Намирам, че самотата е рана
издълбана,
намирам се в самото дъно
неизвървяна,
откривам разочарована
мисълта на мама,
там, където скрита е била
измама
колко и как си е струвало
да бъда няма,
не знам...
Дали изобщо съм била само
борец без вина,
нямам
никаква представа
коя и защо съм такава?!
Прости ми, любов,
неизвървяна,
за недоверието прости ми
само!
Часът на истината боли
и е начало
да бъда аз и да ме няма!