Българийо, майко – не съм те забравила!
Милиони да имах – не бих го направила!
Проклетата лудост така ме подведе
в чужбина пуста тя ме доведе.
Тук съм никоя, сред чужди хора
и с носталгията всеки ден се боря.
Да почна искам всичко отначало
а сякаш времето е спряло.
Да се завърна – това ми е мечтата!
Гръб да обърна на парите, суетата –
с теб Родино съм богата!
Земята под нозете да целуна
и да потърся силното ти рамо.
Българийо, това ми стига само!