermek için ben de ona gülümsedim. Gülümserken de içimden şiddetle bu gülüşün gerçek olmasını diledim.
Ne olurdu bir seferde ben eve geldiğimde ailem beni elini kolunu açarak \"Oğlum\"diye kucaklasaydı. Ve yüzündeki gülümseme gerçek sevgiden ve kalplerinden gelen gülümseme olsaydı. Ve ben artık çocuk yüreğimde annemden ve babamdan korkmasaydım. Her geçen gün bedenim dayaktan, yüreğim sevgisizlikten ölmeseydi.
Babam kızgın bir sesle bağırdı;
\"Neden eve erken geldin, çantan nerede?\"

Korkuyla gülümseyerek:
\"Okulda toplantı varmış öğretmenim gönderdi, yarın aynı dersler var, çantanı okulda bırak dedi bende okulda bıraktım babacım�\" dedim.

İşte o an, babamın gözlerindeki alev dışarı çıkıp benim üzerime akıp beni yakıyordu.

Önce babamın yüzündeki gülümseme çehresini değiştirmeye yerini hızla kızgınlık ve şiddet ifadelerine bırakmaya başladı. Kaslar geriliyor, şekiller bozuluyordu.
Elini kemerine doğru götürdü. Kemerinin tokasını bir çırpıda çözdü. İçim yanıyordu. Çaresizce onu izledim. Kaçacak hiçbir yerim yoktu. Gidecek kimsem de hiç olmadı.
Ve ben henüz bir çocuktum. Bedenim zayıf ve çelimsizdi. Ve asıl önemli olan da beni öğretmenim eve yollamıştı.

Kemer yavaş, yavaş pantolondan ayrıldı ve havada hızlı bir ıslık sesi çıkararak şakladı.
Arkasından babamın öfkeden gürleyen sesiyle;
\"Neden okuldan kaçıyorsun çantanı ne yaptın. Çantan nerede?\" diyen sözlerini duydum.

Söyleyeceklerimin bu saatten sonra kızgın ve zincirlerinden kopmuş öfkeyi durdurabileceğine inanmasam da içimden gelen son bir gayretle,
\"Öğretmenim çantamın ağır olduğunu ve onu okulda bırakmamı söyledi. Ve çantamı sırtımdan aldı\" dedim.
Elimdeki Çanakkale Geçilmez kitabıma sanki beni koruyacakmış gibi sımsıkı sarıldım. O anda kitabın içine girip kaybolmak istedim. Ve hiç hayatta olmamayı dilediğim kaç an yaşadığımı düşündüm.

Elindeki kemeri parmaklarının eklem yerleri beyazlaşana kadar sımsıkı tutmuştu.
Ve kolu hızlı bir hareketle yukarı kalktı ve ben daha ne olduğunu anlamadan kemer vücuduma hızla, defalarca inmeye başladı. Küçük bedenim sert vuruş darbesiyle yere, kapının önüne düştü.
Arkasından bir daha, bir daha kemer hızla çelimsiz bedenimin üzerine indi. Her darbede bir kez daha yapıştım yere. Kemer her vuruşta zayıf bedenime çepeçevre sarmalıyordu.
Bedenimin arkası ve önü kemerin oluşturduğu yaralardan kanamaya başlamıştı. Çok canım açıyordu. Acının şiddetini azaltmak için kalkmak istedikçe, kemerin darbesiyle bir kez daha yere yapıştım.
Kemer tokası iki kere burnumun ve gözümün hizasında yüzüme derin bir iz oluşturacak şekilde acıyla gömüldü. Burnum kanıyordu. Ve gözümün kenarına gelen tokadan gözüm kapanmıştı. İçimde alaboralar kopuyordu.

Yüreğim bedenime vuran kemerden parça parça olmuş dağlanmıştı. Sanki kocaman demir döküm fabrikalarındaki korlar yüreğime doldurulmuştu. Sıcak her taraf çok sıcaktı.

Her kemer vuruşunda ağzından köpükler saçarak bana;
\"Neden okuldan kaçtın, çantan nerede\" diyerek kemeri daha hızlı üzerime indiriyordu.
Her indirişinde içimdeki sevgileri de bir parça öldürdü. Her parçada ben de bir kez daha öldüm. Çocuk yüreğimde tükendi bütün umutlar, kırıldı evimin bütün camları içime düştü. Karardı her yer, karardı.

O bana soru sordukça ben de tükenmekte olan son nefesimle
\"Beni öğretmenim bıraktı. Çantamı da o aldı\" diyordum.
Beni duymuyordu ama ben halen babamın içinde var ise son kalan merhamet duygularını harekete geçirmeye çalışıyordum.

Birden kemer durdu. Babam;
\"Kalk o zaman okula gidelim bakalım. Göreceğiz doğruyu söyleyip söylemediğini!!!\" diyerek beni kolumdan tuttu ve sürükleyerek yola çıkardı.
Her tarafım çok ağrıyor ve vücudum yanıyordu. Elbisemin ve montumun bazı yerleri yırtılmıştı. Yırtık yerlerden kemikli zayıf vücudumda ki kemerin darbe izleri görülüyordu. Yüreğimden düşen kan damlaları, gözlerimden sel olmuş akıyordu.

Yol kenarında durduk. Babam doğruyu bilmeden ve bana inanmadan beni az önce öldüresiye dövmüştü. Yoldan geçen arkasında römorku olan bir traktörü durdurdu ve beni arabanın arkasına attı. Kendiside bindi.

\"Çek okulun oraya\" diye traktörü kullanana direktif verdi.
Ben traktörün arkasındaki römorkun en ucuna gidip oturdum. Her tarafım çok ağrıyordu. Hem üşüyor hem de vücudum yanıyordu. Yaralarım sızlıyor, çektiğim acıdan başım fır fır dönüyor, düşmemek için büyük bir güç harcıyordum.

Ona dediğimin doğru olduğunu gösterecektim.
Kafamı yere eğmiş dişlerimi duyduğum acıdan sıkmıştım. Birden tepemde bir gölgenin olduğunu hissettim. Başımı kaldırdım. O tepemde kızgınlıkla bana bakıyor ve bir taraftan da yakasındaki bir şeyleri karıştırıyordu. Yakasında bir şey bulmuşçasına iki parmağını birbirine sıkıştırdı yanıma eğildi ve bir kolumu sıkıca tuttu. Elinde bir iğne vardı.

Birden iğneyi koluma soktu ve o an gözlerimde şimşekler çaktı. Anlamak istedim. Yalvaran gözlerle yüzüne baktım. Bir taraftan da kurtulmak ve çektiğim işkencenin son bulması için var gücümle;
\"Baba lütfen, lütfen yapma. Beni öğretmen erken bıraktı. Çantamı da o aldı\" diye yalvarıyordum.
Bir an bir baygınlık geçirdim ve düştüm. Fakat iğnenin koluma tekrar girmesiyle yine acıların içindeydim. Defalarca, defalarca iğneyi koluma insafsızca ve şeytani bir ifadeyle batırdı.
Kolum delik deşik olmuş ve iğnenin girdiği deliklerden kanlar akıyordu. Traktörün römorkunda hem ağlıyor hem de bağırıyordum. Ara sıra güç bela elinden kurtulup römorkun arkasına kaçıyordum. Ama hemen dev adımlarıyla yanıma gelip iğneyi koluma batırarak;
\"Neden kaçtın okuldan, neden?\" diyerek defalarca saplamaya devam ediyordu.

Bir ara bulanık bir görüntü geldi gözlerimin önüne. Kalabalık bir gurubun traktörün arkasından hayal meyal koştuğunu gördüm. Sonra askeri bölgenin oradan geçtiğimizi fark ettim. Traktörün arkasından koşanlar
\"Yapma baba\" diyen, çığlık çığlığa seslerimi duyan asker ağabeylerim ve demir dökümün Tülükabaklarıydı.
Onları görünce daha çok bağırmaya başladım.
\"Yapma baba, yapma baba\". Fakat arkamızdan koşanlar bize yetişemediler. Hızla oradan uzaklaştık.


Okulun önüne gelmiştik.
Babam beni tıpkı boş bir çuval gibi römorkun arkasından yere fırlattı. Dayaktan et yığını haline gelmiş vücudumu, ince ve zayıf bacaklarım taşıyamadı. Dizlerimin üzerine yere yığıldım. Sert taşlar dizlerimi parçaladı. Her tarafım kanıyordu. Sanırım ölmek üzereydim. Artık acıdan başka hiçbir şey hissedemiyordum.

O da yere indi ve beni kolumdan boş bir çuvalı tutarcasına kaldırdı. Dermanım kesildiği için yalpalayarak yürümeye çalışan bacaklarımla onun yanı sıra gittim.

Etrafta öğlenci öğrenciler ve nöbetçi öğretmenler vardı. Herkes bize bakıyordu. Kimisi gülüyor kimisi de beni acıyan gözlerle seyrediyordu. Orada bulunan birkaç insanın
\"Beyefendi lütfen burada bari yapmayın. Öğrencilerin gözleri önünde\" dediklerini duydum.
Burada bütün kötülüğün yapıldığı kişi bendim. Ben kanıyordum. Ben acı çekiyordum. Bana, bedenime ve ruhuma olanlar hiç önemli değildi.
\"Beyefendi çocuğu dövmeyin\" diyeceklerine, \"diğer öğrencilerin gözü önünde yapmayın.\" diyordu. Orada bulunan insanların bana karşı duyarsızlığı yediğim sopalardan daha çok canımı yakmıştı. Daha fazla ağlamaya başladım.
Bir ara nöbetçi öğretmenlerimin babamla benim peşi sıra koştuklarını ve seslendiklerini gördüm. Ama onlarda bize yetişemediler. Hızla yukarı çıktık.

Babam öğretmenler odasında gerçeği öğrendi.
Benim doğruyu söylediğimi anladığında, bana yaptıklarından dolayı pişmanlık duydu ve fısıldarcasına bir sesle;
\"Hadi oğlum gel eve gidelim dedi.\"

Hiç gitmek istemedim. Ama hiç kimsem de yoktu.
Ne akrabam ne de arkadaşım. Mecburdum birlikte babamın \"Ev\" dediği fakat \"Yuva\" olmayan yere gitmeye.
Başım önümde öğretmenimin gözlerine bakmadan kan damlayan kolumla çantamı aldım. Ağlayarak öğretmenime
\"Neden çantamı aldın öğretmenim?\" dedim.
O da üzgün gözlerle yere baktı.
\"Özür dilerim Can. Böyle olacağını hiç bilemezdim.\" dedi.

Babam ortadan kaybolmuştu. Ben de yalpalayarak odadan dışarı çıkmaya çalıştım. Çıt çıkmıyordu. Öğretmenler gördükleri şiddet tablosu karşısında donup kalmışlardı. Babam çok iri yarı ve sert görünüşlü bir insandı. Bazen onun bakışları ile insanları dövdüğünü düşünürdüm. Sanırım öğretmenlerim de aynı şeyi onun gözlerinde görmüştü. Hiç kimse hiçbir şey yapamadı. Tek bir söz söyleyemedi. Sanki her yer susmuştu.

Babamı takip ederek eve doğru yol almaya başladım. Adımlarımın her biri tonlarca ağırlıktaydı. Yaralarım vücudum soğumaya başladığı için daha çok acıyordu. Başımın etrafındaki bütün binalar dönüyordu. İnsanüstü bir güçle yürüyordum. Tek amacım eve varıp bir an önce uyuyarak acılarımdan kurtulmaktı.

Son bir adım daha�. Son bir gayret daha �� Son defa�.Son �..
Son defa sıkıca sarıldım Mehmetcik kitabıma�.
Soğuk. Çok üşüyorum�..
Sanki ben de Çanakkale Savaşında, bir düşman askerini taşıyormuşçasına sırtımda çantamı taşıyarak yürüyordum.
Çok küçüktüm�..
Masumdum��
Ben sadece bir çocuktum�
Neden�
Neden�.

En son gözlerimde on � on beş eli silahlı nöbet tutan askerlerin ve demir dökümdeki Tülükabakların bize doğru koştuklarını hatırlıyorum.
\" Can!! �.Can!!�. \"
\"Sana ne oldu?�\"
\"Neler oluyor Cannn?\"

Birden görüntü gözlerimden silindi�.
Çektiğim acılar sustu�
Ve her yeri bir siyahlık kapladı�
Ben de o siyahlığın içine çekildim�..
Şimdi huzurdaydım��
Ve nihayet her şey bitmişti.

Gözlerimi daha önce görmediğim bir yerde açtım. Vücudum çok ağrıyor ve acıyordu. Elime bir serum bağlanmıştı. Nerede bulunduğumu anlamak istercesine etrafıma bakındım. Burası bir hastaneydi. Bütün vücudumu soymuşlar, yaralarıma ve iğne batırılan kanamış koluma pansuman yapmışlardı. Kolum da sarılıydı.

Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken içeri büyük siyah pelerinli bir hemşire gelip bir tas çorba bıraktı.
Daha önce gördüğüm hemşirelere benzemiyordu. Üzerinde üniforma vardı. Yatağımı kaldırdı ve beni yemek yiyecek konuma getirdi. Kaşığı elime tutturdu ve;
\"Yemek yemezsen iyileşemezsin. Hadi yemeğini ye. Ben diğer hastalara bakmaya gideceğim dönüşte sana uğrarım. Ben gelene kadar yemeğini bitirmiş ol\" dedi.
Bende;
\"Elimde kitabım vardı. Çanakkale Geçilmez. Onu gördün mü?\"
Bulurum ümidiyle etrafa göz gezdirerek;
\"Yoksa onu sen mi aldın?\" dedim.

Pelerinli hemşire odanın içindeki dolaba doğru ilerledi ve raftan şekli bozulmuş, buruşmuş bir kağıt tomarını alarak bana uzattı. Çanakkale Geçilmez kitabım, ellerimde sıkmaktan ezilmiş ve kanlanmıştı. Onu temizlemeye çalıştım. Bastıra, bastıra sildim. Gözlerimden akan yaşları artık durdurmam mümkün değildi. Çok üzülmüştüm. En sevdiğim kitabım darmadağındı.

Kitabımda benim vücudum gibi dağılmıştı.

Hemşire odadan çıktı. Ben de kitabın yeteri kadar temizlendiğine ikna olunca önümdeki çorbayı güçlükle kaşıklamaya başladım. Bir an önce iyileşip okuluma dönmem gerekiyordu.
Ne zamandır buradaydım acaba? Annem babam nerdeydi? Hiç kimse gelmemişti yanıma.

Çorbamı içtikten sonra tekrar yatağıma uzandım. Çok uykum gelmişti. Annemi ve babamı merak ediyordum. Ben bunları düşünürken içeriye yaşlı, saçları olmayan, üniformasında kocaman yıldızları bulunan bir doktor girdi içeri.
Yatağımın yanına bir sandalye çekti.
\"Ben albay doktor Namık. Nasıl oldun oğlum? Biraz daha iyi misin?\" dedi.

Nasıl olmalıydım ki? Veya nasıl olabilirdim?

Ben de ağlamaklı bir sesle
\"Her tarafım ağrıyor doktor amca\" dedim.

Kafamı pencereden taraf çevirdim. Gözlerimden akan yaşları göstermek istemiyordum.

\"Seni çok iyi anlıyorum küçük. Buraya geldiğinde baygındın. Seni buraya tel örgülerin yanında nöbet tutan askerler ve komutanları olan albay arkadaşım getirdi. Bayılmışsın. Yanında da büyük bir adam varmış. Neler oldu sana böyle? Kim dövdü seni? dedi ve gözlerime cevap beklercesine baktı.
Ben de;
\"Yanımda babam vardı efendim\" dedim.
Yaşlı asker doktorun yüzünden hüzünle karışık kızgın bir ifade gelip geçti. Ne diyeceğini bilemedi. Aslında söyleyecek bir şey de yoktu.
\"Demek babandı\" dedi kısık sesle.
\"Peki seni neden bu kadar feci bir şekilde dövdü? Ne yaptın oğlum? Hiçbir baba çocuğunu bu şekilde öldüresiye döver mi? dedi.
\"Ben hiçbir şey yapmadım doktor amca. Sadece eve erken gelmiştim. Ve yanımda çantam yoktu. Erken geldiğim ve çantamı getirmediğim için benim okuldan kaçtığıma inandı. Sanırım beni bu nedenle dövdü.\" dedim.
Doktor; \"Neden doğruyu söylemedin ona\"
\"Ben söyledim. Ama o bana inanmadı. Beni dövmeye başladı. Bana her kemeriyle vuruşunda ona, bir kez daha beni öğretmenin eve yolladığını anlatmaya çalıştım. Ama çok kızmıştı. Beni artık duymuyordu öfkesinden. Sürekli, sürekli vuruyordu bana.\"
Doktor;
\"Sonra gerçeği öğrendi mi?
\"Beni alıp bir traktör römorkunun arkasında okula gittik. Ve öğretmenimden gerçeği öğrendi. Eve yürüyerek dönerken en son asker ağabeyleri gördüğümü hatırlıyorum. Askerler çok kızgındı. Babam beni traktörle okula götürürken, bizim arkamızdan koşuyorlardı\"
Doktor;
\"Peki kolundaki yaralar nasıl meydana geldi?\"
\"Biz römorkla giderken yakasından iğne çıkardı ve koluma batırdı.
Doktor;
\"Oğlum. Bu kadar iğne batırmış olamaz\"
\"Batırdı doktor amca. Batırdı. Hatta daha fazlasını da batırdı\" derken gözlerimden sel gibi yaşlar aktı.

Doktor amcanın anlattıklarımdan çok etkilendiğini ve gözlerinin buğulandığını fark ettim.

Onun daha fazla üzülmemesi için uyumak istiyormuşum gibi gözlerimi kapattım. O da bana:
\"Burada iyileşen kadar kalabilirsin\" dedi ve yavaşça küçük ellerimi ellerinin arasına alarak teselli vermek istercesine sıktı.
Ve tam yanımdan ayrılacaktı ki, beni hastaneye getiren tamirhane fabrikasının komutanı albay arkadaşı odaya girdi.
\"Nasılsın Can? Şu askerlerime okuyup ağlattığın kitabı bana da okusana\" dedi gülerek.

Birden kendimi daha iyi hissettim. Üzüntülü halimden eser kalmadı. Buruşmuş ve ezilmiş kitabı yavaşça yastığımın altından çıkardım. Kitabın içindeki hikayeyi artık ezbere biliyor olmama rağmen, kitabın sayfalarını tek tek çevirerek okumanın, hikayeyi daha ilginç yaptığını düşünüyordum.

Vurulan düşman askerinin bağırarak yardım istemesini, acılarını ve bedenindeki yaraların ona hissettirdiklerini öylesine tiyatral bir şekilde jest ve mimiklerimle anlatmışım ki hikaye bittiğinde şiirimi de okudum. İki albayın da Çanakkale Cephesi’nde askerle birlikte oradaymışçasına olayı yaşadıklarını gördüm. Yüzleri gerilmiş ve gözleri sulanmıştı. Arkada beni gizliden gizliye dinleyen hemşire ise çoktan gözyaşı seline kapılmış gidiyordu.

Çok mutlu olmuştum. Bu hikayeyi çok seviyordum. Ve her okuduğum insanın da aynı duygularla beni dinlediğini bilmek, benim için ayrı bir sevinçti.

O anda içimden bir his benim bu albayla yıllar sonra tekrar karşılaşacağımızı söylüyordu. Sanki o da aynı şeyleri hissetmişti. Kaderimizde bir kez daha bir araya gelecektik. Ama bu kez farklı bir yerde ve farklı kimlikte.

On gün Çamlık tepesindeki Askeri Hastane’de kaldım. Her gün hastane camından dışarıya bakarak anne-babamı veya kız kardeşimi görme umuduyla bekledim. Hiç kimse gelmedi.

Anne ve babamı hastane odasında beklerken bir kez daha öldüm sevgilere çocuk yüreğimde.

Beni hastaneye getiren asker ve komutanları her gün beni sırayla ziyaret ederek yalnız bırakmadılar.
Annem, bana sabah kahvaltısı hazırlamasa da, babam beni dövse de ve kız kardeşim beni arayıp sormasa da, ben yine ailemi istiyordum. Ama onlar yoktu.

Ayağa kalkabilecek duruma gelince hastaneden ayrılmak istediğimi söyledim doktor amcaya:
\"Okula gitmem gerek. Çok uzun süre burada kaldım\" dedim. Ve hastaneden çıkmak için elbiselerimi istedim.

Yıkanmadan ve düzeltilmeden bir araya toparlanmış giysilerimi aldım ve giyinmeye başladım. Okul önlüğümün üzerinde yırtıklar ve kurumuş kanlar vardı. Ve buruşuktu. Pantolonumu giydim. Montumu da üzerime geçirince ceplerimi karıştırdım ama cebimde hiç para yoktu. Hastane şehir dışında olduğu için bir araca binmek durumundaydım ve bilet alacak paramın olmadığını fark ettim. Hemen hastanedeki yaşlı doktor amcanın yanına gittim. Durumu açıkladım.
O da bana:
\"Seni bir ambulansa bindirip evine yollarım. Sen hastanenin bahçe kapısında bekle\" dedi.
Ben de binanın dışına çıkarak dış kapıda beklemeye başladım.
Yaklaşık bir saat boyunca dışarıda soğukta yaralarımın sızısıyla oturdum. Ne gelen vardı ne de giden.

Daha sonra yaşlı doktor Albay Namık geldi yanıma. Beni arabasına bindirdi ve kendi evine götürdü. Akşam olmak üzereydi. Evin kapısını çaldık. Kapı açıldı ve bir kadın bizi karşıladı. İçeri girdim. Albayın hanımı yere diz çöktü ve bana ağlamaklı gözlerle baktı.
\"Sen Can mısın?\" dedi. Başımı evet dercesine öne eğdim.
Beni sevgiyle kucakladı ve saçlarımı anne şefkati ile okşarken;
\"Geçmiş olsun yavrum. Çok üzüldüm yaşadıklarına. Ama seni çok fena halde dövmüş olsa da onlar senin annen ve babandır. Mutlaka senin iyiliğin için bir şeyler yapmak istiyordur. Ve bu sefer biraz fazla ileri gitmiş olabilir.\" dedi.

Sonra beni elimden tutarak salona götürdü. Çocuklarıyla tanıştırdı.
Beni sevgiyle karşıladılar ve benim için en güzel yemeklerle hazırlanmış masaya hep birlikte oturduk.
Biraz olsun sıcak bir evin ne demek olduğunu ve ailenin nasıl olması gerektiğini gördüm. Sabah olunca albayın görevlendirdiği bir askerle beraber evime kadar bırakıldım. Kapıda arabadan indim. Etrafta kimsecikler yoktu.

Ev kapısına doğru ilerledim. Yavaşça kapıyı ittim, içeri girdim. Annem odadan soğuk bir yüz ifadesiyle çıktı. Bana kızgınlıkla hiçbir şey söylemeden uzun uzun baktı. Önemsedim. Önemsemek istemedim.

Hiçbir şey olmamış gibi odama gittim ve okula hazırlandım. Çantamı alarak evden çıkmak üzereydim ki Annem:
\"İstersen bu gün okula gitme\" dedi.
Ben de:
\"Okuluma gideceğim. Bu gün Ece Amcanın okulda konferansı var, onun söyleyecekleri çok önemli ve ben kaçırmak istemiyorum\" dedim. Evden ayrıldım. Otobüs durağına doğru yürüdüm ve ilk gelen otobüse bindim. İçerde bir koltuğa yerleştim. Bu gün otobüse bindiğim nadir günlerden biriydi. Oturduğum yerden dışarıya rasgele bakarken uzaktan başı beyaz bir bezle sarılı ve bir elinde koltuk değneği bulunan birisinin yürüdüğünü gördüm. Birden kalbim acıyla çırpındı. Tekrar sargılı ve değnekli adama baktım. Bu adam babamdı.
O anda anladım ki asker ağabeyler ve Tülükabaklar ile arasında bir sürtüşme yaşamıştı.
Her şeye rağmen, babamı o halde görünce çok üzüldüm. Gözyaşlarımı tutamadım. Neden ağladığımı da bilemedim.
Sadece neden sorusunu bir kez daha kendime artık bir cevap almak istercesine sordum.

Okula geldiğimde arkadaşlarım ve öğretmenlerim çoktan sınıfa girmişlerdi. Ben de sınıfta sırama gidip oturdum.
Öğretmenim ve arkadaşlarım bana çok iyi davrandılar. Ve benim için çok üzülmüşlerdi. On gün boyunca askeri hastanede yattığım için beni ziyarete gelememişlerdi. Çünkü şehrin içinden uzak, tepede bir askeri hastaneydi.

Üçüncü derse doğru bana hastanede verilen ağrı kesicilerin etkisi geçince vücudum şiddetli bir şekilde ağrımaya başladı. Elimde olmadan gözümden sicim gibi yaşlar geliyordu. Öğretmenim dayanamadı yanıma geldi.

Benim ağladığımı görünce hemen beni ve çantamı alıp öğretmenler odasına götürdü. İki koltuğu yan yana getirip bana yatak yaptı. Ve okulun karşısındaki Devlet Hastanesi’nden bir doktoru bana bakmak üzere çağırdılar. O arada askeri hastaneye telefon açılarak verilen ilaçlar hakkında bilgi aldılar. Doktor geldi ve benim yaralarıma tekrar pansuman yaptı. Bana pansuman yaparken doktorun hiç belli etmeden ağladığını gördüm. Başımı yine yana çevirdim. Bana ağrı kesici verdi. Biraz kendime gelince gözlerimi açabildim.
O anda başucumda birisinin olduğunu fark ettim.
Bu yaşlı amca gülen gözleriyle bana bakan ve endişelenen Ece Amca’dan başkası değildi. Onu görünce gözlerinden iki damla yaş süzüldü.
Bana doğru bakarak
\"Ne oldu sana Can? İyi misin? dedi elimi tutarak.
\"İyiyim Ece Amca. Biraz yaralarım acıyor da onun için ilaç almam gerekti\" dedim.
Ece Amca;
\"Tamam oğul. Olmuş bitmiş artık. Babandır. Seni yetiştirmeye çalışıyor. Şurada ne kaldı büyümene. Bak yakında askere gideceksin benim gibi. Belki de asker olursun. Ne dersin? Olmak ister miydin? Senin gibi delikanlıya da ne güzel yakışır o subay elbiseleri.\"
Gözümde birden kendimi canlandırmaya başladım. Büyüdüğüm zaman asker olabilirdim. Ece amca ve hikaye kitabımdaki Mehmetcik gibi bir kahraman olabilirdim.
\"Sahiden asker olabilir miyim\" dedim.
Ece Amca;
\"Tabiî ki olabilirsin. Ama önce kendinin bir asker olabileceğine inanman gerekiyor. Sen, kendin inanırsan ve ne yapılması gerekiyorsa yaparsan olursun. Zaten çok çalışkan bir öğrencisin. Sınıfta ilk okumayı sen öğrendin. Ne sorarsam sorayım her zaman bir cevabın var. Sen bir asker olacaksın\" dedi.

Hemen aklıma yoldaki okuma yazma bilmeyen asker ağabeyler geldi. Onların, orada açılan Ali Okulu’nda okuma yazma öğrenmeye çalıştıklarını biliyordum. Fakat renkli kitapları olmadığı için öğrenmeleri de yavaş oluyordu.
Ece Amca’ya gülümseyerek baktım,
\"Benim okul yolumda askerler vardı ya Ece Amca. Oradaki asker ağabeylerime renkli kitap götürebilir miyiz? Renkli kitapları olursa çok çabuk okuma öğrenirler. Ve mutlu olurlar.\" dedim.
Ece Amca;
\"Çok güzel düşünmüşsün Can. Sen üzülme ben onlar için renkli kitaplar temin eder ve götürüp bırakırım. Hem bir bakayım, nasıl gidiyor okuma yazma öğrenmeleri.\" dedi
Sonra yavaşça başımı okşadı. Öğretmenimle selamlaştıktan sonra odadan çıktı.

O anda gerçek bir kahramanla tanışmış olduğumun idrakine vardım.
Gerçek canlı ve bana da insan olmayı ve erdemli yaşayabilmeyi öğreten bir kahramandı. Ömrünün geriye kalanını biz öğrencilerin yetişmesine adamıştı.

Ece Amcayı tanımak bir ayrıcalıktı. Okulumuzun bayramlarında törenlerinde her zaman yanımızda olur ve beraberce İstiklal Marşı’nı söyler töreni kutlardık.

Törenlerde arkadaşlarım ilkokul gösterileri hazırlar ve kimisi arı kimisi kelebek kıyafeti giyerek törene katılırdı. Ben ise okul önlüğümle katılırdım törenlere. Başöğretmenimiz törenlerde Türk Bayrağı’nı taşımam için hep bana verirdi.

Ufak ve cılız bedenimle insanüstü bir çaba harcayarak bayrağı gururla omuzlarım dik olarak taşır ve kimseye vermezdim.
Tören başlamadan önce bütün okul bir araya gelir önce sıraya geçer ve hep beraber İstiklal Marşı’mızı söylerdik. Trampetlerde okul tören alanında yerini aldıktan sonra, hep beraber düzgün adım trampetlerin sesleri eşliğinde stadyumdaki tören yerine gelirdik.

Resmi geçit ve tören kutlamaları bittikten sonra eve dönüş başlar, ben yine geldiğim gibi bayrağı hiç yere koymadan gururla taşıyarak okula kadar tek başıma götürür ve yerine kaldırırdım. Arkadaşlarım, anneleri geldikçe birer birer arkamdan azalır ve anne babaları ile evlerine giderlerdi. Beni hiçbir zaman, hiç kimse izlemeye gelmezdi. Her zaman yalnızdım. Tek başıma gelir ve tek başıma geri eve dönerdim.

Yıllar bir su gibi akıp geçti.
Ve ben ilkokul beşe geldiğimde bir gün Ece Amca elinde bir paketle geldi.

Bana doğru gülümseyerek
\"Gel oğlum Can, sana bir armağanım var\" dedi.
Meraklı gözlerimin önünde paketi açtı. Paketin içinde üstünde askeri bir top ve Atatürk resmi bulunan, özenle korunup saklandığı belli olan eski bir flama vardı.
Çok güzel ve anlamlı bir flamaydı. Bir an için içimden keşke benim olsa dedim. Ve arkasından Ece Amcanın sözlerini heyecandan hayal meyal duydum:

\"Can oğlum bu flamayı sana okul bitirme armağanı olarak getirdim. Çünkü sen güç şartlar altında okula gelerek hep öğrenmek için çabaladın. Okul ve öğrenme sevgine maddi yetersizliklerin, ne de manevi acıların engel oldu. Sen okulu hak ettin. Ve bu savaştan kalma, manevi değeri paha biçilmez olan flamayı da hak ettin. Sen cesur bir çocuksun. İleride önemli görevlere geleceğini biliyorum. Bir sürü insanı kurtaracağını da biliyorum. Ve yeri geldiğinde ülken için canını bile feda edeceğini hissediyorum. Çünkü kendini çok güzel bir şekilde yetiştirdin. Ve başardın.\" dedi.
Gülümseyerek devam etti:
\"Her zaman başaracaksın. Unutma sen görmek istediğinde sevgi her yerdedir. Ben seni çok seviyorum. Bu nedenle de bu emaneti sana saklaman için armağan ediyorum. Ona iyi bak.\" dedi.

Gözleri dolmuştu. Elini uzattı bana ben de ellerinden öptüm ve tıpkı bir baba ve oğul gibi kucaklaştık.

Ben de onu çok sevdiğimi ve bana öğrettiği her şey için ona minnettar olduğumu söyledim.

\"Sen benim için her zaman özel birisi oldun Ece Amca. Bana öğrettiğin hiçbir şeyi unutmayacağım. Her şeyi kayıt ettim yüreğime. Beni sevdiğin ve benimle ilgilendiğin için, içimde yaktığın ışık için ve bana güvendiğin için çok teşekkür ederim.\" dedim.

Tekrar kucaklaştık.
Kahramanım ve öğretmenim yavaş yavaş uzaklaşarak hayatımdan çıkıp gitti.
Bu Ece Amcayı son görüşümdü.
Görüntüyü tıpkı bir fotoğraf karesi gibi beynimin en aydınlık yerine astım.
Ve o resim hayatım boyunca gözlerimin önünden hiç ayrılmadı.

*****

Aylar ayları, yıllar yılları kovaladı. Zamanlar su gibi akıp geçti.

Bir görev nedeniyle Almanya’da idim.
Televizyon da Küresel Isınma ile ilgili bir program seyrediyordum. Dünyada Küresel Isınma ile yaşanacak felaketlerinin \"dönülmez\" noktaya yaklaştığını anlatırken, ekrana bir görüntü geldi ve ben bu görüntüye bakarken donup kaldım.
Ruhum dondu. Her şey bir an için durdu.


Ve ben yıllarca geriye ilkokul birinci sınıfa gittiğim okuluma geri döndüm.
Sanki zamanda yolculuk yapar gibi bir şeydi bu. Etrafımda bulunduğum mekan silindi. Zaman durdu. Ve görüntüler televizyon ekranı gibi değişti.
Şimdi okulun bahçesinde duruyordum ve Ece Amca karşımdaydı.

Sesi bir anda kulaklarımda yankılandı.

Elindeki kitapçığı işaret ederek
\"Bu kuş bir gün gelecek insanları yiyecek. Açlık susuzluk her yerde yaşanacak. İnsanlar bir lokma ekmek ve bir yudum su için birbirini öldürecek. Tutumlu olun. Henüz vakit varken tutumlu olun. Dünyayı kirletmeyin. Savurganlık yapmayın. Yoksa bu kuşlara yem olacaksınız\" deyip akbaba resmini gösterdi.

Akbaba gözümde büyüdü�.
Büyüdü��
Tülü �
Yoluk bir kuştu�.
Ve kupkuruydu�
Ve Ece Amcanın anlattığı ve resmini bulup getirdiği Akbabaydı.

Televizyondaki karede donup kalan görüntü de bir akbaba vardı.

Zenci, ufak ve açlıktan kurumuş bir çocuk vücudunu sürükleyerek yiyecek yardımı almak için son kez çabalayarak akbabadan kaçmak için mücadele veriyordu. Akbaba çocuğu yemek için arkasında, onun tamamen tükenmesini bekliyordu.

Fotoğraf 1994’de Sudan’daki kıtlık sırasında çekilmiş. Bu görüntü, fotoğrafçı Kevin Carter’a Pulitzer ödülünü kazandırmış.

Şok oldum. Ece Amca nasılda doğruyu söylemişti. Her söylediği doğruymuş.

Ben televizyondaki görüntüye halen inanılmaz gözlerle bakarken telefonlarım çalmaya başladı. Okul arkadaşlarım televizyondaki fotoğrafı görünce, benim o gün \"Bu kuş mu bizi yiyecek?\" deyip kahkahalarla gülmemi hatırlamışlardı ve beni arıyorlardı.
Bütün gece telefonum sabaha kadar susmadı. İlkokul arkadaşlarım ile birbirimizi yeniden bulduk. Kimimiz savcı, kimimiz hakim olmuştuk. Ülkenin yönetiminde, adaletin sağlanması ve ülkemizin huzuru ve mutluluğu için önemli kararların verildiği yerlerdeydik. Ve bize Ece Amcanın öğrettiklerini yaşadığımız sürece hiç unutmamıştık.

Arkadaşlarımızla gördük ki Ece Amca bize doğru olmayı ve insan olmayı öğretmiş.

Okul arkadaşlarımız birbirimizi bulduğumuzda insanlık için doğru yolda olduğumuzu gördük.

Aradan haftalar geçti ve biz daha sonra öğrendik ki fotoğrafı çeken Kevin Carter fotoğrafı çeker çekmez oradan ayrılmış. Çocuğu alıp oradan kurtarmamış. Ona ödül kazandıracak fotoğrafı çekip gitmişti. Ancak daha sonra çocuğu aramak için geri dönmüştü. Fakat çocuk artık orada yoktu.
Ve fotoğrafçı Kevin Carter, ona ödül kazandıran resmi çektikten 3 ay sonra depresyona girmiş ve intihar etmiş.......

Kim bilir Ece Amcanın bize anlattığı daha neler gerçek olacaktı?

Tekrar Ece Amcayla geçen günlerimi hatırladım ve onu sevgiyle andım. Ve ona bir kez daha içimden teşekkür ettim. Onu tanıdığım için ne kadar şanslı olduğumu düşündüm.

Okul arkadaşlarımla Ece Amca sayesinde tekrar buluşmuştuk. İnsanları birbirine yakınlaştıran ve görünmez bağlarla bağlayanın aynı yerde bulunmak değil, aynı şeyleri öğrenmek ve sevmek olduğunu gördük.

Sevgi, öğrenme ve gelişmeyle bağlanan dostluklar, ayrı yerlerde olsanız da, yıllar da geçse dostluğunuzun üzerinden aynı güzellikte devam edebiliyordu.

Arkadaşlarımla karşılaşmak, eski günleri anmak ve her şeyden önemlisi Ece Amcayı onu tanımış insanlardan dinleyerek tekrar yaşamak çok etkileyiciydi.

Asıl enteresan olan da arkadaşlarımla bir birimizi bulmamızdan sonra, çeşitli vesilelerle haberimiz olmadan bir araya gelmemiz ve hoş süprizler yaşamamızdı.

**********************************************************

Yıllar önce Japon işadamları tarafından nedeni ve konusunu bilmediğim bir işle ilgili, mesleğimde en iyi ve güvenilir olduğum için toplantıya davet mektubu aldım.
Çok ilginç ve esrarlı bir anlatımı vardı:

\"Mr Can Akın

Türkiye’de yapacağımız bir yatırım için, Türkiye’nin değişik bölgelerinden, değişik meslek guruplarından uzmanlığında üst bilgi seviyesine gelmiş ve Japon kültürünü tanıyan kişilerden oluşan on altı kişilik bir danışma gurubu oluşturduk. Yapacağımız yatırımla ilgili danışma gurubumuza sizi de davet ediyoruz. Katılmanızdan onur duyarız. \"

Japon İş Adamları Gurubu

Mektubu birkaç kez evire çevire okuduktan sonra katılma kararımı vermiştim. İlginç bir iş gezisi olacağını ve suprizler yaşayacağımı şimdiden görebiliyordum.
Zamanımın çoğunu kendi işimin doldurması nedeniyle aslında bu tür bir geziye hiç vaktim yoktu. Ama ben yine de gitmek istiyordum. Tedirgindim. Kararı zamanın akışına bıraktım.

Toplantının yapılacağı ülkede otelim ve uçak biletlerim bana iletildikten sonra, toplantıya katılıp katılmamayı bir kez daha düşündüm.
Japon toplumuna saygım vardı. Ulusal değerlerine bağlı, geleneklerine saygılı ve çalışkan insanlardı. Türklerle aralarında da çok benzerlik vardı. Ve bizden bir ülkede yapacakları yeni bir yatırımla ilgili fikir alışverişinde bulunmak istiyorlardı.
Nedenini bilmediğim bir dürtüyle yola çıkmak için hazırlandım.

Japonların toplantı için saptadığı ülkeye gitmek üzere yola çıktım.
Havaalanında firma yetkilileri tarafından alınıp otele götürüldüm. Yarın toplantının saat on da olduğu ve dokuz otuzda otelden alınmak üzere hazır olmamı rica ettiler.

Sabah çok erken kalktım ve bulunduğum şehrin ıssız sokaklarını gezdim. Bunu her yabancı ülke veya şehre gidişimde yapardım.
En sevdiğim şeylerden birisi de kimsenin olmadığı en işlek meydanlarda, sabahın çok erken saatlerinde bir süre yürümekti. Bu bana özgürlük duygusu veriyordu. Şehri sakinleri olmadan sadece özel bir anda kendimce şehri yaşamak müthiş bir duyguydu.

Saate baktım dokuza geliyordu, koşarak otele döndüm ve kısa bir kahvaltıdan sonra dokuz otuzda kapım çalındı. Japonların çok dakik insanlardı. Sanırım biz Türklerle hiç benzemeyen özelliklerinden birisi buydu. Dakik olmak. Her şeyi zamanında yapmak.

Firma toplantısının yapılacağı yere gelince arabadan indim ve gökdelendeki ofise doğru ilerledim.

İçeri girdiğimde, toplantı salonunda on beş kişi oturmuş hararetle sohbet ediyorlardı. Japon yöneticiler şaşkın ve hayret içindeydi. İnanmayan gözlerle masada oturan kişilere tek tek sorular soruyor ve sanki bir yanlışlığı düzeltmeye çalışıyordu.

Ben de dikkatle masada oturanlara baktım. Bu kişileri bir yerlerden tanıyordum ama nereden? Hiç yabancı gelmiyordu bana? Samimi sıcak bir şeyler yüreğimden gelip geçmeye başladı. Sonra fotoğraf kareleri birbiri ile eşleşti.

İki fotoğraf yan yana geldi. Atatürk ilkokulu ve Ece Amca. Sonra arkadaşımın küçük halini gösteren bir anı onları nereden tanıdığımı bilincimin yüzeyine çıkardı.

Heyecanla masaya doğru ilerledim. Cengiz. Gözlerime inanamadım.
Hayret içinde seslendim;
\"Cengiz\"
Başı hafifçe yukarıya kalktı ve şaşkın şaşkın bana baktı;
\"Can sen ne arıyorsun burada\" dedi
\"Sen ne arıyorsan ben de onu arıyorum. Ne tesadüf burada karşılaşmamız değil mi?
\"Sanırım çok büyük bir tesadüf. Baksana Japonlarda afallamış durumda. Bize buraya geldiğimizden beri, diğer arkadaşlarla birbirimizi nereden tanıdığımızı soruyorlar? Yaptıkları programa göre tanışmamamız gerekiyormuş. Yapacakları yatırımla ilgili doğru sonuçları elde edebilmek için böyle olması en uygun olanmış. Şimdi sen de geldin buradaki on altı kişiden, on ikisi birbirini tanıyor.\" dedi ve kahkahayı bastı.

Ben de o anda kendimi tutamadım ve Japonların şaşkın bakışları arasında gülme krizine tutulmuşçasına birbirini tanıyan on iki arkadaşım ve ben gülmeye başladık. Gülmenin kışkırtıcı dalgası yanımızdaki diğer kişilere ve Japonlara sıçradı. Dakikalarca güldük.

Çünkü Japonlar artık neden güldüklerini, bizim neden ve nereden birbirimizi tanıdığını bilmek istiyordu.
Toplu gülme krizimiz geçince masaya kahvelerimiz geldi ve arkadaşlarımızdan en kıdemlisi Cengiz, Japon İşadamlarına bakarak durumu izah etmek istedi.

\"Sizler aslında doğru bir çalışma yaptınız. Normalde biz birbirimizi uzun yıllardır görmüyoruz. Ve bu size göre birbirimizi tanımadığımız anlamına geliyor. Çünkü farklı yerlerde doğmuşuz, mesleklerimiz farklı ve birbirine uzak yerlerde oturuyoruz. Buradaki on iki kişinin ortak tek bir özelliği var. Hepimiz Ece amcanın öğrencileriyiz. \"

Hiç kimseden çıt çıkmıyordu. Herkes Cengiz’in ağzından çıkacak cümleleri bekliyordu.

Cengiz devam etti;
\"Ece Amca 1. Dünya Savaşı’nda Suveyş ve Çanakkale Cepsinde savaşarak vatanı için üstün hizmetlerde bulunmuş ve pek çok askeri kurtarmış bir kahramandı. Kendisi savaşta yaralanmış ve gazi ünvanını almış arkasından da Balıkesir’e yerleşmişti. Hepimiz Ece Amcayı Balıkesir’den tanırız. Çünkü Ece Amca sırasıyla her hafta şehirdeki ilkokulları dolaşarak onlara ahlak, tutumlu olma, dürüstlük ve erdemli insan olma konusunda konferanslar verirdi. Her öğrenciyle tek tek ilgilenir ve onları severdi. O bizim kahramanımızdı.

Balıkesir memur şehriydi. Hava, Kara, Deniz, Jandarma Komutanlıklarının üsleri, polis ve askeri okullar, çeşitli üniversitelerde ve orta dereceli okullarda görev yapan öğretmenlerin çocukları benim okul arkadaşlarımdı. Görev süresi bitenler bir iki sene sonra başka memlekete giderdi.
Ve biz hepimiz Ece Amcanın öğrencileriydik. Bu nedenle siz bizi farklı mesleklerden ve yerlerden seçmişte olsanız, ilkokulun belli bir sınıfında hepimiz Balıkesir’de okumuştuk. Birbirimizi buradan tanırız. Ece Amcanın bir akbaba hikayesi vardı o hikayeye en çok Can arkadaşımız \"Bu kuş mu bizi yiyecek\" diye, katıla, katıla gülmüştü. Biz de en çok Can arkadaşımızın gülmesine gülmüştük. Ve Ece Amca, akbaba hikayesini ve Can’ın bu hikayeye gülüşünü bütün okullarda anlatırdı\" dedi.

Japon yöneticiler on iki kişinin tanıdık olmasının nedenini öğrendiklerinde, organizasyonlarında bir hata yapmadıklarını ve her şeyin bir tesadüf eseri gerçekleştiğini anladılar.

Japonlar, Cengiz arkadaşımızın anlattıklarından ve Ece Amca’nın I.Dünya Savaşı sırasında Kurtuluş Savaşı’nda gösterdiği kahramanlıklardan çok etkilenmişti.

Öğlen yemeği için toplantıya ara verdiğimizde, yöneticilerin uzunca bir süre salonda olmadıklarını gördüm. Sanırım eski dostları yalnız bırakmak ve sohbet etmelerine fırsat vermek için yanımızdan ayrılmışlardı. Uzun zamandır göremediğim arkadaşlarımla derin sohbetlere daldık. İlkokul anılarımın arasından çıkıp gelen dostlarımı ne kadar da özlemiştim.

Yaşadığım her günün ne kadar güzel olduğunu şimdi daha iyi anlıyordum. Oysa ben o günleri yaşarken hiç birisinin tadına varamamıştım. Dostluğun, arkadaşlığın. Sanırım anılar da yıllanmış şaraplar gibiydi. Zaman gelip geçtikçe değeri anlaşılıyordu. Ve siz onları tekrar yaşarken tadının farkına varıyordunuz.

Öğle yemeğinin bitiminde Japonlar ellerinde bir tomar kağıtla geldiler. Heyecanla masanın başına oturduk. Kağıtları yavaş, yavaş açtılar ve bize içinde asker üniformalı Japon resimlerini göstermeye başladılar.

\"Bu kişiler bizim dedelerimiz ve hepsi de II. Dünya savaşında şehit oldular. Bizler onları hiç tanımadık. Anne ve babamızın bize anlattığı kahramanlıklarından onları tanıyoruz. Ve onları çok seviyoruz. Tıpkı Ece Amca’nız gibi bizim dedelerimiz de bir kahraman. Ülkesini kurtarmak için savaştılar ve cephede bizim için öldüler.\" diyerek konuşmasını güçlükle bitirebildi. Nagazaki ve Hiroşima’ya atılan atom bombalarının anıları canlandı her birinin gözlerinde. Gözyaşları sel oldu aktı.

Hepimiz çok duygulanmıştık. Her tarafı hüzün sarmıştı. İnsan olmanın ülken için, kurtuluş için savaşmanın onurlu gözyaşlarıyla, sevdiklerini kaybetmenin ve insanlığın savaş dramının acı gözyaşları aynı anda aktı gözlerimizden.

Hemen ayağa kalktım. Nagazaki ve Hiroşimo’da ölenler için saygı duruşunda bulunmayı önerdim. Bir dakikalık saygı duruşundan sonra sessizce yerlerimize oturduk. Bu sefer Japon yönetici kalktı, Ece Amca ve Çanakkale Savaşı şehitleri için saygı duruşunda bulunmayı istedi. Hemen kalktılar ve bir dakikada Ece Amca ve bizim şehitlerimizde için saygı duruşunda bulunduk.

Japon İşadamlarından birisi orada yaşadığımız olaydan çok etkilenmişti. Ve \"bu hikayeyi kısaca yazar mısınız?\" dedi.
Ben de herhalde çocuğuna okutacak diye düşünerek çok basit bir dille Ece Amcayı ve akbaba hikayesini bir kağıda yazıp Japon işadamına verdim.
Adam kağıtla birlikte kayboldu ve geldiğinde hikaye Japoncaya çevrilmişti. İnternet ortamına aktarılarak, üye olduğu bütün Japon işadamları guruplarına ve Japon Ticaret Odası üyelerine gönderdi.

Çok şaşırmıştım. Japonlara; onların kahramanlarını, insanı değerleri yüceltmelerine bunu çevreleri ile de paylaşarak, sevgiyi-saygıyı ve onuru çoğaltmalarına hayran olmuştum.

Hepimiz birbirimize baktık. Hiç bu kadar anlam yüklü bir gün geçirmemiştik. Bugün harika bir gündü.

Ve biz sevgili Ece Amcamızı bir kez daha sevgiyle başkalarına ve bir sonraki nesle anlatma fırsatını yakalamıştık.

Onların da gerçek kahramanları olsun diye.

Şimdiki televizyonların ve internet oyunlarının sanal kahramanları yerine gerçek kahramanlar ve insan sevgisiyle kanının son damlasına kadar ülkesine ve o ülkede yaşayan milletine hizmet verenler unutulmasın.

İlkokula giderken her çocuğun hayalinde genelde bir kahraman olur. Bizim zamanımızda televizyon olmadığı için, Texas, Tom Miks, Kızıl Maske, Zagor gibi kitaplar okunurdu. Ve kahramanlarımız bu tür roman kahramanı hayali yaratılmış kişiliklerdi.
Ben ve o dönemdeki arkadaşlarımız çok şanslıydık, çünkü bizim kahramanımız hayali kişilik değil, canlı bir kahramandı. Ece Amca bizim kahramanımızdı. Çooook�çok şanslıydık.

Uzun bir yolculuktan sonra evime güzel anılarla dönüyordum. Yolculuk boyunca sürekli düşündüm. Yaşantımda hangi insanlar beni çok etkilemişti.

Şu anda ben olan \"Benin\" oluşmasında kimlerin sözleri bir daha hiç benden gitmemek üzere benim karakterim olmuştu. Kimlerin sevgisi ve ilgisi beni yaşama bağlamış ve o andan sonra gideceğim yönü tayin etmişti.

Her zaman için hayatta tesadüfler var desem de, artık hiçbir tesadüfün olmadığını biliyorum. Yaşantımda herkes ve her şey tam zamanında ve olması gerektiği gibi karşıma çıkmıştı.

Yine tesadüftür diyeceğim ama küçükken karşılaştığım ve bana bir şekilde yardım etmiş insanlarla hayat yolumda tekrar karşılaştım. Nasıl ve niçin olduğunu bilmiyorum. Sanki bir şey bana yardım edip o an için durumuma üzülen insanlarla beni bir kez daha karşılaştırmıştı. Ve onlara şu mesajı vermek istemişti:
\"Küçük bir çocuğa göstermiş olduğunuz sevgi ve ilgi onun yaşamı ve bundan sonraki yapacakları için çok önemliydi. Hiçbir emeğiniz boşuna gitmedi. Bakın bu çocuk şimdi burada ve herkes adına önemli kararların verildiği, can alıcı işlerin bitirildiği bir yerde. Ve emin olun ki içindeki sevgi ve durduğu yer, herkesin hayrını gözetecek güçte.

Ve sizler, sizden sonra gelecek bir sonraki neslin, bilseniz de bilmeseniz de her şekilde öğretmenleri oldunuz. Çevrenizde küçük bir çocuk, öğrenci veya erişkinliğe adımını atan bir varlığın örnek aldığı kişi olabilirsiniz.

Siz bilmeseniz de, siz onun \"Kahramanı\" olabilirsiniz.
Çocuklar genelde çok iyi bir gözlemcidir. Sizin söylediklerinizden ziyade sizin hareketlerinizi ve davranış şekillerinizi kopyalar ve taklit eder. Ve çocuklar gerçekten sevilip sevilmediklerini ve bir insanın niyetini çok açık olarak anlar ve hissederler.

Bu nedenle belki günün birinde bir çocuğun, bir öğrencinin yanından geçeceksiniz. Beki de bir sürü çocuğun öğretmeni olacaksınız. Veya Baba Anne olacaksınız. Veya Ece Amcası olacaksınız.

Biliniz ki; her gülümsemeniz, onun bir insan gibi yetişmesine her katkınız, her iyi ve rehber davranışınız, onu her teselli edişiniz, ona her kelimeyi öğretişiniz, her hayat dersinde onun bir adım daha ileri gidişine vesile oluşunuz, sizlerin eseri olacak.

Siz gün be gün bir evi inşa eder gibi, tek bir sözle, tek bir gülümseyişle ve belki de yalnız bir tek kelimeyle koca bir insan ruhunun inşasına tuğla yerleştirmiş olacaksınız.

Ve çocuklarımız, bizim eserimiz olacak.

Ve gözümüzün iliştiği her çocuk bizim çocuğumuz.
Yardım elimizin uzanabildiği her küçük varlık bizim geleceğe bir armağanımız.

Ülkemizde ve dünyada Ece Amca gibi kendini insanlığın gelişimine ve geleceğin bilinçli bir şekilde inşasına adamış kahramanların hep var olmasını diliyorum.

Bu kitabı Ece Amca’ya ve ismi bilinmeyen gerçek kahramanlara adıyorum.

Şimdi eminim Ece Amca’nın bana verdiği üzerinde Atatürk ve top resmi
bulunan flamayı ne yaptığımı merak ediyorsunuzdur..

Nerede olduğu
Bir sır�
Ama bilin ki
Şu anda çok iyi bir yerde dalgalanmakta�.

Yazan : Can AKIN

*****************************************************************************************************************

Ali Saip ECE KİMDİR..?


Ali Saip ECE 1884 yılında İzmir’de doğdu. Babası Hüseyin, annesi Hatice’dir.

1910 yılında Harbiye’den mezun oldu. I. Dünya Savaşı’ında Süveyş, Çanakkale cephelerinde üstün yararlıklar gösterdi. Bu savaşlarda yaralanarak evlenme gücünü kaybetti. Avusturya ve Alman hastanelerinde tedavi olmasına rağmen eski sağlığına kavuşamadı. 1934 yılında Binbaşı iken malulen emekliye ayrılarak Balıkesir’e yerleşti.

Bundan sonra hayatını Türk Milli Eğitimi’ne adayan Ali Saip ECE Balıkesir’in tüm okullarında ahlak hakkında sık sık konferanslar vererek öğrencilerin büyük sempatisini kazandığından, kendisine akıl hocası anlamına gelen \"ECE AMCA\" adı takıldı. Bu adla anılmaya başlayan Ece Amca, babasından kalan servetiyle maaşını birleştirerek Balıkesir’in köylerinde 12 İlkokul Kurulmasına yardımcı oldu... Bu arada okullardaki konferanslara da devam ederek kendisini tüm halka sevdirdi. Balıkesir de Ece Amca’ya karşı herkeste sevgi, hürmet hisleri belirdi.

Ece Amca şehrimizin merkezinde de bir okul yaptırmayı düşünüyordu. Balıkesir Valisi Sayın Niyazi Akın önderliğinde ve Ece Amca’nın 80.000TL. katkısıyla ECE AMCA İLKÖĞRETİM OKULU yaptırılmıştır...

25 ocak 1976 tarihinde yakalandığı hastalıktan kurtulamayarak vefat etmiştir. Başçeşme mezarlığının girişindeki kabri bulunmaktadır.

Ruhu şad olsun.

В Балъкесир чичо Едже и Аз


Чичо Едже е един славен герой, който след като заедно с Ататюрк воюва срещу враговете ни за освобождението на родината, към края на войната посвещава и отдава живота си за по-доброто възпитание и образование на младото поколение…
Джан Акън
Въведение и благодарности
С надеждата в света и в страната ни, герои като чичо Едже, които съзнателно са посветили живота си за развитието на човешките ценности и са поставили основите за развитието на бъдещето на младото поколение винаги да съществуват.
Гледайки в днешният свят виждам, че героите за които четем в разказите и гледаме по телевизията, в реалния ни живот изобщо не съществуват.
Натъжаваме мисълта, че децата ни,младежите и дори ние възрастните хора едно десет години напред, и не помисляме дори, и нямаме никакво желание да направим нещо за да сме по- полезни на обществото, и да допринесем, дори малко за развитието на идващото поколение, да не говорим изобщо някой да посвети живота си.
Да оставим настрана зрелостта да направим нещо за общественото благо,дори за самите нас, нищо не предприемаме. Мечтите ни за извисяването ни към по- добро се стопяват в сивотата на ежедневният живот, както стопяващият се в сънищата ни прекрасен свят.
Дотолкова сме свикнали с монотонното ежедневие, с еднообразното лепкаво удобство, със затвора на комфорта си и скалъпените и приети норми, които си мислим, че познаваме и се страхуваме да променим.
Когато и да решим да излезем от света на мечтите си и да ги изявим в реалността. Несигурността и неуредиците на живота с цялата си мощ падат върху нас и затварят всички пътища. С изгаснало въодушевление и разочарование, с наведени глави се връщаме да живеем в затвора на старите си навици и привички.
Не можем дори на себе си да помогнем. Нищо и по никакъв начин не можем да променим, защото това не е по нашите сили и това, което искаме да постигнем, не се побира дори в най-развихрените фантазии.
Животът, обаче е жива картина в която всеки миг се вливат нови цветове.  Тази картина незабележимо се оцветява от нашите малки идеи, които ставайки реалност се разкрасяват.
Стига един път вътрешно да вземете решение, да направите живота си по-смислен, по-човечен и да го споделите по някакъв начин с останалите.
Стига един път да решите да станете герой за едно малко дете, за един възрастен, за семейството си, за хората…
Стига един път да решите съзнателно и решително, да посветите себе си за изграждането на едно по-добро и хуманно бъдеще за хората.
Вие вземете решението да станете истински герой, другото ще се нареди и ще дойде на местото си.
Вие и да не знаете, другите ще знаят. Истината и добротата никоя тъмнина не може да покрие. Тази книга посвещавам на Чичо Едже, на незнайните истински герои, и на решилите да бъдат герои.
ДЖАН АКЪН

„Човекът е създаден като най- върховно и почтено създание между живите същества.Човекът, обаче за да бъде истински човек е възможно само ако той търси и намери ценностите в живота, които задължително да изпълнява.”
МЕВЛЯНА
Джан Акън през живота си това никога не го забравяй
„Животът има смисъл когато го споделяш с другите,когато се отдаваш за развитието и усъвършенстването на хората; за едно по–човечно общество и израстване на едно достойно младо поколение.”
ЧИЧО ЕДЖЕ
„Истинските герои са тези, които живеят сред като едни от нас, скромно и почтено, и са се посветили в развитието на човечеството за по-добро и хуманно бъдеще. Те чрез своята смелост и упоритост с малко усилия правят големи промени .”
„Геройството е да се посветиш да обичаш хората и да бъдеш готов да дадеш живота си за тях.”
ДЖАН АКЪН

БЛАГОДАРНОСТИ
Благодаря искрено и от сърце на всички на които дължа заслугата, днес да съм тук на това място. Благодаря на своите съученици на които дължа запознанството с чичо Едже. Благодаря на чичо Едже за неговата обич и неотменна подкрепа, на учителите си и на незаменимите си скъпи приятели. Благодаря също така и на писателката и поетеса Нилгюн Нарт на която дължа идеята да напиша тази книга,защото когато й разказах тази история, тя впечатлена ме посъветва и каза: ”Това непременно го напиши на книга”
Благодаря истински на всички ви…
Благодаря сърдечно и на учителите от ОУ „АТАТЮРК” в Балъкесир, които са поставили на стената на училището голяма снимка с лика на Ататюрк, на която пише: „Възпитанието на детето започва с обичта към него.” Неуморните учители, до ден днешен продължават обучението на своите възпитаници с голям успех…
БЛАГОДАРЯ ВИ МНОГО…

ПЪРВА ЧАСТ

Глобалното затопляне

Между смътните ми детски спомени има един човек, който ме беше научил на много неща и когото никога не бих забравил. Командирът от освободителната война ветеранът, чичо Али Саип Едже.
Спомените ми свързани с него, годините и събитията неможаха по никакъв начин да зачитат от съзнанието ми. Всичко си спомням така сякаш сега, отново го изживявам. Когато си помисля за него или само да премине през ума ми, на лицето ми застива една тъжна усмивка.
- Сине Джан!!! - сякаш чувам гласът му с войнишки акцент.Затова че имах шанса да познавам човек като него и да уча от него тънкости за живота с цената на перла, разбирах за пореден път, колко бяха важни и необходими за мен.
Аз и всичките ми приятели бяхме големи късметлии, че имахме шанса да познаваме Чичо Едже.Той беше една от причините след години отново да се видим и съберем със съучениците си от Балъкесир.По наше време нямаше телевизия, а и радиото беше ограничено . И при срещата на улицата на двама ученика, те веднага се питаха:
- Чичо Едже за какво говори във вашето училище? - и се започваше задълбочен диалог
Гордостта, че познавахме Чичо Едже и бяхме негови възпитаници беше истинската същност и причина.
Във всички нас обичта ни към него беше дълбоко заседнала в сърцата ни.
Повечето ученици в началните и средните училища в Балъкесир го познаваха по речите му по етика и морал и организираните от него конференции в училищата.Той беше посветил живота си на турската народна просвета. След като завършва Военната академия през 1910 година Чичо Едже участва в I. Световна война, първо в Суецкият канал, после на фронта в Чанаккале. Той се пенсионира с титла Майор през 1934 година в последствие раняване на бойното и се заселва и установява в град Балъкесир.От тази дата нататък Чичо Едже се отдава изцяло за възпитанието и образованието на децата и става техен учител, любимец и герой.
С наследството му, останало от баща му и спестяванията от ветеранската си пенсия той подпомага отварянето на 12 училища в околните села на Балъкесир и едно в центъра на града  - ОУ ”Чичо Едже”.
С Чичо Едже се запознахме преди много години. Тогава бях още първокласник в Балъкесирското основно училище ”Ататюрк”
Всеки вторник той посещаваше нашето училище и разговаряше с учениците. Разказваше ни истории и случки, от които да вземаме поука. Даваше ни примери и съвети.
При всяко свое посещение в ръцете си имаше един сух или мек хляб, но в ръцете му винаги се намираше хляб. Веднага щом още го видим, ние всички го обкръжавахме и започвахме да слушаме с любопитство. Първо ни погалваше по косите, като баща гордеещ се със своите децата, даваше ни един войнишки поздрав и изваждаше от торбичката хляба, започвайки да разправя.
При едно от посещенията му в един вторник,ние виждайки го наобиколихме моментално .В ръцете си носеше торба в която беше сложил от пътя събран хляб.Вдигайки хляба нагоре,
Чичо Едже:
- Деца, този хляб който виждате, отдолу има печат отбелязващ  фурната в която е изпечен.Обикновено, всеки откъсва тази част и я изхвърля.Аз събрах тези талончета,защото забелязах че, когато откъснеш печатчето се откъсва и голямо парче хляб. Деца, аз при всяко купуване на хляб събрах тези талончета и установих, че от 50 откъснати талончета се откъснаха толкова парченца хляб, които бяха равни на тежестта един цял хляб. Помислете да видим сега, вашите майки и бащи колко изсъхнал хляб изхвърлят на боклука.-каза и дълбоко въздишайки продължи…
- Деца, един ден в света ще има хора умиращи от глад. Умиращите хора, лешоядите ще ги дебнат,нападат и изяждат. Затова не изхвърляйте хляба и храната на боклука. От хляба откъснатите талончета, изгризвайте до край. Нищо не прахосвайте напразно.Един ден ще има нужда от всеки изхвърлен залък. В света населението нараства и ще дойде ден, когато храната няма да достига-каза.
Всички заедно много се смяхме на това, че лешоядите ще изядат хората. На никого не му се струваше реално и истинско.Как е възможно една птица да изяде човек, си мислехме ние.Въпреки всичко обаче бяхме много любопитни как изглежда птицата,наричана лешояд, която ще яде хора.Опитахме се да намерим от учебниците и помощните книги, снимката на човекоядната птица, но не открихме нищо.
По времето когато ние учехме в началното училище, за учениците които търсеха някакви материали, имаше само няколко енциклопедии, от които можеше да се черпи информация.В тях намиращите се снимки бяха много малки, колкото бълха и за да можем да разберем какво има на снимката се взирахме толкова много, та чак ни заболяха очите и въпреки това от размазаното мастило, нищо неможеше да се различи.
При следващото идването на Чичо Едже в училището, ние му казахме колко много искаме да видим снимката на лешояда и се оплакахме, че не можахме никъде да я открием. Разказахме му, че заедно с приятелите ми, сме претърсили без резултат, почти навсякъде из Балъкесир.
Чичо Едже ме погали нежно по главата и каза с уверен в себе си глас:
- В Балъкесир трябва да отворим голяма библиотека. Вие с точност неможете да откриете търсените от вас книги, снимки и информация, и това доста ви затруднява, и спъва развиването на вашите задачи и теми. Това е голяма загуба за подрастващите.Надявам се един ден в този град да има голяма библиотека Джан. - Моят глад за знание доста го беше впечатлило.
А аз го попитах:
- Защо те наричат Чичо Едже?
Тихичко се засмя и каза:
- Питай ме за неща, на които мога ти отговоря. За себе си нищо не знам, но знам почти всичко, свързано с уроците ти, за които би искал да научиш.Довиждане.
Тръгна си,обещавайки следващият вторник да дойде със снимката на лешояда
Не можах да разбера какво искаше да каже.
Бях много любопитен какво означава името Едже, затова още при започването на урока, попитах учителя си. Учителят ми отговори, че Чичо Едже го наричат така, защото той е много мъдър и умен човек и името му означава учител, наставник, знаещ. Също така каза, че това име много му подхожда, защото той непрестанно и безвъзмездно е отдал остатъка от живота си за благополучието и щастието на хората.
В този момент чичо Едже още един път порасна в моите очи и навлезе дълбоко в моето детско сърчице. Неговите разкази и наученото от него за мен бяха като пътеводен лъч през целият ми живот. Тази светлина беше светлината на чичо Едже.  Аз колкото и много да уча и колкото да се издигам професионално, и да познавам много хора, тази светлина остана вътре в мен. Тази светлина, нито примамливото богатство, нито мазните и лъжливи усмивки, нито пък хорското предателство не можаха да заличат и почернят.
Всеки път в мен гореше и увеличаваше сиянието си една светлина.Тази светлина ме напътстваше винаги при избора и намирането на правилното решение. Напомняше ми за човешките добродетели и при всякакви условия ми помагаше да остана съвестен,справедлив и верен на идеалите си. Тази светлина се увеличи и нарасна още повече в мен, с приемането на света на моето мислене и действията ми.
През целият ми живот в мен остави най-голяма диря Мислителят - Философ и Мистик Мевляна, който дълбоко впечатли моят духовен свят със своята любов и служение към човека.Със своя кротък нрав,скромен начин на живот и всеотдайна помощ към всички.Другият човек когото дълбоко ценя, обичам и уважавам е Чичо Едже. Двамата приех за свои учители , лидери и хора които са достойни да бъдат следвани. От техният път,учение и светлина не се отделих никога.

Теб споменах, Мевляна

Върху крилете си понесох любовта,
като в жар гори сърцето ми сега,
във всяка клетка усетих радостта.
Обиколих много по небе, море и земя.
На всички езици разправих за безкрайната любов на Мевляна.

Там, където отивах, Теб споменавах, Мевляна.
Във всяка улица, във всеки град безспир за Теб разправих.
С Божествената ти любов и светлина се озарих.
Хората с твоята праведност и всеотдайна обич просветих,
в океана на щастието се потопих.

Теб споменах, Мевляна.
Където да отида за теб разправих.
Разправяйки се възвиших.
Възвишавайки се падна пердето от моите очи и щастие сърцето ми обви.
И аз в теб открих за морната си душа отдих.

Река станах лудо, лудо течаща.
Езеро станах плискащо, преливащо.
Море станах с прииждащи буйни вълни.
Аз в Теб.
Аз станах, безкрайното щастие в душата си издълбах.

Слънце станах с обичта ти стопляща,
покълнаха семената на любовта.
Нека разцъфнат цветята на радостта,
За всеки проблем решение,
за всяка болка лечение.
Отразяващо навсякъде светлината на любовта ми.

Където да отида името ти се спомина,
където да погледна съществуването ти вълнува.
Твоето достойнство в душата ми се влива.
Тази душа в Теб радостта открива.

Аз съм една душа. Ти друга,
навсякъде живот има.
Елате, нека всички сме единни.
С божествената любов да изгорим,
да забравим земните интриги.
Да погледнем с очите на нашите сърца
и се влееме в една единствена душа

Поет и фотограф: Джан Акън

Убеждавах още един път колко бе важно да бъдеш герой, да си умен, учен, добродетелен и да можеш да показваш пътя на хората. Да си като светлина в тъмнината и да си готов винаги да гориш и подадеш ръка на приятелите и хората.
По пътя на живота си, колко ли пъти, сме се загубвали в дълбините на душата си?
Колко пъти сме загубвали своя път и сме оставали самотни? Колко пъти сме падали и ставали за да продължим напред?Кой ни подкрепи духом и подаде ръка? За да си спомним, че сме хора и за да сме наистина хора в истинския смисъл на думата, към какви добродетели се придържахме?
Чичо Едже следващата седмица във вторник дойде с една книга на ръце. Всички тичешком го наобиколихме и зачакахме любопитно. Той разгърна страниците на книгата и ни показа една снимка на Лешояд.

На картинката имаше една птица с оскубани пера и с гола и суха глава.
- Това ли ще ни изяде? - попитах аз.
И се засмях от сърце,Почти загубих съзнание от смях.Много ама, много се смях.
Бях малък, бях дете.
В живота ми нямаше много неща които да ме зарадват и развеселят. Тъй като в семейството си бях подложен на постоянен тормоз, още от ранно детство светът ми беше помрачен.Понякога забравях дори да се усмихвам.
Гледката на лешояда със сухата си,плешива и оскубана глава предизвика в мен неудържим и голям смях.Защото птицата ”Лешояд” която виждахме ”уж”в близко бъдеще щяла да изяде човека и беше една опасност. На мен обаче тази птица от снимката никак не ми изглеждаше страшна.
Всъщност опасността и насилието за мен бяха в къщи. Живеех постоянно със страха от побоя и тормоза на баща си. С моя детски разум за мен опасността трябваше да е нещо по-голямо от вас и да застрашава живота ви.
Мисълта че, малка и плешива птица като лешояда може да бъде опасност, предизвика шок в моето малко и обтегнато тяло и душа. Толкова силно и от сърце съм се смял, че цялото училище се събра на главата ми и започнаха да се смеят на моя смях.Всички заедно, цялото училище се смяхме на това, че в близко бъдеще нас хората ще ни изяде лешояд.
- Една птица ще яде хората!!! Ха,ха- ха-ха-ха-ха…
Чичо Едже на нас:
- Да един ден ще дойде и тази птица ще изяде хората.
1-Сладководните води ще се изчерпят.
2-В света храната ще намалее.
3-Обработваемите земи ще изсъхнат и опустеят
4-Един ден въздухът ще бъде замърсен и дори ще свърши

”Затова още от сега нека бъдем пестеливи”
”Да пазим ценностите, земите и водата на страната си както пазим живота си”
” Уважавайте майките и бащите си и ги обичайте, защото те са ви отгледали”
”Не се страхувайте да бъдeте справедливи и добри и да развивате моралните си ценности”
”Не правете зло един на друг”
”Добротата и хубавите работи красят човека”
”Целият свят чака от човека добро и морално поведение”
”Човекът трябва да бъде човек в истинският смисъл на думата”
” Не се отказвайте от вашата почтеност и човечност,дори да попаднете в лошо положение, да останете гладни и да загубите всичко което притежавате.”
По това време не можех да разбера смисъла на всичко казано от него, но също така и нищо не забравих, всичко внимателно записах и запазих в моята памет.Със сигурност знаех, че един ден щях да имам нужда от тях.
Вниманието на Чичо Едже към мен и донесената от него снимка на лешояда в училище, която не забрави, ме впечатли много силно.Досега никой не ми беше обърнал толкова внимание отблизо.И аз от своя страна исках да му дам нещо с което да го зарадвам.
Само, че аз нямах нищо което да му дам.Какво ли можех да направя?Досетих се, че беше войник и реших да наредя своите приятели и да му устроим малка церемония която да покаже нашата привързаност и обич към него.
Събрах своите съученици от клас и всички заедно слезнахме долу.Наредих петнадесетте си съученика пред статуята на Ататюрк на една редица равномерно и развълнувано зачакахме Чичо Едже.Виждайки го още на училищната врата влязъл,недовлязъл извиках с цял глас: ”Внииимаааниее”
- Господин Едже Учениците от ОУ ”Ататюрк” са на ваше разположение и готови за вашите заповеди -израпортувах аз.
Съучениците ми взимайки моята заповед шумно преминаха към същинската част и заеха поза за поздрав.
Всички наоколо ни наблюдаваха с интерес.
Чичо Едже дойде при нас и с радост и гордост на лицето си ни поздрави.Започвайки от началото на редицата, се здрависваше един по един с всички мои приятели ,като ги погалваше мило по главата. Точно беше стигнал към края на редицата, когато изневиделица се присъединиха още около десетина човека,после още десетина.Ние гледахме учудено и се опитвахме да разберем какво става.От горе учителите които ни видяха също слязоха бързешком и застанаха в редицата.
Изтича и продавачът на закуски,сладкарят и без това беше в редицата, родителите които бяха довели децата си на училище, също заеха своето място.Униформени и цивилни всички заставаха в редицата и чакаха с нетърпение и вълнение Чичо Едже да се здрависа с тях и подаваха главите си напред с детско послушание за да ги погали. Той с бащинско милосърдие се здрависваше и погалваше всеки с обич.
Всичко сякаш беше като една голяма игра.Всеки излизаше на сцената изиграваше ролята си и си тръгваше. Бяхме очаровани и напълно се бяхме вживели в тази игра.
В редицата бяха наредени и класната ръководителка на съседният клас Г-жа Суна и съпругът й, който беше лейтенант и беше облечен в униформата си.Когато дойде неговият ред, той толкова силно се представи и даде поздрав, че всички много се развълнувахме и потреперихме.

Всички гледахме и чакахме с любопитство.”Чичо Едже дали обича повече Лейтенанта от нас?”-си мислехме-Това което очаквахме, обаче не се случи и Чичо Едже както прегърна всички, така прегърна и него и обръщайки се към нас:
-Вие всички сте моите войници.И вие всички сте равни пред мен. Защото преди всичко ние всички сме хора- каза той.
Накрая за да изпълним националният химн, ние се наредихме в истински редици и така нашата церемония завърши.
Директорът на училището дойде до мен и каза:
-Сине ,Джан Заради теб пропуснахме първият час, но си струваше, защото ти превърна този ден за нас в празник.Аз ти благодаря от свое име и от името на всички.
С ентусиазъм изпявайки химна, ние се отправихме към класните си стаи.
Чичо Едже се отдели от нас и тръгна към следващото училище в града.
Дълго, много дълго гледах след него.Колко много обичаше учениците и войниците, си мислех вътрешно аз.Добре че,беше пристигнал в нашият град Балъкесир и бе останал да живее тук.
Доколкото знам, той беше родом от град Измир.След раняване във войната и дълго лечение в чужбина, беше дошъл и останал да живее тук.

Втора част
Чанаккале е недостъпен
При един разговор чичо Едже ми беше споделил колко много обича Балъкесир.
”Джан в този град има нещо особено което ме свързва и вълнува.Досега видяx много места обаче, никъде не се почувствах у дома си както тук. Тука почвата,водата ,хората всичко е някак си по различно.”-Беше казал.
С борбен дух до края на живота си, безвъзмездно вземащ мястото си до справедливостта , без страх от нищо, винаги с истината на уста.Готов навсякъде и при всякакви условия да се доразвива и да подпомага развитието,образованието и възпитанието на подрастващото поколение и населението.Винаги скромен и добронамерен, наставляващ постоянно за сдържан и пестелив живот. Той е един истински и неповторим герой.Запознаването ми с него и шанса да го познавам отблизо,да се възползвам от познанията му и да бъда негов ученик.Голямата му роля за израстването ми и оформянето ми като личност и човек. Опознаването на живота от такъв надежден човек ,с такъв широк мироглед и познания и удоволствието да го наблюдавам,слушам и следвам отблизо, за мен бе много скъп и безценен подарък на съдбата.
Мислех си, какъв човек с късмет съм. В тези дни дори, да не разбирах и да не знаех цената на това ,аз живях давайки заслужената стойност.Не забравих нищо от изживените си спомени. С преминаването на годините, с още по-голямо усърдие и внимание запазих всичко в себе си. Осъзнавах стойността на наученото и разбирах нарасналата й ценност. Затова, сега аз го предавам с радост и удоволствие на другите.
”Ахх Чичо Едже добре че, съм те опознал”- си казах.
И се изпълних с чувство на признателност. Колко много си спомням за теб ,сега когато подготвям книгата си за глобалното затопляне и пиша за прехода на човека от човешкото осъзнаване към човешката любов и динамиката на промените в обществото.
Както Мъдрецът Мевляна, така и Чичо Едже се бе отдал да служи на благосъстоянието на хората.Той ни показа как обичта към хората променя техният живот към едно по-добро бъдеще. Научи ни как да обичаме и да бъдем обичани и така ни помогна да станем по-добродетелни,скромни,почтени ,справедливи и мили.Сега от него наученото аз се опитвам да напиша и да предам на колкото се може повече хора, за да живеем всички заедно в мир и любов.
Аз докато бях потънал в задълбочено разсъждение, изведнъж сърцето ми се присви силно.Сякаш, имаше нещо което бях заровил надълбоко в душата си и не исках да изплува,обаче то напук на мен се опитваше да излезе на повърхността.Не можах да устоя повече и в един момент дадох свобода на чувствата си, спомних нещо за което не исках да си спомням.Пред очите ми като филмова лента се изнизаха кадри които много ме нараняваха и които не можеш да забравя и ужасно ме натъжаваха.
Този ден никога,ама никога не можах да забравя. Следите от спомените бяха оставили неизлечими рани по-тялото и душата ми. Опитвах се да разбера и отговоря защо трябваше да изпитам тези мъки и страдания в своето детство. Тези спомени останаха с години между ръцете ми. В живота си не можах да намеря място където да ги поставя.

Заедно със семейството си живеехме извън Балъкесир в държавен апартамент в един от блоковете в зоната на тежката индустрия.Моето училище се намираше на четири километра разстояние от там.
Бяхме бедно семейство.Баща ми беше държавен служител и парите винаги недостигаха за да изкараме сносно до края на месеца. Всяка година при започването на училищата, родитело-учителското настоятелство ми отпущаше пари за училищните ми потребности.Учителят ми ме хващаше за ръка и заедно отивахме на пазара, който ставаше всеки вторник и ми купуваше униформа,обувки,учебници и тетрадки.
По време на ученическият си живот бях лишен от всичко и гледах с огорчение благосъстоянието на своите съученици само от далеч.
Животът ми бе изпълнен с много трудности.За да се нахраня,да се облека ,да отида до училището полагах неимоверно големи и непосилни за годините си усилия.
Бях принуден още на шест годинки сам да ходя на училище и да се справям сам с трудностите.От вечерта си сверявах часовника и ставах в ранни зори за да отида до училището си.За малко и хилаво дете като мене беше доста изнурително да изминавам пеш този мъчителен и дълъг път.В летните месеци денят бе дълъг и се съмваше рано но, през есенните и зимни месеци бе тъмно,пусто и студено.
И аз много се страхувах от този за годините ми непосилно дълъг път.
Навсякъде бе пусто и страшно и аз вървях заедно с тъмните сенки от все страни.Струваше ми се, сякаш след всяко дърво ще изскочи някакво страшилище и ще ме грабне и отведе със себе си.И аз вървях с бързи крачки,почти тичайки от страх.
По пътя към училището двата километра минаваха доста интересно за мен. Първо пътят ми минаваше през фабриката за металообработване”Тюлюкабаците”,след това идваше Балъкесирската кланица а след нея фабриката за военно оборудване и ремонт на оръжия за армията.
Този път беше едно от най-забавното нещо от детството ми за които си спомнях, преминало в повечето случаи в тормоз и страх.
Най-напред срещах тюлюкабаците.Виждайки ме да приближавам те скачаха като лъвове на крак, вдигаха нагоре ръцете си като лапи и ме сплашваха”бййооооооо” и наистина всеки път много се изплашвах.Наричах ги тюлюкабаци защото ме плашеха и бяха чисто черни.
Работниците от металообработващата фабрика всяка сутрин палиха големи пещи,които нагряваха до зачервяване. Те хвърляха в пещите големи железни отломки,които там се разтопяваха.После прекарваха нажежената и разтопена смес през големи цилиндри от които излизаха десет метрови прътове, използвани в строителството.Докато работеха пред пещите те ставаха целите в сажди.

И аз много се страхувах от тези черни мъже.От тяхната чернота в мен се пораждаше уплаха и ми изглеждаха космати,затова си плюех на петите и бягах.Разбира се без полза,всеки път ме хващаха и ми даваха по една задача по математика. Наричаха ме между тях си ”Белият Орел”,защото аз им приличах на индианско момче.
Единият от тях хващайки ме;
-Кажи Бял Орел! Пет яйца от пет стотинки колко струват?- ме подпитваше и отговорът ми и да е верен и, да е грешен без значение като на индианците ми нацапваше по едно обратно ”V” от двете страни на носа ми със саждените си пръсти.
-хайде сега върви бързо на училище.Научи верният отговор Бял Орел.УРГ и тогава ела -казваше.
Поставяше предварително написаната на листче задача по математика в джоба ми и ме пускаше на земята да си ходя.
След време научих че, за да ми подготвят някакъв въпрос, ковачите половин час са умували и решавали каква задача да ми дадат по пътя от домовете си до ковачницата.После са давали лист от хартия на някой измежду тях, който може да чете и пише за да ми я подготви.Бях в трети клас когато научих за това.Един от работниците, когато ми разправи за това, аз много се развълнувах.С години заради мен са се мъчили да измислят задачи.
В този момент разбрах колко много се интересуват и занимават с мен,за да ме учат и изпитах огромна благодарност към тях.
Аз отивах на училище със знаците от сажди на лицето си и там се мъчех да ги избърша със салфетката, дадена ми от учителката.Тогава изпитвах голям яд към тюлюкабаците.Мислех си, кога ли ще ми дадат въпрос на който ще мога да отговоря.
Учителката ми всеки път смеейки се на глас;
-Пак ли неможа да отговориш Джан? Ела заедно да разрешим проблема- казваше.
Преминавайки през Балъкесирската кланица се отправях към територията на войниците. Тук патрулиращите с оръжие войници ме чакаха да дойда с четири очи. Виждайки ме още на хоризонта,далеч на метри :
-Хей ,Джан днес какво ще научиш?- започваха да подвикват.
Те с нетърпение ме чакаха да доближа до тях и стояха хванали се за бодливата тел, изплетена върху дебел бетон.
Гласовете им заедно с въпросите ставаха все по-силни и се вливаха в едно.
Войникът от Диарбекир Батко Шехмуз се провикваше;
-Ле-ле-е-е-е, Джано-о-о, сутринта в колко се събуди кажи, олеле-е-е-е
Войникът от Токат бате Хайдар с плачевен глас казваше:
-Сега и моите дечица са станали и са на път за училище Джан.
По-старшият от тях войник от Трабзон успокоявайки Хайдар,веднага се намеси:
-Какво си се разхленчил пък и ти,добре са ти дечурлигата.Немой така сутрин,сутрин, виж и мен ще разплачеш сега”- казвайки се смееше.
В този момент се чувствах като един от тях.Развеселявах се,забравях за вкъщните си проблеми и летях от щастие.
По това време колко бързо и лесно ставах щастлив си помислих.Въпреки, проблемите тежки за едно беззащитно дете, стигаше ми само някой с усмивка да се поинтересува от мен и да ме предразположи.Като дете, за да съм щастлив толкова ми беше предостатъчно.
В това сиво и безлюдно място предполагам, че и в техният живот освен мен нямаше никой друг.Принуден да минавам всекидневно от тук, за тях бях станал по-близък и от техните семейства.
Близостта ни и времето прекарано с обич и радост беше извървеният заедно двукилометров път покрай телената мрежа.
Обаче, тази обич беше по-скъпа за мен от обичта опитвана да се даде цял живот или обичта,която не бе предложена цял живот.
Защото, нито аз, нито те не очакваха друго освен обич и дружба.Свързваше ни единствено два километровият път покрай телената мрежа извървян заедно с тях в разговори и весели закачки.
Когато пристигах в началото на мрежата, батковците войници започваха да събеседват сладко с мен.Два километра вървейки, ние разговаряхме.По-точно казано аз бях длъжен да вървя, за да отида на училище,а те ме придружаваха за да разговаряме.
Моето хилаво и крехко телце и невинният ми детски вид предизвикваше в тях състрадание и бащинско съчувствие.Батковците ми вземаха ученическата чанта за да я носят и с мен по-детски се шегуваха.
Взелите чантата ми непременно с любопитство я отваряха и разглеждаха. Тук повечето от тях бяха дошли да отслужат военната си служба, оставяйки семействата и децата си.Бях напълно сигурен,че мене ме обичаха толкова, колкото и собствените си деца.
В чантата си имах гланцирани и декорирани книжки с приказки и разкази.Батковците всеки път вземаха книжката с големи шарени картинки на животни и се мъчеха да четат от нея.Мислеха си, че ако внимателно гледат рисунките ще познаят и буквите ще успеят нещо да прочетат..
Тези книжки ми бяха подарени от моята учителка,защото за по-малко от един месец, аз пръв се научих да чета и да пиша.
Светът беше станал мой, когато заедно с червената лента ми бяха връчени пред целият клас.
В нашето училище когато аз бях първокласник, беше традиция ученикът който първи се научи да чете и пише, да бъде награден, като му поставят червена лентичка и подарят книги.Затова учителката ми, ме заведе до директора и той ме изпита като ми даде да прочета и да напиша нещо от книжка със заглавие ”жълтият трактор”.Когато изпълних всичко без грешка, той остана силно изненадан и зарадван.
”Браво на теб синко Джан,за много кратко време си се научил да четеш и пишеш”-каза и пръв ми постави червена лента и връчи десет шарени книжки с приказки и разкази.
Да се разхождам между класовете с червената панделка на яката си и да казвам с гордост -аз мога да чета и пиша- беше прекрасно и незабравимо усещане.
От подарените ми книги, най-много харесвах и обичах „Чанаккале е недостъпен”в която се разказваше за войната в Чанаккале.Тази книжка беше винаги с мен и аз не я отделях от себе си,като четях от нея навсякъде, още при първа възможност.
Войниците които разглежда книжките, скришом се опитваха да четат и когато не успяваха много се натъжаваха.Аз усещах и разбирах това, затова им обещавах ,че на връщане от училище, ще им прочета един от разказите в книжките.
Тъжните им и унили лица от неспособността им да четат, винаги дълбоко ме впечатляваше.
Понякога ми хрумваха странни идеи.Струваше ми се, че всъщност батковците войници можеха да четат, но само се преструваха, че не могат. Защото, те ме поставяха на мястото на собствените си деца ,които бяха оставили в своите села и градове и по този начин искаха да ме насърчат да чета и уча повече.
Сега на тези години разбирам и си давам сметка колко много са ме обичали ковачите-тюлюкабаци и батковците войниците, които заедно с мен извървяваха цели два километра само за да ми носят чантата ,да разговарят с мен и да ме развеселяват .Те бяха заели незаменимата си роля в малкото щастливи мигове на моя малък свят.Когато и да се замисля кога съм бил щастлив, на ум ми идваха миговете прекарани с Чичо Едже,тюлюкабаците и батковците войници.
През зимата когато валеше сняг, по-пътя към училището на мен много ми беше студено.Бях облечен в тясното си яке, с къси ръкави на което по-никакъв начин не можех да вдигна ципа нагоре.На краката си имах вълнени чорапи и найлонови терлици.Аз докато отида до училището чорапите ми ставаха чисто мокри и от студа понякога ставаха твърди като дъска.Когато стигах до училището, преминал през хиляди препятствия, в класната стая заварвах моята учителка госпожа Кадрие.
Учителката ми идваше рано в училището за да почисти и подреди столовете и чиновете.Тя като ме виждаше на вратата, веднага ме посрещаше и вземаше чантата от ръката ми, после ме накарваше да седна до предварително запалената печка, изкарваше мокрите чорапи от премръзналите ми крака и ги постилаше върху печката за да изсъхнат.
След малка почивка, помагах на учителката си да почисти и подравни в права редица чиновете в класната стая.След свършената работа заедно изпивахме разговаряйки по един чай и тя ми помагаше да реша задачата дадена ми от тюлюкабаците.
Преди започването на първия час, лека, полека съучениците ми идваха и сядаха по местата си.
Незнаех защо, но сутрин майка ми неставаше рано и не ми приготвяше закуска, също така не ме изпращаше и на училище.Аз сам ставах,сам се обличах се и тръгвах за училище.Към края на втория час, стомахът ми вече стържеше от глад .
Баща ми, не ми даваше никакви джобни пари.Аз всяка сутрин и вечер извървявах по четири километра пеш, за да отида и да се върна от училище. Тези четири километра за моите малки крачета, бяха сякаш не четири, ами четиристотин километра.Баща ми не само, че не ми даваше пътни, но дори пари за един геврек не можех да поискам от него.
Когато звънецът биеше и излизахме в междучасие, веднага изтичвах при геврекчията, който продаваше до училищната врата. Аз му помагах да продава гевреците си, а той в замяна ми предлагаше по-един геврек.За мое голямо съжаление, той винаги ми даваше най-сухият и застоял геврек.
За свършената от мен работа, аз според него бях заслужил най- коравият геврек.Продавачът след свършването на междучасието се отдалечаваше смятайки че, ми е платил достойно.
Аз пък с огорчено сърце вземах геврека ,отивах до чешмата в тоалетната за да го намокря и си намирах някакво затънтено местенце, където да го изяждах със сълзи стичащи се по бузите ми.
Въпреки всичко бях благодарен на продавача, че ми позволяваше да му помагам и ми предоставяше възможността да спечелвам и похапвам всеки ден по един геврек.
В съзнанието ми всеки път идваха думите на Чичо Едже.
”Деца не изхвърляйте дори и най-малкото парченце хляб.Коравият хляб можете да намокряте и така да го ядете.Ако всеки изхвърля изсъхналият хляб,тогава обречените да гладуват какво да правят.Аз в Африка и Суецкият канал съм видял много гладуващи хора.Ние трябва да помислим и за другите хора.Всички живеем в един и същи свят.Гладуващите ,не сух хляб, но дори на плесенясал биха се зарадвали.Ние купуваме без мяра и консумираме прекалено много. Изхвърляме храната в боклука, сякаш на света освен нас не живеят други хора.Ако не поправим поведението си и ако нямаме уважение към поминъка и не сме пестеливи, един ден много ще съжаляваме.Ще дойде ден когато за всеки залък ще милеем и за нас ще бъде жизнено важен.”-По този начин той ни провеждаше дълга реч.
Тогава си помислях и за другите гладните хора и разбирайки ,че трябва да сме скромни и благодарни, аз поуспокоен продължавах да ям.С малката си уста многократно предъвквах залъците, които с трудност преглъщах.Всеки залък мъчително разраняваше гърлото ми и аз пиех много вода за да преглъщам.Целта ми беше да се нахраня и напълня празният си стомах, не да ям за удоволствие мекичко и топличко кравайче.
Бях малък,слаб и бях все още едно дете.Питах се многократно защо ли изживявам всичко това.
Ама вътре в себе си, в малкият си ум не намирах отговор на нито един въпрос
Може би отговора на въпросите си, никога нямаше да разбера.
Топлите спомени и стойността на тези дни все още нося вътре в себе си, изнизани като перли в моето съзнание. Въпреки изживените горчивини и побоищата в моето детство, за които нямах никакво обяснение, аз бях пълен с обич и надежда и бях обичан от другите.
Беше от дните четвъртък в един от най-студените мартенски дни, когато както винаги излязох от вкъщи рано за да отида на училище,а студът ме смразяваше до костите на мозъкът ми.Когато стигнах близо до ковачницата аз протегнах глава и се огледах внимателно. Трябваше да мина тихо, мълком от там за да не ме хванат тюлюкаваците.Поогледах навсякъде, докъдето ми поглед стигаше, но никого не можех да видя.Може би тази сутрин работниците ще дойдат по-късно си помислих моментално аз.Знаех, че те идват от доста далеч,горе -долу един час път трябваше да извървяват за да стигнат до тук.Работеха в много тежки условия на смени пред големи огньове,целите чисто черни и в сажди,само и само за да припечелят по-някой и друг лев.
Стреснах се когато неможах да видя никой, Как ли щях да премина към кланицата,ако тях ги няма,защото от тюлюкабаците вземах кураж за да вървя към кланицата, където живееха около петнадесет,двадесет, та и повече кучета, които се хранеха с остатъците от месото и костите.Аз обикновено преминавах през ковачницата и малко по-напред от района на войниците идваше един батко войник да ме посрещне и ме прекарваше през пътя преминаващ през кланицата .Аз се скривах след него и така вървях докато да отминем ръмжащите кучетата които изгризваха остатъците.
Ако нямаше никой, който да ми помогне аз предварително си напълвах джобовете с камъчета от пътя които, хвърлях срещу злите кучета, които искаха да ме нападнат. Бягах, като си плюех на петите и така се стремях без произшествия да премина през кланицата.
Застанал в близост до фабриката аз гледах към кланицата замислен и унил,когато изневиделица някой извика над главата ”бйоооооооо” със силен глас и същевременно ме вдигна нагоре през врата .Аз още недоумяващ какво става пред лицето ми избухна математическата задача подготвена за мен.
Обикновено ми даваха задачи с такива големи цифри да събирам и изваждам, които в повечето случаи аз неможех да реша.Задачата влезе в джоба ми чакаща за решение, а от двете страни на носа ми със сажди изрисуваха индиански знак с двата пръста, под формата на обратно “V”.После един от тюлюкабаците с дебел глас:
”Иди на училище Бял Орел,научи решението на задачата УРГ и така се върни”- каза и ме пусна на земята.
С бързи крачки се отдалечих и преминах от другата страна на пътя.Много лошо ме бяха изплашили пак днес.Помислих си дали ще има ден, който да премина от тук без да видя някой тюлюкабак и без да бъда сплашен.Ама с тази тежка чанта на гърба ми се струваше невъзможно.
Бавно продължих напред…
Стигнах до мястото на фабриката за ремонт на оръжие, където ме чакаха около петнадесетина войници до телената мрежа въпреки студеното време.Те ме посрещнаха, разправяйки смехории, смеейки се и вдигайки голяма врява.Както винаги разбъркаха и разгледаха чантата ми и с игри и смях ме изпратиха.
Бях все още бях на половината път,затова аз с ускорена крачка продължих към училището.
Когато пристигнах в класната стая там ме чакаше моята учителка,която както винаги беше дошла рано.
-Джан къде остана. Добре ли си?”-ме попита. И тя бе свикнала да ме вижда рано в училището.
И аз със запъхтян глас:
-Тука съм,пристигнах Госпожо.По пътя разговаряхме с батковците войници.Те не могат да четат и пишат,затова разглеждаха моите книжки с картинки и се опитваха да четат, но не успяваха и се натъжаваха.За да не видя сълзите в очите им, те се обръщаха и се отдалечаваха от мен.
Оставих на чина си книжките от ръката си и продължих да разказвам:
-На връщане им обещах да им прочета една от моите книжките госпожо.Ще можете ли да ме пуснете да си ходя пет минути по-рано?-попитах учителката си.
Учителката ми ме погледна въпросително и аз развълнувано продължих;
-Защото госпожо,когато им чета от разказа, те ще искат да им чета бавно, за да разбират по-добре. А после ще обсъждат прочетеното и ще ми задават много въпроси.Ако закъснея за вкъщи, баща ми много ще се ядоса.-казвайки умолително погледнах учителката си и сведох глава.
Госпожата ме погали нежно по главата и каза:
-Не се тревожи, днес имаме учителско събрание и всички ви ще пусна рано.
Много бях радостен.Щях да мога да прочета на войниците книгата ”Чанаккале е недостъпен” която, най-много обичах от всички книги.
Щях да им почета толкова,колкото пожелаят.Колко беше хубаво да можеш да четеш си помислих.За първи път от както се научих да чета, аз изпитах удовлетворението и радостта от това.Аз щях да чета за другите,които никога може би нямаше да могат да четат и щях да им разказвам за прочетеното.Почувствах се горд със себе си.Исках да чета и уча още повече и да науча много повече неща.Исках да чета и уча за всичко.В този момент си обещах,дадох дума на себе си.
Щях да чета и уча заради себе си и другите.
Също като Чичо Едже, щях да помагам на хората за един по-достоен и почтен живот.Живот в който да има морални и материални ценности и наистина ние всички с гордост да можем носим името човек.Днес може само да им чета книжки,но в близко бъдеще кой знае още с какво мога да бъда полезен и да им помагам.Щях да уча за тези които нямат тази възможност.Да успея заради тези които не могат.Аз вече щях да живея не сама заради себе си,а и заради благото на другите.Аз трябваше да уча и за тях,да успея за другите и да вървя винаги на страната на правдата.Всичко което науча ще предоставям и предавам безвъзмездно на всички.
Първите три часа минаха неусетно,защото бяхме сутрешна смяна в училище.
Учителката ни:
-Урокът свърши.Можете да излезете и да си ходите деца.
Грабнах ученическата си чанта и точно излизах през вратата,когато дочух гласа на учителката си:
-Джан синко,ако искаш остави чантата си тук,доста е тежка.Утре имате същите предмети,а и нямате домашна работа.Днес ми се стори сякаш си малко болен.-каза
С майчина обич ме погали по косите и свали раницата от раменете ми.
Не можах да кажа нищо на учителката си.Нейната загриженост за мен и погалването й с майчина любов по косите ми ме разтресе толкова силно,че не ми дойде и на ум дори за последиците които ще дойдат на главата ми,ако ида в къщи без чантата си.
Онемял и замаян, като в сън извадих от чантата си книгата ”Чаннакале е недостъпен” и на въпроса на учителката си какво ще правя тази книга аз отговорих;
”Войниците ме чакат госпожо.Обещах им че,ще им прочета книгата.Довиждане госпожо.”-казвайки излязох от класната стаята.
С бързи крачки вървях по-шумните улици на града, бързайки час по-скоро да стигна до батковците.Някой сякаш извика зад гърба ми,но аз без да се обръщам продължих по пътя си тичешком, стиснал книжката в ръце.
Имах за цел колкото се може по-скоро да стигна до мястото на войниците. Бях приближил, вече виждах табелите по- пътя.Много малко път ми беше останало да извървя за да стигна.
Към обяд когато пристигнах там.Войниците играеха мач в близост до телената мрежа.Няколко от тях патрулираха разхождайки се нагоре,надолу с оръжията си на рамо.Когато ме видяха всички изтичаха към мен,освен тези които бяха на пост.Двама от войниците прескочиха оградата и ме прекараха от вътрешната страна при тях.Бяха доста развълнувани. Лицата им просветваха, виждаше се, че от сутринта насам ме чакат с нетърпение.
Седнахме,там някъде на някое по- равно място и аз отворих цветната книжка.Всички любопитно насочиха погледите си към страниците на книгата.Започнах да им чета от книгата ”Чанаккале е недостъпен”за историята на един смел и безстрашен войник, геройски воювал във войната в Чанаккале.той юнашки пренесъл на гръб един ранен войник от вражеският отряд и спасил живата му.Всички слушаха в захлас без да говорят, чуваше единствено моят глас.
След като свърших книгата,аз развълнувано прочетох и стихотворението,написано от мен.

Безсмъртните герои от Чанаккале

От изгубеното минало идващи
Към незнайното бъдеще устремени
В сърцата си с любов към земята
Отдадоха живота си те за страната

Родени да умрат за Родината
С кръвта си обагриха пръста
Имената им са забравени
Ей безименни герои с безсмъртна душа

Всеки един от вас за отечеството си
На едно парче земя е дало свобода
Независимостта е нашата съдба
Свободата е написана на нашите чела

Вие умирайки за таз земя
Дарихте разбира се живот на нас
Бъдещето ни осветлихте
Съдбата на Родината наново изградихте
Джан Акън

Докато рецитирах стихотворението виждах как след всеки стих, лицата на батковците се натъжава все повече и главите им се свеждат към раменете.Когато свърших,те станаха на крак и ме аплодираха.
Бях много развълнуван.И заедно с батковците бях радостен и се чувствах горд със себе си поради тяхната признателност и възхищение.
Когато свърших да чета книгата забелязах че, моите по-големи братя ме гледаха замислено и всеки се бе вдълбил в себе си и размишлява за проблемите на своя живот.Тогава разбрах че, през живота си те,нямаше да ме забравят.Някъде там в съзнанието им, мен винаги щеше да ме има.
Те никога не биха ме забравили.
Дори щяха да разказват за мен на своите деца и внуци, защото моето стихотворение им хареса много и аз влязох в сърцата им. Тъй, като Балъкесир беше офицерско градче и място където се намират много военни бази и общежития, тук за една година идваха и си отиваха хиляди хора.Тук на всеки четири месеца войниците се сменяха,едни идваха,други си отиваха.
Изведнъж вътре в мен проблесна огромна радост.Аз не бях сам.С моето детско добродушие, добронамереност и стиховете си,бях във добри взаимоотношения с много хора.Когато стана голям ще имам хиляди верни приятели си помислих. Те щяха да разказват на децата и внуците си моите разкази и стихове.Защото, те се смяха и плакаха заедно с мен и бяха ме сложили на мястото на собствените си деца.Проявиха загриженост и разбиране към мен и ми помогнаха да израсна. виждайки изживените от мен горчивини,неволи и безпомощност ме обвиха с обич, внимание и познание.Дори да беше едно кратко време от океана на живота,тяхната обич и подкрепа бе незаменима за мен.
И наистина настъпи времето,когато аз изживях тези мигове на незабравимо приятелство. Срещнах един по един с почти всички мои стари познати.Поради професията си и налагащите ми се чести пътувания в страната и чужбина, аз се видях с моите скъпи приятели и се запознах с техните деца.Повечето от тях настоятелно ме откриваха сами за да се запознаят.Разказите на техните бащи или дядовци бе впечатлило и тях и те искаха непременно да опознаят човека заел място в техните сърца.
Защото, когато свършваше тяхната служба те се завръщаха по своите родни села и градове и разправяха за войнишките си дни на семействата си,на близки и познати.В тези техни спомени заемах своето място и аз.
Това ги бе накарало да решат да ме видят и разберат наистина какво представлява истинското другарство. Да изживеят наново чувството на дълбока привързаност и изживеят отново дните в които стихотворението ми ” Безсмъртните герои от Чанаккале” завзе сърцата на родителите им.
Всеки път приятелите ми ме откриваха и аз откривах тях и се срещахме.
Погледнах мълчешком батковците войници.
-Какво стана,какво ви разстрои толкова много?- попитах
Аз много се впечатлих от тяхното състояние.Сякаш всички се бяха умалили и бяха станали деца като мен, на моята възраст.
Единият от тях проговори:
”Знаеш ли Джан ние изобщо не сме ходили на училище. Досега не сме имали такива цветни книжки.Никога не сме били в класна стая и не сме седели на чинове,подредени в изрядни редове.Не сме се докосвали дори до черната дъска на която ти пишеш.Затова, че неможем да четем и пишем, ние нямаме възможност да вършим много работи. Тук на военната ни служба нас ни поставят само като караул да пазим.Затова, че ни прочете книгата ние ти благодарим най-сърдечно.В нашият сив живот ти ни донесе смисъл и цвят.Тебе вече не бихме те забравили цял живот и не бихме те изоставили никога.Двете ни ръце в кръв да са, ще дойдем при теб когато си имаш нужда.Ти за нас си скъп,незаменим приятел и брат.Ще ни почетеш ли и някой друг ден на връщане от училище,когато имате по-малко часове и излезеш рано?-ме попитаха с молещи очи.
И аз:
-Разбира се че, щи ви почета-казах.
След това ме изпратиха мълчешком до края на телената мрежа.
Сякаш между нас се бе родила една скрита връзка.Това което си бях обещал вътрешно само на себе си като, че ли бях споделил и на тях.
Лека,полека бях стигнал до ковачницата.От далече още можех да видя че, работещите там тюлюкабаци ме очакват с апетит.
Обаче този път плановете им щяха да пропаднат.Този път имах късмет,защото чантата ми не беше на гърба.И аз се движех бързо,леко и свободно.Можех да се изплъзна с лекота от клопката им.
Така и направих.Те още докато ме забележат, аз изтичах през мястото където се намираше металообработващия завод с всички сила и ги оставих зад гърба си.
След мен само чух гласове”УРГ”,”РГ” и наплив на недоволство.Бях прескочил препятствието и се обърнах назад да погледна какво е положението.Всички бяха останали като риби на сухо от изненада. Доста се натъжиха,защото за днес вече друго забавление не им остана.На всичко отгоре аз им направих мимика като сложих двете си ръце на върха на носа си и им се изплезих доволно.Всички останаха, като препарирани по местата си.Летях от радост и се чувствах прекрасно.
Помъчих се да вдигна ципа на якето си ,който и без това си беше развален и дори не се помръдна.Когато не успях, позатворих единият край върху другият плътно и се опитах да се постопля.Времето беше станало от студено по студено. Добре щеше да бъде, да се прибера вкъщи час по-скоро.С бързи крачки хванах пътя към дома.

Трета част
Насилие в семейството
Приближавайки към къщи взе да ме обзема необяснимо безпокойство.
Когато пристигнах до вкъщи, заварих баща си на вратата.Сигурно ме бе видял отдалече и бе излязъл за да ме посрещне.
Той ме гледаше някак странно в лицето и с безсмислена усмивка на устните си ме попита защо се връщам по-това време.
С моя детски разсъдък проумявах, че нещо не е наред и ,че нещо лошо ще се случи,но все още неможех да разбера точно какво става.Хвана ме голям страх.Страхът проникна до мозъка на костите ми.След малко щеше да се случи нещо,бях сигурен в това като името си.Въпреки усмивката на лицето на баща ми,очите му бяха черни като дълбоки кладенци.Сякаш в тях горяха буйни червени пламъци.
Едно парче от тези плашещи ме пламъци падна вътре в моето треперещо сърце.Дълго време замислено гледах тези огньове в очите му.Те бяха червени като ада и жестоки като дявола.
Щеше да се случи нещо лошо.Щеше да се случи нещо много ,много лошо.
Бях наясно какво става, но баща ми се усмихваше твърде рядко.Затова, аз също му отвърнах на усмивката с усмивка.Усмихвайки му се, си пожелах силно тази усмивка да е истинска.
Какво щеше да стане да можеше поне веднъж когато аз се прибирах вкъщи да ме посрещнат с обич и казвайки ми ”Синко” да ме прегърнат силно.В лицата им усмивките им да са истински,усмивка идваща от сърце и от обич.Аз повече да не изпитвах страх от майка си и баща си.Сърцето ми всеки ден отново и отново да не умира от тяхното безочливо пренебрежение и тялото ми от хвърляният ми побой.
Баща ми извика с ядосан глас:
-Защо се прибираш толкова рано.Къде ти е чантата?
Аз , усмихвайки се уплашено:
-Тате в училището днес е имало учителско събрание и моята учителка ни пусна по-рано.Тя ме накара да оставя чантата си в класната стая,защото утре имаме същите предмети и нямаме домашна работа.Учителката ми каза татенце…-отговорих.
В този миг пламъците в очите на баща ми излязоха навън и потекоха към мен, започвайки да ме изгарят.
Първо, мястото на усмивката зае злобното и сърдитото изражение, после мускулите на тялото му се обтегнаха и формите развалиха.
Протегна ръката си към колана на панталона си и за секунди разкопча токата.Беше ми болно и унизително.Безпомощно го наблюдавах.Нямаше къде да избягам и на кого да се оплача.
Бях все още едно малко момченце,едно безпомощно слабо дете.И най- важното беше, че бях невинен и мен наистина учителката ми ме пусна да си ходя.
Коланът лека,полека се отдели от панталона и изсвистявайки изплющя във въздуха
Баща ми с треперещ от гняв глас;
-Защо си избягал от училище,какво направи чантата.Къде ти е чантата?
Аз не вярвах че, нещо щеше да спре неговият неутолим гняв но, с последни усилия опитвах всичко.
-Тате учителката ми каза да оставя чантата си в класната стая ,защото е много тежка.После тя самата ми я свали от гърба.-Казах
Притисках силно книгата ”Чанаккале е недостъпен”,която беше в ръката ми, сякаш тя можеше да ме предпази.В този миг пожелах да се изгубя в страниците на книгата.Исках да не съм се раждал и си помислих, колко често съм си пожелал това.
Той стискаше колана толкова силно че,чак пръстите на ръцете му бяха побелели.
Вдигна нагоре ръката си и аз докато разбера какво става коланът многократно силно се стовари върху мен.Малкото ми и слабо тяло не устоя на тежките удари и се строполи на земята пред вратата.
Удар след удар коланът многократно се стоварваше върху слабото ми детско телце.При всеки удар аз се залепвах по-още веднъж на земята.Ударите се стоварваха върху ми от всички страни.
Навсякъде по цялото си тялото, отпред и отзад кървях от белезите причинени ми от колана.Много страдах и ми беше много болно.За да намаля болката се опитвах да стана но,с един нов удар се намирах отново на земята.
Закопчалката на колана на два пъти ме улучи в близост до носа и очите и остави дълбок белег на лицето ми.Носът ми кървеше а, окото ми се поду и затвори.Вътре в мен бушуваше ураган.
Сърцето ми при всеки получен удар по тялото ми се разкъсваше на хиляди парчета.Струваше ми се, че жарта от металообработващата фабрика се вливаше в мен.Беше навсякъде горещо,непоносимо много горещо.
При всеки удар с пяна на уста към мен;
”Защо избяга от училище,къде ти е чантата”-крещейки замахваше и ме удряше още по-силно.
При всеки удар от обичта ми умираше по-едно парченце. При всяка загуба на всяко парче обич и аз по- малко умирах.В детското ми сърчице свърши цялата надежда,счупиха се всичките прозорци от дома ми и паднаха вътре в мен.Почерня навсякъде,почерня
На всеки негов въпрос аз отговарях с последни сили;
”Мене ме пусна учителката ми и чантата ми тя я взе”
Не ме чуваше, но аз продължавах да го убеждавам, като се надявах, че е останало в него поне малко чувство на състрадание.
Изведнъж,коланът спря.Баща ми:
”Ставай тогава отиваме до училището.Ще видим дали казваш истината!!!”-Казвайки баща ми ме повлече на улицата.
Болеше ме навсякъде и цялото ми тяло гореше. Някои места от дрехите ми и якето ми бяха се скъсали.От скъсаните места се виждаха белезите нанесени от колана върху кокалестото ми и слабо телце.От сърцето ми капеше кръв, а от очите ми течаха сълзи като от река.
Спряхме край пътя.Баща ми без да знае каква е истината и без да провери какво казвам, преди малко ме беше пребил от бой.Той спря един преминаващ трактор с ремарке и ме хвърли върху ремаркето отзад.После се качи и той.
”Карай към училището”даде наставление на шофьора.
Аз седнах в ъгъла на най- края на ремаркето.Всяка част от тялото ужасно ме болеше.Беше ми хем студено, а в същото време тялото ми гореше.Раните ми пареха болезнено.Главата ми се въртеше от преживените горчивини,полагах големи усилия за да не падна.
Щях да му докажа че,му казах истината.
Бях свел главата си надолу и стисках зъбите си от болките.Изведнъж почувствах някаква сянка над мен.Повдигнах глава и видях баща си.Той ме гледаше злобно и в същото време с едната си ръка претърсваше нещо в яката си. Стори ми се,сякаш намери нещо,което стисна между двата си пръста.Наведе се над мен и ме хвана за ръката здраво.Между пръстите си държеше една игла.
Неочаквано за мен изведнъж мушна иглата в ръката ми.В този момент просветнаха светкавици пред очите ми.Опитвах се да разбера.Погледнах го в лицето с молещи очи. От една страна за да се отърва от изтезанията и мъките, които ми причиняваше, извиках с цял глас;
”Татко моля те,недей татко,истината ти казвам.Мен учителката ме пусна.Тя ми взе чантата.” -Плачейки му се молех
Загубих съзнание,но с болката от ново пробождане отново се видях превиващ от страдание. Отново и отново ме убождаше с иглата безмилостно и с дяволско изражение на лицето си.
Ръката ми беше станала като решето и от всякъде бликаше кръв.В ремаркето на трактора аз силно виках и плачех жално.Понякога успявах да се измъкна от ръцете му и да избягам от другата страна на ремаркето. Но с грамадните си крачки ме настигаше моментално и продължаваше да пробожда крещейки;
”Защо избяга от училището,защо?”-повтаряйки ми ,ме бодеше неспирно.
По едно време пред очите ми се появи замъглено видение.Стори ми се че, виждам неясни образи на група хора тичащи след трактора.После забелязах, че преминавахме покрай мястото на военните служители.Мъжете тичащи след трактора…
”Тате недей”-бяха батковците войници и работниците(Тюлюкабаци) от леярната фабрика,които бяха чули моите викове.
Когато ги видях аз заплаках и закрещях още по-силно:
”Недей татко,недей татко.” За съжаление търчащите зад нас изостанаха и ние се отдалечихме бързо от там.

Пристигнахме пред училището.
Баща ми ме хвърли също като някой празен чувал от задната страна на ремаркето върху земята.
От побоя се бях превърнал в купчина от месо което, слабите ми и тънки крака не можеха да носят и паднах върху коленете си.Твърдите камъни разраниха целите ми колене.На всякъде от тялото ми течеше кръв.Мислех си, че бях на път да умра.Освен болката, не чувствах нищо друго.
След това и той слезе на земята и ме вдигна от ръката като един празен чувал.Силите ми ме бяха напуснали и аз клатушкайки се опитвах да вървя след него.
Навсякъде имаше ученици излезли на обяд и дежурни учители.Всички любопитно гледаха нас.Някои от тях се присмиваха,други ме гледаха със съжаление.Една група от стоящите хора;
”Господине, тук поне неправете така.Пред очите на учениците недейте.”-ги чух да казват.
Тук аз бях потърпевшият от побоя.Аз кървях. Аз бях пълен с болки и страдание. За тях обаче, нямаше никакво значение, стореното на душата и на тялото ми.
Вместо-”Господине не бийте детето” -да кажат,”Те-”Пред очите на учениците недейте да го биете.” -казваха.Тяхната безчувственост още един път нарани моята душа.Техните думи ме засегнаха много и ме нараниха повече и от изяденият бой.Започнах да плача още повече.В един момент видях как дежурните учители тичат и подвикват след нас, но не можаха да ни настигнат.Ние бързо се качихме на горният етаж.
Баща ми научи истината в учителската стая.
Разбирайки, че съм казал истината съжали за стореното и шепнешком се обърна към мен;
”Хайде сине,ела да си ходим у дома.”-каза
Не ми се искаше да се прибирам.Но, си нямах никого.
Нямах нито роднини,нито приятели при които да мога да ида.Бях принуден да се върна с баща си ”у дома” както той се изрази,но не и топло ”семейно гнездо” за мен.
С наведена глава,без да гледам учителката си в очите взех чантата в ръката си,от която капеше кръв. И с плачещи очи и треперещ глас:
-Защо ми взехте чантата Госпожо- попитах
А тя погледна към земята с натежели и тъжни очи.
-Съжалявам,извинявай синко Джан.Не предполагах, че такова нещо може да се случи.- Каза.
Баща ми беше изчезнал от хоризонта.И аз с преплитащи крака, залитайки на ляво и на дясно се опитах да изляза навън.Цареше тишина,никой дума не продумваше.Учителите пред гледката на побоя, бяха сякаш като замръзнали.Баща ми беше едър ,набит и външният му вид издаваше строгост.Понякога ми се струваше, че бие хората с погледа си.Сигурно и моите учители бяха видели същото в неговите очи.Никой нищо не можа да направи.Една дума неможаха да промълвят.Сякаш всичко беше обвито в мълчание.
Тръгнах да вървя към къщи след баща си.При всяка моя крачка на краката си сякаш имах с тонове тежест.Раните с изстиването на тялото ми ме боляха все повече.Имах световъртеж и покрай мен сградите се въртяха и преобръщаха. Полагах свръхчовешки сили за да вървя.Единствената ми цел беше да стигна до вкъщи, да легна да заспя и да забравя болките си.
Още една последна крачка …
Едно последно усилие….
За последен път…
Последно…
Прегърнах за последно силно книгата за войника от Чанаккале…
Беше студено.Много ми беше студено…..
Сякаш и аз бях на бойното поле в Чанаккале и вървях като, носех чантата на гърба си все едно беше вражески войник.
Бях много малък…
Невинен…
Бях само едно дете…
Защо…
Защо…
За последно си спомням че,видях около десет-петнадесет въоръжени патрулиращи войници и тюлюкабаците от ковачницата да тичат срещу нас.
-”Джан!!....Джан!!...”
-”Какво ти стана ?....”
-”Какво ти се случи Джан?”
Изведнъж изображенията изчезнаха от очите ми…
Болките спряха….
Навсякъде се покри с тъмнина…
И аз се бях оттеглил в тази тъмнина….
Бях в покой…..
Най-накрая всичко беше свършило.
Отворих очите си на място, което не бях виждал до сега.Тялото ме болеше навсякъде и аз страдах силно.На ръката си имах поставен серум.Поогледах се ,за да разбера къде се намирам.Тук беше някаква болница.Целият бях разсъблечен и раните причинени от иглите и колана превързани.Ръката ми цялата бе увита в бинт.
Аз докато се опитвах да разбера какво става вътре влезе една медицинска сестра с голяма черна пелерина и ми остави купичка със супа.
Не приличаше на медицинските сестри ,които бях виждал.Беше облечена в униформа.Понадигна леглото ми и ме постави в положение удобно за хранене.Даде лъжицата в ръката ми и каза:
- Хайде хапни си от супичката .Ако не се храниш,няма да оздравееш.Отивам да нагледам другите болни.Докато се върна да си изял супата.
Аз тогава я попитах:
-В ръцете си държах една книга.Чанаккале е недостъпен.Ти видя ли я?
И започнах да се оглеждам наляво и надясно с надеждата да си видя книжката;
-Ти взе ли ми книгата?”-казах
Сестрата с пелерината тръгна към шкафчето в стаята и от там взе и ми подаде деформирано,смачкано топче хартия.Книгата ми Чанаккале е недостъпен, от много стискане в ръцете ми, се беше смачкала и изцапала с кръв.Опитах се да я почистя.Избърсах я натискайки силно.Бях се разстроил много при вида на книжката и сълзите ми се стекоха по бузите.Любимата ми книга се беше разпаднала.
И книгата ми като моето тяло се беше разпиляла.
Сестрата излезе от стаята.И аз когато се убедих че, съм почистил достатъчно книжката си взех лъжицата и с хиляди трудности започнах да се храня.Трябваше час по-скоро да оздравея и да се върна на училище.
Чудех се от колко ли време съм тук?Майка ми и баща ми къде са?Никой не беше дошъл при мен.
Изядох си супата и се излегнах в леглото. Спеше ми се страшно много.Беше ми мъчно за мама и татко.Докато аз си мислех тези неща в стаята ми влезе възрастен,плешив лекар с униформа на която имаше големи звезди.
Дръпна един стол до леглото ми и седна.
-Аз съм полковник доктор Намък.Как се чувстваш сине?Сега по-добре ли си малко?-каза.
Как трябваше да бъда?Или как можех да се чувствам?
И аз със плачлив глас:
-Навсякъде ме боли чичо Доктор.-казах
Обърнах главата си към прозореца.Неисках да покажа капещите сълзи от очите си.
-Много добре те разбирам малкия.Когато те докараха беше в безсъзнание.Тук са те докарали патрулиращите до телената мрежа войници и техният командир полковник, който е мой добър приятел. Бил си припаднал.До теб е бил някакъв едър и голям мъж.Какво се случи с теб?Кой те наби така?Попита и ме погледна в очите в очакване на отговор.
Отговорих му :
-Господине, до мен беше баща ми.
В лицето на старият военен доктор се появи изражение на гняв и тъга.Незнаеше какво да каже.Всъщност нямаше нищо каквото да може се каже.
-Значи това е баща ти.-каза с дрезгав глас
-Добре тогава, защо те е набил толкова лошо?Какво си направил синко?Кой баща би набил толкова лошо ,до смърт своето дете?- ме попита той отново.
-Нищо не съм направил чичо доктор.Само се прибрах по-рано вкъщи и чантата ми не беше до мен.Защото се прибрах рано и чантата ми я нямаше,татко си помисли че,съм избягал от училище.Мисля че,заради това ме наби толкова много.
Доктора:
- Защо не му каза истината?
-Аз му казах.Но той не ми повярва.Започна да ме бие.При всеки удар с колана повтарях че, учителката ни пусна рано и ,че тя ми взе чантата.Беше много ядосан и не ме чуваше в гнева си.Удряше ме все повече и по-силно.
Доктора:
-После баща ти научи ли истината?
-Заедно се качихме на ремаркето на един трактор и отидохме до училището.Там от учителите ми той научи истината.Докато се прибирахме пешком вкъщи си спомням, че последно което видях бяха батковците войници.Те бяха много ядосани.Още когато отивахме с ремаркето към училището те тичаха след нас.
Доктора:
-Раните по китката ти как се образуваха?
-Докато пътувахме в ремаркето,татко извади от яката си една игла и с нея ме убоде многократно.
Доктора:
-Синко,толкова много е невъзможно да те е убол.
-Убоде ме чичо Докторе.Убоде ме.Даже много повече ме убоде,отколкото можете да си представите.-Разправяйки сълзите ми се стекоха като река.
Забелязах че,очите на лекарят се бяха замъглили.Моят разказ го бе впечатлил и разтърсил силно.
Не исках да го тревожа и безпокоя повече,затова си затворих очите и се престорих, сякаш ми се спи.Тогава той се обърна към мен:
-Тука можеш да останеш докато оздравееш-каза и взе внимателно и мило малките ми ръце в своите и ги стисна дружелюбно,сякаш искаше да ми даде утеха.
Точно си тръгваше,когато в стаята ми влезе неговият приятел полковник, командирът на фабриката за ремонт на оръжия ,който ме бе докарал тук в болницата.
-Как си Джан?Хайде да ми почетеш и на мене от книгата с която си разчувствал и разплакал моите войници-каза с усмивка на уста.
Изведнъж се почувствах по-добре.От печалното ми състояние не остана и следа.Извадих смачканата си и изцапана книга под възглавницата и с ентусиазъм започнах да чета.Знаех вече историята наизуст,обаче си помислих ,че като разлиствам страниците, една по една и така чета ще направи разказа много по-интересен.
Викащият за помощ вражески войник,чувството му на безнадеждност, болките от раните по тялото му разказвах с голямо вдъхновение, съчувствие, преживявайки всичко силно.На края прочетох и написаното от мен стихотворение. Със своите мимики, жестове и с театрално умение прочетеният от мен разказ и стихотворение бе впечатлил много двамата полковници.Сякаш и те бяха там на бойното поле в Чанаккале до войника носещ на гърба си раненият човечец от вражеският отряд.Лицата им бяха обтегнати и очите им просълзени. Медицинската сестра която,също тайничко слушаше отзад , отдавна се беше удавила в сълзите си.
Бях много щастлив.Обичах много тази история.Изпитвах една отделна радост,когато я четях и виждах че, ме слушат с интерес и изпитват същото вълнение и въодушевление като мен.
В този момент един глас вътре в мен ми подсказа, че след години с полковника отново ще се срещнем.Доктор Намък, сякаш чувстваше същото.Съдбата отново щеше да ни събере след години, но този път на различно място и при различни обстоятелства.
Десет дена останах във военната болница в хълмистата местност Чамлък.Всеки ден гледах през прозореца с надеждата да видя майка си,баща си и сестра си.Но от тях нямаше и следа, никой от тях не дойде при мен.
За пореден път умря любовта в детското ми сърчице от безполезното чакането да дойдат майка ми и баща ми в болничната стая.
Войниците и командирите, които ме бяха довели в болницата всеки ден се редуваха и ми идваха на свиждане като, не ме оставиха изобщо сам.
Но,аз тъжах и чаках семейството си. Въпреки, че майка ми не ми приготвяше сутрин закуска, баща ми ме биеше и сестра ми не попита за мен и не ме потърси. Аз обичах и исках семейството си.Но,тях ги нямаше.
Когато се почувствах по-добре и можех да стоя горе-долу на крак.Аз се обърнах към Чичо Доктора и го помолих да ме изпише:
-Трябва да отида на училище.Много дълго време останах тук.-казах и си поисках дрехите за да изляза от болницата.
Взех дрехите си ,които бяха мръсни и събрани на топка и започнах да се преобличам. Училищната ми мантичка беше неузнаваемо измачкана, скъсана и изцапана на места с кръв.Облякох панталона. Когато надянах и якето си бръкнах в джобовете си с надеждата да открия някакви пари,но там нямаше нищо.Болницата беше извън града и трябваше да се прибера с автобус, за който нямах пари за билет.Веднага отидох при стария лекар и с неудобство и срам му обясних положението си.
той ми каза:
-Ще ти изпратя една линейка която да те отведе до дома ти.Чакай пред врата на болницата в градинката.
И аз излязох навън и зачаках пред врата на болницата.
Някъде около час седях на студа и чаках с раните си, които от студа ме боляха още повече.Никой нито дойде,нито си отиде.
След дълго чакане Доктор Намък дойде при мен и ме качи в колата си.Отведе ме в своя собствен дом.Беше привечер когато пристигнахме там. Ние позвънихме на вратата и когато тя се отвори ни посрещна една жена.Влезнахме вътре. Беше жената на полковника,тя коленичи на земята и ме погледна с насълзени очи.
-Ти Джан ли си?-каза-наклоних леко надолу главата си в отговор на съгласие.
С обич ме прегърна и с майчина нежност погалвайки косите ми рече:
­­ -Бързо оздравяване пиленце. Ужасно съжалявам за случилото се. Колкото и лошо да те е набил баща ти, все пак те са твои родители.Непременно мислят за твоето добро.Но, този път са прекали и отишли доста на далеч-каза.
После ме хвана за ръка и ме заведе в салона.Запозна ме с децата си ,които ме посрещнаха приветливо и с обич. Всичките заедно седнахме на масата отрупана с вкусни ястия приготвени специално за мен.
Поне за малко усетих и разбрах какво е топъл дом и сплотено семейство.На сутринта един войник по заповед на полковника ме придружи и заведе до вкъщи.Слязох от колата до врата на дома си.Никой не ме посрещна,наоколо нямаше никой.
Отправих се към вратата.Натиснах дръжката леко,бавно бутнах вратата и влязох вътре.Майка ми със студено изражение излезе от стаята и дълго ме гледа мълчаливо със сърдит поглед.Не обърнах внимание.Не исках да обърна внимание.
Все едно, че нищо не се беше случило отидох в стаята си и се приготвих за училище.Взех чантата си и точно излизах от врата когато чух гласа на мама:
- Днес не отивай на училище,ако искаш -каза.
Аз й отговорих:
-Искам да отида на училище.Днес ще дойде Чичо Едже и ще събеседваме.Неговите лекции са много интересни и важни за нас,затова не искам да ги пропусна-казвайки излязох навън.Тръгнах към спирката и се качих на първия пристигнал автобус.Беше един от редките дни в който се качвах на автобус.Седнах на една седалка и се загледах безцелно през прозореца.Погледът ми ненадейно попадна на един човек който вървеше увит с бял бинт на главата и с патерица под мишницата.Изведнъж сърцето ми се сви.Погледнах още веднъж човека с бинта на глава и патерица под ръката.Този човек беше баща ми.
В този момент разбрах,че е имало конфликт между баща ми,войниците и тюлюкабаците.
Много се разстроих,когато видях баща си в това положение ,много ме заболя и неможах да сдържа сълзите си.Защо плачех незнаех и аз самият.
Само се питах,вече очаквайки някакъв отговор.Защо,защо се случваше всичко това?
Когато пристигнах в училището, първият час отдавна беше започнал.Аз влезнах в стаята,поздравих, минах в редицата си и седнах на своето място.Учителите и съучениците ми ме посрещнаха много добре.Всички много се бяха притеснели и разстроили от случилото се с мен. В продължение на десетте дни престой в болницата ,не са могли да ме посетят,защото военната болница в която лежах се намираше на един хълм, далеч от града.
Към третия час,след като премина действието на болкоуспокояващите, дадени ми в болницата, тялото ми непоносимо започна да ме боли.От очите ми сълзите се редяха като синджир една след друга и неможех да ги спра по-никакъв начин.Учителят ми не издържа и дойде при мен.
След като видя окаяното ми положението, взе чантата и ме отведе в учителската стая.Събра два фотьойла наедно и ми направи легло на което ме положи да легна.Извикаха от отсрещната страна на училището,където се намираше държавната болница един лекар.В същото време се обадиха и до военната болница за да вземат сведения за лекарствата изписани ми от там.Докторът дойде и ми направи нова превръзка.Докато почистваше и превързваше раните ми, видях как лекарят скришно плачеше, и аз отново обърнах главата си встрани.Даде ми болкоуспокояващи и си тръгна.Когато се посъвзех и успях да отворя очи.
Видях че,някой стои до мен.
Този възрастен Чичо със загрижен вид и лъчезарни очи, не беше никой друг, а самият Чичо Едже.Когато го погледнах, две сълзи се търколиха от очите му.
Гледайки към мен:
-Какво се случи с теб Джан?Добре ли си?-каза и ме хвана за ръка.
-Добре съм Чичо Едже.Малко ме болят раните и затова се наложи да взема лекарства-рекох.
Чичо Едже;
-Добре момчето ми всичко е минало и свършило вече.Той ти е баща,опитва се да те възпитава.Колко ти остана да пораснеш на теб?Виж, скоро и ти ще станеш войник,като мен.Може би ще станеш военен?Какво ще кажеш?Искаш ли да бъдеш военен?На млад и достоен момък като теб много ще отива офицерската униформа.
Изведнъж всичко се съживи пред очите ми и аз си се представих като войник.Когато порасна, можех да стана войник.Можех да стана герой,като Чичо Едже и войника от любимата ми книжка.
-Наистина,мога ли да стана войник-попитах оживено.
Чичо Едже;
-Разбира се че,можеш.Но първо трябва да си го поставиш за цел и да си повярваш.Ако ти си вярваш и направиш необходимото ,непременно ще станеш войник.Ти си много ученолюбив и трудолюбив ученик.Пръв от всички се научи да четеш и пишеш.Каквото и когато да те попитам,винаги имаш отговор.Ти синко ще бъдеш един истински,достоен войник.-каза.
Веднага на ума ми дойдоха войниците от моя път, които не знаеха да четат и пишат.Знаех, че те се учат да четат и пишат в училището на Али,което бе отворено специално за тях.Обаче, тъй като нямаха шарени книжки, обучението им ставаше много бавно и трудно. Погледнах с усмивка към Чичо Едже,
-Чичо Едже нали знаеш,по пътя към училището ми има батковци войници.Можем ли на тях да им намерим и занесем цветни книжки?Ако те имат шарени книжки ще се научат много бързо да четат и пишат и ще бъдат много щастливи.-казах.
Чичо Едже;
-Много добре си помислил Джан.Ти не се тревожи,аз ще им намеря и занеса книжки с големи шарени картинки.Искам също така, да проверя как върви тяхното обучение.-каза
После ме погали лекичко по главата.Сбогува се с учителя и излезе от стаята.
В този момент осъзнах, че се бях запознал с един истински герой.
Жив и действителен герой,който ме научи да бъда човек и да живея добродетелно и достойно. Той посвети остатъка на живота си за нас учениците. За нашето по-добро образование, израстване и за едно по- благополучно бъдеще..
Да познаваш Чичо Едже беше наистина една привилегия.В училищните празници винаги беше до нас и ние заедно празнувахме и изпълнявахме Националният марш.
В училището ни по празничните тържества, приятелите ми подготвяха интересни представления и се обличаха с различни костюми.Някои се обличаха като пчелички,други като пеперудки,а аз си бях винаги с ученическата униформа.В тържествата директорът на училището винаги даваше знамето на мен го да нося.
С дребното си и хилаво тяло, полагайки хиляди усилия, носех гордо знамето с изправени рамене и не го давах на никого.
Преди започването на тържеството цялото училище се събирахме на едно място.Първо се подреждахме в равни редици и изпълнявахме националният химн. После,когато и барабаните заемаха своето място на площадката,всички заедно с маршова стъпка се отправяхме към стадиона.
След свършването на тържественият парад и честванията започваше завръщане у дома, аз пак както съм дошъл със знамето, без да го поставям на земята с гордост го носех до училището и го вдигах на местото му.Приятелчетата ми с пристигането на майките и бащите им,един по един си отиваха и намаляваха след мен.Аз както винаги си останах сам.Мен никога, никой не идваше да ме гледа.Идвах сам и си отивах сам.
Годините неусетно преминаха като по вода.
И аз пораснах и станах ученик в пети клас,когато един ден чичо Едже дойде при мен с един пакет на ръка.
Обърна се към мен с усмивка;
”Ела Джан момчето ми,имам един подарък за теб”-каза.
Отвори пакета пред любопитният ми поглед.В пакета имаше един флаг на който имаше изобразен един военен топ и снимката на Ататюрк. Флагът беше стар но, внимателно съхраняван и запазен.
Беше много хубав,специален и значителен флаг.В миг наум си пожелах този флаг да е мой.От вълнение след това, едва разбрах думите на Чичо Едже,които чух като на сън:
”Джан момчето ми този флаг ти го подарявам по повод завършване на училището.Защото ти си много упорит ученик и въпреки лошите условия в които се намираш не се отказа и се труди с чест.Не те сломи нито немотията нито горчивините които преживя.Ти не се отказа да се бориш и спечели с пот на челото си да си ученик в училището.Не се отказвай от борбата за справедливост детето ми.Ти си много смело момче и заслужи с достойнство този флаг.Убеден съм че, за напред ще заемеш важни постове и ще спасиш много хорски живота.Предчувствам също, че би жертвал при нужда и живота си за доброто на родината си.Ти си възпитано,талантливо и добро момче.Затова успехът е с теб.”-каза
Усмихнат,той продължи:
Всеки път сполуката ще е с теб.Не забравяй, че ти ако искаш да видиш, любовта е навсякъде.Аз много те обичам момчето ми,затова ти поверявам този ценен подарък за да го пазиш.Погрижи се много добре за него.
Очите му се бяха напълнили.Целунах ръката му, и също като баща и син се прегърнахме развълнувани.
Казах му че,и аз много го обичам и съм благодарен за всичко което направи за мен и за всичко на което ме научи.
”Чичо Едже ти за мен си много ценен и специален.Никога няма да забравя знанията, които научих от теб.Всичко записах в сърцето си.Затова, че ме обичаш, за проявеното доверие и интерес към мен и заради неугасващата светлина,която запали в душата ми аз ти благодаря от все сърце.”-казах
Отново се прегърнахме.
Моят герой и учител лека,по-лека се отдалечи и излезе от живото ми.
Това беше последният път,когато видях Чичо Едже.
Сега неговата личност е между най-ярките спомени в моето съзнание.
Неговият величествен образ ще е винаги пред очите ми.

Четвърта част
Хирошима и Нагасаки

Месеца, месеците и годината годините преследваше.Времето изтече и премина като по-вода.
Бях в германия по служба.
По телевизията гледах предаване свързано с глобалното затопляне. Докато разправяха за необратимите последствия и предстоящите екологични катастрофи от глобалното затопляне. На екрана излезе едно изображение,което ме накара да остана като вцепенен.
Целият изтръпнах.всичко спря за момент.

И аз се върнах с години назад.Бях първокласник в моето начално училище.
Сякаш изживявах някакво, пътуване във времето.Времето спря и мястото в което се намирах изчезна.Образите пред се смениха като на телевизионен екран.Сега бях в училищният двор и Чичо Едже стоеше срещу мен.
В един момент гласът му проехтя в ушите ми.
Показвайки книжката в ръката си, той напрегнато;
”Един ден ще дойде, и тази птица ще изяде хората.Гладът и сушата ще обземат света.За парче хляб и глътка вода хората ще се убиват взаимно.Бъдете пестеливи.Докато още има време бъдете съвестни и пестеливи.Не замърсявайте околната среда.Не разпилявайте безсмислено или ще станете плячка на тази птица.”-каза и показа снимката на един лешояд.
Лешоядът израсна в моите очи….
Нарасна…
Рошава…
Една оскубана птица…
И суха..
Беше снимката на лешояда донесена и показана на нас от Чичо Едже.
В кадъра на телевизионният екран също бе замръзнал образът на един лешояд.
На екрана имаше снимка на едно малко негърско момченце, останало кожа и кости от глад.Детето с последни сили се сурнеше по земята и се опитваше да избяга от птицата.Лешоядът вървеше след детето и чакаше да се изтощи напълно за да го изяде.
Снимката е заснета през 1994 година по време на Суданският глад. Тази снимка е направена от фотографа Кевън Картър и му донася наградата”Пулицър”.
Бях шокиран.Чичо Едже е казвал истината.Всичко което ни беше казал, едно по едно ставаше реалност.

Докато гледах изумено снимката от телевизията, телефонът ми започна да звъни.Търсеха ме приятелите ми от училище,които виждайки фотографията от телевизията си спомнили за гръмогласният ми смях и моите думи в този ден- ”тази птица ли ще ни изяде? ”
Цяла вечер телефонът ми звъня и не млъкна до сутринта. С приятелите ми от основното училище се открихме и срещнахме отново.Някои от нас бяха станали прокурори, други съдии.Всички,обаче заемахме важни длъжности в управлението на страната ни.Бяхме на постове, които носят отговорност за щастието, мира, порядъка и справедливостта в обществото. Ние не забравихме цял живот на това ,което ни беше научил нашият учител и герой Чичо Едже.
С приятелите ми се уверихме, че Чичо Едже ни е възпитал и научил на правда и човечност.
Когато се намерихме и срещнахме с приятелите от основното училище, ние отново се убедихме, че в името на човешкото добро ние сме в правият път.
Минаха няколко седмици,когато научихме, че фотографът Кевин Картър,който бе снимал снимката, напуснал мястото веднага след това.Той не отвел от там и не спасил момчето.Снимал снимката с която спечелил награда и си тръгнал.След това съжалил и се върнал да потърси детето,но от него вече нямало и следа. Три месеца по-късно след това, фотографът спечелил награда”Пулицер” влязъл в депресия и се самоубил…
Кой знае, още колко неща казани от Чичо Едже ще се сбъднат?
През ума ми преминаха отново прекрасните дни прекарани с Чичо Едже и аз го споменах с обич.Още веднъж вътрешно, искрено му благодарих.Наистина съм бил голям късметлия си помислих, щом съм имал шанса да опозная такъв чудесен човек.
Благодарение на чичо Едже, ние отново се срещнахме със съучениците и приятелите си от основното училище.Това, което ни сближаваше и свързваше с невидима нишка, не беше нашето местоживеене,а общите интереси,учения и обич.
Нашето приятелство укрепваше и продължаваше да разцъфтява, въпреки че бяхме далеч един от друг и години да бяха минали от запознанството ни,защото нашето приятелство се крепеше на обичта,идеалите и развитието ни.
Беше изключително вълнуващо,когато се уговаряхме и срещахме с моите приятели и разговаряхме за нашите стари дни.Беседите ни за нашият любим учител и герой Чичо Едже, ни доставяха огромно удоволствие. Да слушаш и чуваш за него, от други познавали го хора,бе изключително вълнуващ чувство.
След тези планирани наши виждания,най-интересни бяха нашите случайни срещи.При различни поводи и пътувания по служебни задължения,оставахме приятно изненадани когато съдбата отново ни събираше на едно место.
Преди години получих писмо-покана за делова среща с неизяснена тема от японски бизнесмени.За бизнес срещата са избрали мен,като най-добър и надежден в професионалната ми сфера.
Имаше много странно и интересно съдържание:
”Г-н Джан Акън
Каним ви най-учтиво да присъствате в нашата група от шестнадесет души ,като консултант.Избрали сме шестнадесет човека от различни региони на Турция,познаващи Японската култура.Хора с различни професии,експерти от високо ниво в своята сфера.Готвим се да направим инвестиции във вашата страна и имаме нужда от вашите опити и съвети.Вашето присъствие би ни удостоило с чест.”
Японска бизнес група.
След като прочетох и позавъртях в ръцете си няколко пъти писмото, реших да отида.Усещах, че ще е едно интересно и пълно с изненади бизнес пътешествие.
Бях зает човек, цялото си време отдавах на работата си.Всъщност нямах време за подобни срещи,обаче въпреки всичко имах желанието да отида.Обзе ме притеснение и безпокойство.Реших да оставя нещата на течението на времето.
След като ми бяха изпратени билетите за набелязаната страна в която щеше да се организира срещата и хотела в който трябваше да отседна,обмислих още веднъж решението си.
Уважавах Японското общество.Хора,много работливи и привързани към националните си ценности и традиции и маха голяма прилика и с турците.И от нас искаха съвети и обмяна на опит за нови инвестиции.
Приготвих се с някаква неразбрана за мен импулсивност и вълнение.
Тръгнах на път и се отправих за държавата избрана за заседанието от Японците.
В летището ме посрещнаха служители от компанията и ме отведоха до хотела.Те обясниха,че срещата ще бъде в десет на следващият ден и ме помолиха да бъда готов, за да бъда взет в девет и половина.
На другата сутрин се събудих много рано и обиколих безлюдните улици на града.Това,го правех винаги,когато отивах в чужда държава или град.
Едно от любимите ми неща е сутрин много рано да повървя за известно време по най-оживените улици и площади на града. Това ме кара да се чувствам свободен. Изпитвах удоволствие и изживявах града по-своему във все още безлюдните улици.
Погледнах си часовника,беше почти девет,тичайки се прибрах в хотела и закусих набързо.Към девет и половина се почука на врата ми.японците бяха много точни и стриктни хора.Смятам, че с това тяхно качество с турците не си приличаха особено.Всичко правеха в точно определеното време.
При пристигането на определеното за деловата среща място, слязох от колата и се отправих към офиса в небостъргача.
Когато влезнах вътре в стаята за срещата,петнадесет човека седяха и говореха топло и оживено.Японските организатори изглеждаха объркани и изумени.Гледайки с невярващи очи,задаваха въпроси на всеки гост поотделно и сякаш се опитваха да поправят някаква грешка.
Аз също погледнах внимателно към седящите на масата.Стори ми се,че познавам тези лица от някъде,но от къде?изобщо не ми изглеждаха чужди?От сърцето ми избликнаха и преминаха топли приятелски чувства.После фотографиите в моето съзнание съвпаднаха една с друга
Две изображение застанаха едно до друго.Началното ми училище”Ататюрк” и Чичо Едже.Тогава разбрах от къде познавам тези образи,в съзнанието ми за един момент просветнаха лицата на приятелите ми като деца, в този момент се досетих и всичко ми се разясни.
Развълнувано се отправих към масата.Дженгиз.Неможех да повярвам на очите си.
Изумено му извиках:
-Дженгиз
Повдигна леко глава нагоре и озадачено ме погледна;
-Джан ти какво правиш тук-каза.
-Ти за каквото си тук и аз заради това съм тук.Какво съвпадение да се срещнем тук,нали?
-Да, наистина голямо съвпадение да се видим тук.Виж и японците са в изумление.От както сме тук се чудят и ни питат откъде се познаваме? Според тяхната програма трябвало да не се познаваме, за да се получат по-добри и сполучливи резултати.Сега и ти дойте и от шестнадесет души,дванадесетте се познават.-каза и започна да се смее на глас.
В същия момент и аз не можах да се сдържа и пред слисаните погледи на японците, аз и дванадесетте ми приятели изпаднахме в криза от смях.Нашият смях зарази и премина като вълна и към останалите, и ние всички заедно с японските си колеги, се смяхме дълги минути.
Японците бяха нетърпеливи и вече искаха да знаят причината за нашият смях и да узнаят в края на краищата от къде се познаваме.
Когато отмина вълната от кризата на общият смях, на масата ни поднесоха кафетата и най-опитният от нашите приятели Дженгиз се изправи за да обясни ситуацията на японските бизнесмени.
-Първо искам дави кажа че,вие сте направили правилен избор.Ние наистина не сме се виждали дълги години. И според вас това означава, че ние не се познаваме.Защото,всички ние сме родени в различни места,имаме различни професии и живеем далеч един от друг.Тук присъстващите дванадесет човека, имат само едно нещо общо помежду си.Ние всички сме ученици на Чичо Едже.
Всички мълчаха в любопитство и гледаха в устата на Дженгиз какво ще каже.
Дженгиз продължи;
- В първата световна война, Чичо Едже е участвал на фронта в Чанаккале и суецкият канал. Там служи усърдно и геройски воюва, като спасява много човешки живота. След като бива жестоко ранен на бойното поле и достига титлата ветеран, той се заселва да живее в градчето Балъкесир.Ние всички познаваме Чичо Едже от Балъкесир.Тъй като,той всяка седмица обикаляше училищата в града наред и ни четеше лекции за морал,пестеливост,скромност,честност и добродетелност.Чичо Едже обичаше всички и обръщаше специално внимание на всеки ученик поотделно .Той беше нашият герой.
Балъкесир е градче на държавни служители и офицери.Децата на различните служители и учители служещи по суша,вода,въздух,от жандармерийските командни бази, училищата за полицаи и военни,различните университети и основни училища бяха мои съученици.След свършване на тяхната една или двегодишна служба те заминаваха на други места.
И ние всички сме били учениците на Чичо Едже.Затова въпреки, че вие ни избрахте от различни професии и местоживеене, ние всички сме били ученици в определени класове в началните училища на Балъкесир.Познанството ни идва от тук.Чичо Едже имаше една много интересна история с лешояда.На тази история най-много гръмогласно се смя нашият приятел Джан ,казвайки- ”Тази птица ли ще ни изяде”. И ние най-много се смяхме на смеха на нашият приятел Джан. Чичо Едже навсякъде разправяше историята за лешояда и за смеха на Джан предизвикана от тази история.
Японските организатори,научавайки причината за познанството на дванадесетте човека се убедиха, че няма грешка в организацията и че, всичко е случайност.
Японците много се бяха трогнали от разказа на Дженгиз за участието на чичо Едже в освободителната война и проявената от него храброст и себеотрицание.
За известно време бяхме излезли в обедна почивка и забелязах,че нашите домакини дълго време не се появиха в залата.Мисля, че искаха да ни оставят сами и дадат възможността на старите приятели да се видят и поговорят.От дълго време не се бяхме виждали с приятелите си и влезнахме в дълъг и задълбочен разговор.Колко се бях затъжил за приятелите си, изскочили и дошли от спомените ми от началното училище.
Сега си давах, сметка колко хубав е бил всеки мой изживян ден тогава.Макар, че тогава когато бях на тези години, не бях разбрал вкуса на нито и един ден. Мисля, че приятелството,другарството, спомените са като старото вино.С преминаване на годините стойността им нараства и се разбира.И когато отново ги изживявате, разбирате техният вкус и стойност.
В края на обедната почивка японците се върнаха с купчина листове хартия в ръка.С вълнение седнахме на масата.Разлистиха бавно листовете хартия и започнаха да ни показват стари снимки на униформени японци.
-”Тези хора са нашите предци и всички са загинали през II.световна война.Ние нямахме шанса да ги познаваме и незнаехме нищо за техните мъки и заслуги.Ние ги опознавахме и разбрахме за техните геройства от разказите на нашите майки и бащи. И много ги обичаме.Също както и вашият чичо Едже и нашите дядовци са герои.Те са воювали за освобождението на страната ни и загинали безстрашно на фронта.”-казаха и с трудност завършиха изразите си. В съзнанието на всеки един се съживиха спомените от атомните бомбардировки над Нагасаки и Хирошима и сълзите потекоха като река.

Всички много се бяхме разчувствали и тъгата ни беше обвила отвсякъде.В очите ни имаше едновременно сълзи на гордост и мъка.Сълзи на гордостта да бъдем потомци на героите, воювали за нашето освобождение и сълзите от загубата на любимите за нас същества, преживели нечовешката драма на войната.
Станах на крак и предложих едноминутно мълчание в чест на загиналите в Нагасаки и Хирошима.След като, церемонията приключи, седнахме тихо по местата си.Този път, един от японските ни домакини, предложи едноминутно мълчание в почит на Чичо Едже и загиналите герои в Чанаккале.Веднага станахме и почетохме в едноминутно мълчание и паметта на Чичо Едже и нашите герои загинали във войната.

Един от японските бизнесмени се беше впечатлил много от случилите се събития и разказаната от нас история и идвайки при нас ни попита;
-Може ли да напишете тази история накратко?”
Аз си помислих, че сигурно иска да я прочете на детето си и написах историята за Чичо Едже и лешояда много накратко,простичко и ясно и подадох листчето на японският бизнесмен.Човекът изчезна някъде заедно с листа и когато се върна видях, че е превел историята на японски. Бизнесменът пуснал историята и в интернет ,като я бе изпратил на всички свои приятели, познати японски бизнесмени и членовете на японската търговска камара.
Много бях изненадан и възхитен от японците.Тяхното уважение и почит към героите и човешките достойнства и ценности ми направиха голямо впечатление и ме трогнаха искренно и дълбоко.
Всички се спогледахме.Бяхме прекарали един много смислен,плодороден и значителен ден,какъвто друг път не бяхме изживявали.Този ден беше един незабравим,неповторим и прекрасен ден.
Чувствахме се радостни и доволни от възможността да споменем, още веднъж нашият любим учител и герой Чичо Едже и с обич да разкажем за него и на другите, и бяхме щастливи, че историята за него ще се споменава и от бъдните поколения.
За да си имат и те истински герои.
Вместо измислените герои от игрите в интернет и телевизията, да познават и си имат реални герои . Истинските герои, живели и служили с чест до последната си капка кръв за едно по-добро и достойно бъдеще да не се забравят, да се помнят,вземат за пример и обичат.
Всяко дете по принцип си има един свой приказен свят и свои мечти с въображаеми герои.В нашето детство ние нямахме телевизия и се четяха книги като Тексас,Том микс,Червената маска,Загор и други подобни.Тези герои бяха фантастични и измислени герои от романи и книги.
Аз и моите приятели, обаче имахме голям късмет,защото нашият герой не беше измислен, а беше жив и истински герой.Нашият герой беше Чичо Едже.Имахме голяяяям… ама ,многооо голям шанс.
След дълго пътуване се завръщах в дома си с хубави спомени.По време на целият път си мислих и задавах въпроса,кои хора ме бяха впечатлили най-много в живота ми.
Сега в момента това което съм ” Аз” за да се оформя като човек и личност, думите и делата на кои хора ми бяха повлияли най-много.Кои хора с обичта,подкрепата и обучението си ми бяха помогнали да се хвана здраво за живота и да повярвам в доброто .Кои хора бяха повлияли за посоката на моя път по който да вървя напред.
Дори винаги да казвам, че в живота има случайности.Всъщност вече знам, че нищо не е случайност и съвпадение.През живата ми всеки и всичко идваше точно на време и всичко ставаше така както трябва да стане.
Може би пак ще кажа случайност,обаче хората които по някакъв начин ми бяха помогнали когато бях малко момче ,в жизнения си път аз срещнах отново.Как и защо не знам.Сякаш някаква сила ми помагаше и напътстваше да срещна хората които ме обичаха , които се притесняваха и интересуваха навремето за мен,за да им предам следното съобщение:
” Показаната от вас обич,внимание и интерес към това малко момче беше от голямо значение за него и повлия много благоприятно за неговото развитие и бъдеще.Вашият труд не отиде напразно.Вижте, това момче сега в името на всички вас е тук и е на място на което взема важни решения и върши жизненоважни дейности. И бъдете сигурни, че неговата вътрешна обич и позицията в която се намира, са в състояние да наблюдава и работи в ползата на доброто за всички.
И вие съзнателно или несъзнателно, станахте учители на едно поколение идващо след вас. Подрастващите около вас деца и младежи,вие без да подозирате дори, могат да ви вземат за пример и вие да бъдете техен модел.
И вие несъзнателно да станете техният ”Герой”.
Децата по принцип са много наблюдателни. И всички казани от вас думи,действия и поведение се копират и имитират от тях.Децата чувстват много ясно вашите намерения и разбират моментално, дали са обичани или пренебрегвани.
Така че, възможно е един ден да преминете покрай някое дете, покрай някой ваш ученик. Вероятно е да бъдете и учител на доста деца. Може би ще станете майка или баща. Или ще му бъдете Чичо Едже.
Знайте, че всяка ваша усмивка,всеки принос за възпитанието му,всяка положена грижа,добър пример, дадена утеха,всяка научена от вас дума и всеки даден урок допринесъл да направи още една крачка напред в жизненият си опит, ще бъдат ваше творение и ще носят вашият отпечатък.
Вие, ден след ден както при строежа на къща,с една дума,с една усмивка а, може би само с едно изречение ще изграждате тухла по тухла неговият характер.
И децата ни ще бъдат нашата творба.
И всяко дете което и да погледнем, ще бъде нашето дете.
Всяко малко същество ,което ние подкрепяме е един подарък за нас в бъдещето.
Пожелавам, герои като Чичо Едже, които съзнателно са посветили живота си за човешкото развитие и бъдеще и са поставили основите в образованието на младото поколение винаги да съществуват.
Посвещавам тази книга на Чичо Едже и на истинските,незнайни героите с незапомнени имена.
Сега съм сигурен, че ви е любопитно, какво съм направил с флага, на който беше изрисуван един топ и лика на Ататюрк…
Къде, ли се намира сега?
Това е тайна…
Но искам да знаете,че
Флагът се развява на много сигурно и добро място...
Автор: Джан Акън

Кой е Али Саип Едже
Али Саип Едже е роден град Измир ( Турция).Баща му е Хюсеин а, майка му Хатидже.
През 1910 година завършва военната академия с отличие. Участва в I. световна война, в битките при Суецкият канал и Чанаккале, където придобива големи успехи.В тези боеве бива ранен сериозно и загубва възможността си да има деца.След продължително и трудно лечение в Австрия и Германия се завръща в страната си.Въпреки дългото лечение в чужбина, той неможе да възвърне своето предишно здраве. През 1934 година се пенсионира поради сериозни увреждания и се установява да живее в град Балъкесир
От тази дата нататък Чичо Едже се посвещава на Турската народна просвета и се отдава изцяло за възпитанието и образованието на децата. Става техен учител,любимец и герой.Ходи по всички училища в Балъкесир и дава уроци по добродетелност,нравственост и трудолюбие и спечелва обичта и симпатията на всички ученици. От обич, нежно го наричат с името” Чичо Едже”което, означава учител на мъдростта.Със наследеното от баща си и спестяванията от ветеранската си пенсия, той подпомага отварянето на 12 училища в селата около Балъкесир…В същото време продължа да изнася, лекции по училищата и придобива обичта,доверието и уважението на населението.
Чичо Едже, смяташе също да отвори, и едно училище в центъра на Балъкесир. Това наистина става реалност и бива построено Основното училище ”Чичо Едже” под ръководството на Областният управител на града, уважаемият г-н Ниязи Акъ и сумата в размер 80.000 лири, дарена от Чичо Едже.
Ветеранът, Командир- Майор от войната за независимост,воювал на фронта в Чанаккале и Суецкият канал, Али Саип Едже беше впечатлил всички граждани на град Балъкесир, и беше станал техен любимец и герой. Неговите съграждани от обич, уважение и благодарност към него, дадоха името „Чичо Едже” на своите булеварди,улици, училища и библиотеки, с надеждата името на героя им, да не се забравя, и да бъде пример, и гордост, и за идващите поколения.

Чичо Едже умира на 25 януари 1975 г. след тежко и неизлечимо заболяване.Погребан е в Гр.Балъкесир в гробищният парк ” Башчешме”в близост до входа.
Нека духът му да почива в мир.