Обичам безкрайно спокойните утрини,
в които тревата се чува как диша,
които изтриват по мен всичко счупено,
които дивят ме и стихове пиша.
Обичам до болка най-тихите залези
увили в прегръдка мига на покоя.
Пресяла доброто, а злото забравила,
в тях чувствам душата си истински моя.
Обичам надеждите, скрити зад ъгъла
и стръка \"мечти\" потопен на прозореца,
обичам усмивките - мене потърсили
и кротките спомени - мен заговорили.
Обичам да чувствам крилата на птиците
довеяли в миглите полъх копнежен.
Чрез тях нереална съм, но и съм истинска,
чрез тях осъзнавам, че просто живея!