Душата ми без теб остана празна
и кънти във нея грозно тишина.
Усмивката - до втръсване омразна,
отново симулира пълнота.
Как искам да си помълча до тебе
потънала дълбоко в твоите ръце,
че само те еднички двете
укротяват припналото ми сърце.
И сякаш времето до мене спира,
усмихва се, отдъхва и потегля пак,
а душата ми за кратко бряг намира
в ръцете ти, в очите, в топъл мрак.
В очите ми се втурнаха порои,
в ръцете ми се влива самота,
останаха далеч гърдите твои,
които носят сладка тишина.
Как искам да си помълчим със тебе,
както преди - притиснати един във друг...
Уморена съм, Любов - седни до мене,
усмихни се, помълчи ми... все едно си тук...